Ik las ´Een man voor mijn moeder´ van Tatjana van Zanten op het hoogtepunt van de mediahype. Toen je geen krant kon openslaan en geen radio kon luisteren of tv kon kijken zonder ermee te worden geconfronteerd.
Tatjana van Zanten vertelde over haar moeder van zestig die werd verlaten door haar vriend en dat die moeder alleen weer gelukkig werd als ze een nieuwe man zou hebben. Zodat zij, Tatjana, haar hielp door voor haar op contactadvertenties te schrijven en zelf ook advertenties te zetten. Wat leidde tot dolkomische ontmoetingen en als zij daarover vertelde zeiden mensen: dat moet je opschrijven. Wat ze ook deed.
Waarna ze een paar voorbeelden gaf (steeds dezelfde) en die wáren ook dolkomisch.