Over mezelf en andere dieren
Opeens denk ik: ik heb nog twee dozen uit Amerika.
Waarin ik spullen naar hier zond.
Ze liggen nu ‘plat’ maar ik plak de grootste weer in elkaar en zet ‘m neer waar hij in theorie gevuld zou kunnen worden.
Alleen denk ik dat hij met allemaal boeken erin ontilbaar zou worden.
Want 16 x 16 x 16 (inch) = 40 x 40 x 40 cm.
Misschien zou het -deels- kunnen met lichte pockets maar dan zou ik die eerst weer overal uit moeten filteren.
Ik weet het even helemaal niet meer.
Ik wil één ding: mijn boeken opruimen.
De ene goedbedoelende vriendin wil me laten onderhandelen (brr) over mijn ándere leuke artikelen.
Een andere zegt wanneer ik me beklaag dat ik vanochtend voor niks naar de Plusmarkt ben gereden voor bananendozen: dan kun je het toch fijn lekker langzaam doen.
Maar ik ken mezelf ‘lekker langzaam’ betekent elk boek goed bekijken en overal spijt van krijgen en dan wordt het niks.
Wat nu?
De boekendozen sorteren in stapels die op de kamervloer komen te liggen is ook weinig productief.
Bovendien liggen er al twee stapels oningepakt te zijn op de eet/puzzeltafel.
Van de ene frustratie komt de andere en dan haal ik alles overhoop om dat ene écht unieke (werden per stuk ánders gemaakt) magneetje te vinden waarop een filmster staat van wie ik weet dat iemand die binnenkort jarig is die leuk vindt.
Magneetje gevonden, klaar gelegd om te verzenden.
Wanneer de hamer valt: wanneer had je ook weer voor het laatst contact met die vrouw?
Precies (een jaar geleden).
Intussen nog wel een boek verpakt dat iemand ánders misschien wel grappig zal vinden.
Ik bedoel maar: zónder bananendozen raak ik het spoor volledig bijster.
Maandag dus de tank volgooien en alle supers in de wijde omgeving langs rijden in de hoop dat ik na die tocht dankzij wél op de kop getikte bananendozen het spoor hervind.
De Plusmarkt had 1 bananendoos.
Die heb ik zoveel mogelijk gevuld.
Deze twee stapeltjes zijn nu nog over van die grote stapel blauw-witte dozen die ik een paar dagen geleden te lijf ging.
… in zoverre dat ik alle dozen naar beneden heb gesjouwd en heb uitgezocht.
Op de eettafel (die nooit wordt gebruikt voor eten maar alleen voor puzzelen) liggen op stapels de ‘weg’ boeken, de kinderboeken voor het zover daarop toch nog een ‘ja, ik wil’ komt en een stapeltje waarover ik aarzel.
Dat is het stapeltje vooraan.
Nog even op kauwen, op die boeken.
De boeken opruimen dus.
Bananendozen volstouwen met de boeken die over een maand mogen worden opgehaald door het goede doel.
Mooie thrillers aanbieden aan L. of anders (of later) aan H.
Me bedwingen om boeken die er duur uitzien te gaan googlen.
Ook al zijn ze in theorie (ietsje/veel) geld waard – ze staan niet voor niets al jaren zinloos te koop te staan in mijn Winkel.
Dat is omdat niemand ze wil hébben.
Ik heb nog wel een mailtje verstuurd: “ik heb veel Amerikaanse kinderboeken, heb je daar misschien belangstelling voor” (gratis).
Nog niets op gehoord.
Zodat ik nu uitstel om aan deze dozen te beginnen omdat ik weet dat er daar veel in zitten.
Maar zo blijf ik aan de gang.
Schouders eronder!
Open die dozen en weg met *alles*.
Toen ik een paar jaar geleden begon aan de mini trips (náást de Amerikareizen), had ik het gevoel dat geld geen grote rol speelde aangezien ik ooit vrij veel had belegd.
Daar maakte ik geen winst op (dat deed intussen niemand meer) maar dat geld kon ik wel weer opnemen.
Zo gedacht, zo gedaan.
Afgelopen week moet ik voor mijn belastingman de gegevens aanleveren.
O.a. de jaaroverzichten van mijn beleggingsrekeningen.
(waar ik sinds die overzichten opnieuw geld vanaf gehaald heb)
Dit lijkt me een mooi moment om eens te kijken wat ik eigenlijk nog héb.
Op 1 rekening staat € 204.
Een andere rekening is leeg.
