Ik sta in een drukke winkel.
Een kaaswinkel.
Eindelijk ben ik aan de beurt.

Ik vraag aan het jonge, blonde meisje achter de toonbank om 4x een half ons kaas.
Dat kan niet, zegt ze. Het gaat per 8 plakken in de aanbieding.
Niets mee te maken, zeg ik, ik ben een 1 persoonshuishouden en ik wil kleine porties.

Uit mijn ooghoek zie ik links een man die ik leuk vind.
Hij is de eigenaar van de winkel.
Ik zie hem bewegen in mijn richting maar ik kijk niet naar hem en hij ook niet naar mij.

Dan smeert hij een klein toastje met kaas en reikt me dat aan.
Ik kijk op en ik neem het aan en zijn hand is tegen de mijne en dat is géén toeval.
Ogen.
“Ik vind je leuk!” zeggen de zijne. De mijne zeggen dat ook.

Onze blikken ontmoeten elkaar zo intens dat ik denk dat het iedereen om ons heen moet opvallen.

Dan word ik wakker en het is half zeven.
Ik denk: nog éven slapen! Doorgaan met de droom.
Maar over een kwartier staan de kipjes te mekkeren en er zit niets anders op dus: uit bed en uit droom.

Later probeer ik te bedenken wat de droom betekent behalve ‘soort van eroties’.
Ogen, elkaar beroerende handen – dat snap ik.
Maar waarom droom ik van een man die me kaas geeft op een toastje?

Ongeveer een jaar geleden had ik een stalker.
Nachtelijke telefoontjes, overdagse telefoontjes.
Begerig. Hitsig.
Bedreigend.

Het leidde er o.a. toe dat ik – juist zo blij met niet-bang op het platteland wonen – de achterdeur consequent gesloten hield.
Daarvoor alleen ’s nachts. Nu ook overdag.

De afgelopen weken werd ik daarin soepeler.
Liet de deur (nog steeds: overdag) wel vaak open.
Niet zozeer om het lot te tarten maar om mijn eigen vrije gevoel te bevechten.

Vannacht droom ik dat ik het kippenhok open (via de uitloop) en dat niet alle kippen er via dat deurtje uitkomen.
Ik open het deurtje dat direct toegang geeft tot hun hok.
Daarachter staat een glazen vaas, lang, recht.
Met 1 rode roos.

Hij is terug, denk ik.
Dan zie ik kip An liggen. Stuiptrekkend.
Eerst denk ik: toeval. Dan denk ik: hij heeft haar vermoord. Opdat ik toen ik haar niet zag het hok zou open doen en dan de roos zou vinden.

De droom is vanochtend om zes uur en ik hád willen uitslapen tot wel zeven uur maar ik wil niet terug naar de droom en sta op.
De buitendeur houd ik vandaag weer gesloten.
Is misschien sowieso verstandiger.
Er zijn nare, gemene, valse, gewelddadige, rare mensen out there.

Ook in de polder.

Nacht na nacht droom ik over mensen die een beetje vervelend tot heel vervelend tegen me zijn.

Voorbeelden.

1) Ik ga met een nieuw ‘stel’ (ze zijn niet jong maar hebben elkaar betrekkelijk recent gevonden) ergens iets ophalen en iets afleveren. Zij moeten er ook zijn.
Op het laatst sjouw ik met mijn tas naar beneden.
Zij van het stel springt soepel in de cabriolet waarmee hij hard (hard!) wegrijdt zonder op mij te wachten.
Ze wenken wel: volg ons. Dus: loop er achteraan.
Even doe ik dat. Dan denk ik: bekijk het maar en loop terug naar het pand.
Dan komen zij weer langszij want… haha ‘grapje’ maar ik vond het niet leuk dus stap niet meer in.

2) Ik ben met een vriendin in een nieuw gebied.
Spannend. Deels Mexicaans.
We vinden elkaar niet meer leuk en krijgen ruzie.
Een man van wie ik denk dat hij me aardig vindt zit bij 1 van die ruzies.
Wanneer het hoog oploopt houdt hij een bandrecordertje omhoog en draait af en zegt tegen mij: ZO klink jij als je krijst.

Ik pak het bandrecordertje af maar daar gaat het niet om.
Ik voel me verraden door hem en door haar.
Alsof we niet een echt conflict probeerden uit te vechten maar zij alleen erop uit waren mij beentje te lichten.

3) Aansluitende droom.
Ik zal zingen in een kleine zaal (in het echt: ik kán niet zingen).
Er is ook een grote zaal voor sterren. Maar die kleine zaal met hooguit 100 mensen dat lijkt me leuk.