Dan zijn er nog twee rekeningen waar ik nog een tijdje mee uit de voeten kan maar eerlijk gezegd is het *veel* minder dan ik had gedacht.
Hoe kán dat nou? denk ik even verbaasd.
Maar eigenlijk weet ik het best.
Want die reizen – dat is 1 ding en die zijn het ook helemaal waard.
Zowel de mini trips als die naar Amerika.
Het probleem is vermoed ik meer dat ik ook vérder al een tijdje erg gul geld spendeer.
Heb ik een leuk boek gelezen? ik kijk op amazon.co.uk en bestel een vervolg en loop even langs wat de winkel me aanraadt en hop! gooi maar in het mandje.
Dáárin kan ik mezelf beperken.
Ik kan niet goed overzien hoezeer dat zal helpen maar het kan allicht tot een minder onnadenkend uitgavepatroon.
Er hoeft overigens nog niet voor me te worden gecollecteerd.
En het is ook niet zo dat ik zonder boeken zit.
Die héb ik nog plenty.
‘Call Me Debbie’ is de autobiografie van de Amerikaanse sopraan Deborah Voigt.
Ik zag het boek in Amerika liggen en kocht het niet omdat ik op dat moment amper wist wie ze was.
Ik kende haar naam.
Maar niet haar stem.
Een paar weken later hoor ik op Metropolitan Opera radio Aida met een geweldige sopraan.
Voigt. Met Pavarotti.
Een paar dagen later wordt deze uitzending herhaald en luister ik er nog een keer naar.
Helaas ben ik dan uit het gebied van de goede boekwinkels geraakt zodat het tot nu duurde dat ik het boek (bij bol) bestelde.
Ik las het in twee dagen uit.
Soms hardop lachend, soms letterlijk tranen huilend.
Debbie Voigt vertelt over haar jeugd en over haar eetverslaving waardoor ze zo vet wordt dat ze geen rollen meer krijgt aangeboden en wanneer ze die verslaving eindelijk onder de knie heeft verslaaft ze zich aan de drank en aan foute mannen – en niet zo’n beetje foute mannen.
“Meisje toch!” wil je haar keer op keer toeroepen.
“He is not that into you! zet die loser uit je hoofd!”
Op het eind komt alles goed na rehab en zichzelf beter kennen en bij de lurven grijpen.
Tenminste dat hoop je dan want dit boek rondde ze een jaar geleden af en de tijden kunnen verkeren.
Wat me treft in het boek is de openhartigheid.
Pijnlijk kwetsbaar maakt Deborah Voigt zichzelf.
En daardoor ook weer sterk.
Want alleen een sterke vrouw durft zo haar masker te laten vallen.
Tuurlijk helpt het dat over opera gaat en dat er af en toe namen vallen van collega’s (niet altijd met complimenten erbij).
Zodat ik het nu doorgeef aan een andere operazangeres (die niet dik is trouwens).
Ken haar amper maar degene die ik het boek eerst aanbood hád het al gelezen en vond het juist veel te openhartig.
Voordat ik besloot mezelf Pavol Breslik kado te doen op mijn verjaardag, bestelde ik als kado-voor-mezelf een groot aantal boeken bij amazon.co.uk.
Ik mocht het pakket pas openen (van mezelf) toen ik terug was uit Zürich.
Zestien boeken, grotendeels thrillers, ook wat romans.
En ja, ik hád al een boek, ik heb zelfs véél boeken om nog uit te kiezen.
Maar anders dan de rest van het Nederlandse volk ben ik gek op boeken en heb ik er nooit genoeg.
Omdat ik zelf wél een lezer ben, besluit ik mezelf voor mijn verjaardag boeken kado te doen.
Ik maak bij amazon.co.uk een ‘Birthday wish list’ en plaats daarop een hoop boeken die mijn hart sneller doen kloppen.
Sinds een paar maanden rekent amazon.co.uk verzendkosten voor pakjes naar Nederland.
Amazon.de doet dat niet.
En op div. plaatsen op internet lees ik dat ze daar een giga aanbod hebben.
Dat zal zeker waar zijn maar *niet* van Engelse paperbacks.
En als ze die al hebben, zijn ze hartstikke duur (= meer dan twintig Euro).
Bol.com dan?
Ik check de eerste vier boeken op mijn Birthday-lijstje en ze kosten allemaal minstens € 12 (tegen gemiddeld 5 pond = nog geen € 6.50).
Nu controleren wat amazon me in rekening zou willen brengen aan verzendkosten als ik toch bij ze bestel.
Amazon formuleert het wat onduidelijk nl een bepaald bedrag per kilo.
Ok, amazon: reken het me maar voor.
Het bedrag valt me reuze mee.
Bestelling geplaatst.
Blij.
Ik las The Rosie Project van Graeme Simsion.
Van de achterflap:
The art of love is never a science: Meet Don Tillman, a brilliant yet socially inept professor of genetics, who’s decided it’s time he found a wife. In the orderly, evidence-based manner with which Don approaches all things, he designs the Wife Project to find his perfect partner: a sixteen-page, scientifically valid survey to filter out the drinkers, the smokers, the late arrivers.
Rosie Jarman possesses all these qualities. Don easily disqualifies her as a candidate for The Wife Project (even if she is “quite intelligent for a barmaid”). But Don is intrigued by Rosie’s own quest to identify her biological father. When an unlikely relationship develops as they collaborate on The Father Project, Don is forced to confront the spontaneous whirlwind that is Rosie―and the realization that, despite your best scientific efforts, you don’t find love, it finds you.
Ik liet me amuseren en vond het een lief boek maar vooral vond ik herkenning.
Niet in het zoeken naar de liefde (die hoef ik niet meer) en ook niet in het briljant zijn.
Maar de sociale onhandigheid!
Niet populair zijn, niet goed aanvoelen hoe in contact met anderen te handelen.
Laatst hoorde ik op de radio iemand die wél briljant was (nl hoogbegaafd) die op school ook altijd buitenbeentje was geweest.
En die op een bepaald moment besloot populair te worden.
Wat hij voor elkaar kreeg door een stapel psychologieboeken te lezen over dit thema.
Het lukte.
Ik dacht: zou ik dat ook kunnen.
Maar ook: wil ik het wel.
Life of the party zijn.
Mwah.
Mijn huis staat vol boeken.
Eigen boeken (niet eens zoveel), boeken die in de Winkel staan wachtend op kopers.
Erg veel boeken die ik nog moet uitzoeken.
Vijf bananendozen vol boeken die ik heb uitgezocht en onverkoopbaar heb bevonden.
Omdat andere verkopers ze voor 2 Euro aanbieden incl verzendkosten.
Omdat ze loodzwaar zijn of niet door de brievenbus kunnen (= duur kwa verzendkosten).
En nog wat redenen die er nu niet toe doen.
Die boeken gaan geleidelijk in bananendozen die veel ruimte innemen in mijn halletje.
Tot ze eens per jaar kunnen worden opgehaald door de Stichting Vrienden van de Stompe Toren die wat ze niet kwijt raakt op hun jaarlijkse boekenmarkt weer doorgeeft aan een ander goed doel.
Vanmiddag is het zover en tilt een aardige man de dozen in zijn auto.
Waarna het twijfelen toeslaat.
Was dit verstandig? Was het niet zónde?
Maar onzin is dat.
Want de mooiste boeken heb ik al aan vrienden en kennissen en ook hier aangeboden tegen slechts verzendkosten maar ik trof alleen maar nuffig opgehaalde neusjes (als er al een reactie kwam) dus laat ik maar tevreden zijn dat ze nu terecht komen bij in elk geval een Stichting die er blij mee is.
En dan tzt misschien ook nog bij een blij méns.
Een paar maanden geleden hoor ik voor het eerst over ‘The Circle’ van Dave Eggers en daarna steeds vaker en het wordt geacht hét boek te zijn als je bezig bent met internet en sociale media – zoals ik.
Gisteren erin begonnen en ik vind de aanloop wel heel erg lang en kan al snel invullen waar de auteur heen wil en denk op blz 47: wil ik wel doorlezen?
Vroeger had ik blz 50 als graadmeter.
Als ik dan nog niet was meegesleurd legde ik het boek weg.
Nu ik minder geld heb, leg ik de lijn wat verder.
Dus doorlezen, doorlezen.
En op blz 100 denken: nee.
Wat nu zo jammer is: dat ik dit boek extreem netjes heb gelezen, als je het ziet zou je zelfs zeggen *niet*.
Maar het boek is te dik om door de brievenbus te passen dus op bol.com zetten is geen optie.
Balen.
Ik ben fan van Diane Keaton en wanneer ik dit voorjaar een paar dagen voordat ik terugreis naar Nederland op de Amerikaanse tv een interview met haar zie nav een nieuw boek dat ze schreef, over schoonheid en ouder worden, denk ik: dat ga ik kopen.
Zodat ik van de tafel ‘nieuwe boeken’ bij Barnes & Noble haar boek ‘Then Again’ meeneem om pas later te ontdekken dat dit niet het nieuwe boek is maar een eerder boek.
Oók een biografie maar niet alleen van haarzelf maar ook van haar moeder.
Gisteren en vandaag lees ik ‘m.
En ben er niet kapot van.
Hoewel – soms juist weer wel.
Wanneer ze heel erg persoonlijk wordt over de dood van haar moeder bijvoorbeeld.
Die zelf schriften vol schreef omdat ze vond dat iedereen dat moest doen, je eigen leven vastleggen.
Daaruit citeert Diane Keaton uitgebreid en ik begrijp dat ze het doet maar ik zou zelf meer details willen weten over háár leven en daar walst ze te vaak overheen.
Voor mij is het boek een raar mengsel van ‘kan niet schelen’ en dan juist ’tranen trekken’.
Ik overweeg even het door te verkopen via bol.com.
Maar dat zou me hoogstens een paar Euro opleveren dus laat maar.
Voor de liefhebber (die niet moeilijk doet over verzendkosten – nb alle boeken kunnen door de brievenbus maar niet allemaal tegelijk).
En zelf even googlen als je wil weten wat voor boek het is.
* Mart Smeets – Kopmannen en waterdragers (1992)
* Jan Siebelink – Pijn is genot (1992)
* Samuel Abt – LeMond, The Incredible Comeback of an American Hero (1990)
* David Chauner and Michael Halstead – The Tour de France Complete Book of Cycling (1990)
Ik heb geen enkel bezwaar tegen tweedehands kleren.
Integendeel.
Waar ik moeite mee heb zijn tweedehands boeken.
Heel vroeger was ik lid van een bibliotheek.
Toen ik meer geld had, kende ik weinig grotere genoegens dan naar de boekwinkel gaan en een stapel aanschaffen.
En dan later ontdekken of ik ze écht leuk vond.
Nu ik weer minder geld heb, koop ik nog steeds nieuwe boeken.
Alleen ben ik wat selectiever.
Niet meer ‘kan mogelijk wat wezen’- ik denk er beter over na.
Tweedehands boeken koop ik uitsluitend als ze nieuw niet zijn te krijgen of bij een erg groot prijsverschil en dan nog alleen als het boek ‘als nieuw’ is.
Afgelopen week arriveert mijn doosje boeken van amazon.co.uk.
Ik pak uit en zie het direct: 1 van de boeken is gelezen.
‘Netjes’ gelezen. Niet ruw opengevouwen en ook geen ezelsoren.
Maar met van die niet te missen kleine vouwtjes in de rug.
Ook ruikt het naar parfum.
Ik vermóed dat iemand het boek heeft besteld, gelezen en teruggestuurd met een smoes.
En dat amazon niet goed heeft gekeken en het gewoon weer in de kast heeft gezet.
Nu zélf terugsturen en een ander exemplaar eisen?
Om een boek van 3,85 Pound?
Doe niet zo flauw, zeg ik tegen mezelf.
En begin er meteen maar in.
Het boek wat verder van me af houdend dan anders vanwege die parfumlucht.
Ik heb een mooi boek gelezen.
‘Joyland’ van Stephen King.
Dat maar een ietsje horror heeft (geen enge horror) en een beetje crime maar vooral is het een erg mooi opgroeiboek zoals ik bij gebrek aan een betere inval ‘coming of age book’ maar even vertaal.
Deze beschrijving trof mij op blz. 26:
“When you’re twentyone, life is a roadmap.
It’s only when you get to be twentyfive or so that you begin to suspect you have been looking at the map upside down, and not until you are forty that you are entirely sure.
By the time you’re sixty, take it from me, you’re fucking lost.”
Ik lees graag thrillers.
Geweld, soms gruwelijk geweld neem ik daarbij op de koop toe.
Vaak lees ik daar wat diagonaal doorheen maar het komt niet vaak voor dat ik een boek wegleg omdat het te erg is (Mo Hayder lees ik niet meer).
Net begin ik in The Watcher van Charles MacLean.
Op de achterkant staat:
‘There was no warning of any kind…’ Friday rush-hour. Martin Gregory, laden with packages, just manages to catch the 4.48 train. Tomorrow is his wife’s birthday – he has a surprise in store – and he plans to devote the weekend to her and their beloved dogs. But Saturday morning, Martin rises early and does something so horrific, so inexplicable and so out of character, and his only option is to run …And from this shocking incident the journey begins. With the help of a therapist he can’t trust, and friends who no longer trust him, Martin’s quest for meaning takes him down shifting realities and twisted corridors of time into the deepest recesses of the human mind.
Dat ziet er intrigerend uit.
Maar wanneer onze held op blz 22 zijn honden voert, een keukenmes pakt en ze de strot doorsnijdt (of misschien niet allebei maar slechts 1 … toen had ik genoeg) leg ik het boek weg.
In de diepste krochten van deze ziel wil ik me niet verder verdiepen.
Op bol.com te koop zetten dus maar.
Kan ik er nog € 3.85 voor krijgen misschien.
Ik ben gek op lezen.
Ik lees elke dag en twee-drie boeken per week.
Een week geleden begin ik in Pierced van Thomas Enger.
Het is deel 2 na Burned dat ik fantastisch vond.
Ik sleep me door 2/3 van het boek en vind het traag en kom er niet in en besluit het dan weg te leggen.
Iets anders!
The Dog Who Danced van Susan Wilson bij wier eerste One Good Dog ik bittere tranen heb geweend.
Zó goed vond ik dat boek, dat ik The Dog Who Danced zelfs duur in hard cover kocht.
Hier geef ik het al na 100 blz op.
Leuke, lieve hond, hoor – maar wat zijn de mensen in dit boek stinkvervelend.
Een willekeurige thriller uit mijn boekenmolen gehaald die bij amazon.co.uk 4,5 van de 5 mogelijke sterren krijgt.
Mari Hannah – The Murder Wall.
Begint leuk. Blijft even leuk. Zakt dan ernstig door de hoeven ivm te veel korte hoofdstukjes met allemaal losse eindjes die vast aan het slot bij mekaar komen (tenminste: dat mag ik hopen) maar halverwege beland ik ook hier op het punt dat het me geen bal meer kan schelen hoe het afloopt en hoe het iedereen vergaat.
Lezen kan op deze manier een dure hobby zijn.
Elk jaar verheug ik me op de VN Detective- en Thrillergids.
De recensietjes zijn leuk om te lezen en ik doe nieuwe schrijvers op.
Soms worden de nieuwe schrijvers blijverdjes die ik blijf volgen. Soms ontgaat me waarom VN die ene auteur of dat ene boek de hemel in prees.
Zo vond ik dé aanrader van vorig jaar ‘13 Hours’ van Deon Meyer niet meer dan ‘best leuk’.
Een andere aanrader van 2012 was ‘De Schim’/‘The Phantom’ van Jo Nesbo. Vijf sterren.
Terwijl deel 1 van de serie vier sterren krijgt.
Van recensent Marijn van der Jagt.
Omdat ik slechte ervaringen heb met Nederlandse vertalingen van Scandinavische boeken probeerde ik in Amerika ‘The Headhunters’ van Nesbo. Een stand-alone.
Niet fantastisch, wel een acht.
Zodat ik nu best de serie vanaf deel 1 in het Engels wil proberen.
Ik sla in de Thrillergids van 2013 Nesbo open.
En hoewel hij op blz. 87 wordt geïnterviewd als Belangrijk Schrijver wórdt hij me toch een portie afgezeken in de recensies op blz. 107.
Recensent Jeroen Vullings: “Jo Nesbo heeft in dit tweede boek (..) een nog grotere clichéwereld geschapen dan we al van hem gewend waren.”
Twee sterren geeft hij ‘De kakkerlak’.
Een boek uit 1998 dus waarom nou dát eruit te pikken?
Terwijl onderaan het stukje deel 1 wordt vermeld met vier sterren en ‘De Schim’ met vijf.
Waar zijn jullie mee bezig, VN?
Níet met nuttige informatie geven in elk geval.
Ik ben iets kwijt.
Het heeft enige (financiële) waarde, is klein en plat en ik zie het me nóg ergens bovenop leggen.
Tussen het lage tafeltje beneden en richting mijn werkkamer.
Dat was twee weken geleden.
Sindsdien zoek ik af en toe.
Dénkend kom het niet bij me op dus zit er niets anders op: geleidelijk het huis opruimen tot ik het vermiste te pakken heb.
Zo kom ik ‘De gedaanteverwisseling’ van Kafka tegen die de Volkskrant ooit gratis toestuurde.
Op Marktplaats wordt het driftig aangeboden voor 5 Euro incl verzendkosten (om en nabij).
Denk jij: lijkt me best leuk om te lezen dan stuur ik het tegen verzendkosten toe.
Postzegels = € 2.16 + luchtkussenenvelop = totaal € 2.35
Aanbod geldt tot middernacht.
Bij geen sjoege gaat het dan in de doos voor wég.