Ik kom aan, zoek naar het programma: wanneer ben ik ingedeeld.
Men doet vaag. Dan komt het eruit. Er was wat ‘gedoe’ over mij.
Zodat men zich afvroeg of ik daar nou wel moest zingen.
En nee, even ‘afbellen’ daar hadden ze niet aan gedacht.

Ik druip af.

Met m’n rug gaat het trouwens beter.
Dank u.

Ik ben op een groot feest waar de feestelijkheden wanneer het na-feest begint zich afspelen in twee ruimtes.
In één van die ruimtes wordt iemand die ik ken ongelooflijk te grazen genomen.
Een ‘roast’ noemen ze dat geloof ik in Amerika maar dat is dan als harde grap bedoeld en dit is gewoon vals.

Hem wordt verweten dat hij, als rechtbankverslaggever, flauwe grappen heeft gemaakt over een serieus delict.
Iedereen valt over hem heen. Hij verdedigt zich goed. Maar het mag niet baten.

Ik kijk toe vanaf de drempel van de ruimte ernaast.
Ik ben het eens met de aanvallers dat de rb-verslaggever heel erg foute grappen kan maken. Zo erge dat je wenst dat je ze niet had gehoord.
Maar ik ben zelf rb-verslaggever geweest en weet ook dat je soms om overeind te blijven in de ellende die je hoort wel foute grappen móet maken.

Ik aarzel.
Ik doe niets.

Dan loopt het feest zo’n beetje leeg en ga ik naar de aangevallen rechtbankverslaggever toe.
Ik doe meelevend. Hij trapt er niet in.
Toen ik hem kón steunen, door te vertellen hoe het vak is en wat je dan vaak om jezelf af te schermen doet – zei ik niets.
Hij is niet vals, hij is ietsje afhoudend.
Wat het des te lastiger maakt aangezien ik me zeer bewust ben van hoe fout *ik* was door me afzijdig te houden.

Wat een kut-droom.
Waar zou die nou weer op slaan?

Een presentator die ik bewonder heeft een prijs gekregen.
Hij neemt hem in ontvangst met in zijn kielzog een mooie vrouw met een kekke hoed en een topje op de borsten, bloot middenrif (mooi bruin) en hot pants.

Er is een feestje en ik ben er ook en om de een of andere reden ga ik over het opruimen.
Zodat ik weer ándere mensen instrueer dat ze verlaten glazen en bordjes en bestek moeten ophalen en naar een keuken(hoek)je moeten brengen.
Die ik dan weer afwas. Met de hand.

Ik vind het niet leuk.
Niet raar: ik haat afwassen.
Ook niet raar: ik zou best zelf op het feest willen zijn.
Maar ik ontleen bevrediging aan het commanderen van de mensen die het vuile spul aanslepen.

Gevoel waarmee ik wakker word?
Onduidelijk.
Ook omdat er deze nacht nog een hoop intense dromen waren.

Zelf val ik vannacht in een kloof (onderin rottend water).
Ik kan me nog net vasthouden en vraag een vrouw me te helpen.
Ze kijkt wel naar me maar loopt door.

Erger is de droom waarin ik Guus het voorpad zie opkruipen achtervolgd door een buurman.
Guus ligt tegen de heg. De buurman verklaart: Guus was met zijn hoofd tegen een spijker gelopen.
Toen had hij hem uit zijn lijden willen verlossen en dus met hagel beschoten.

Ik pak Guus op en neem hem mee naar binnen om dood te gaan.

Na die droom is het wat mij betreft genoeg en sta ik op.
Doodmoe want: laat naar bed.

Alle buitendieren leven nog.
Guus wil eten. Ik doe het luikje naar buiten open.
Denkend: anders verruil ik stress 1 (vuurwerk) voor stress 2 (opgesloten zijn).

Nu hopen dat hij niet te ver weggaat en dat wanneer hij weggaat er niet weer 1 of andere idioot gaat knallen.

De laatste mug van de mooie nazomer zoemt de hele nacht om mijn hoofd zodat ik van half drie tot half vijf bijna onafgebroken wakker lig.

Dan sukkel ik in slaap en droom eerst wat nare flutdroompjes.
Dan kom ik in een hal een leuke man tegen die ik in het echt alleen ken van de media.
In de droom kennen we elkaar oppervlakkig.
Hij vraagt hoe het me gaat, ik zeg ‘mwah’ en dat ik wel een hug kan gebruiken.
Hij geeft me die hug en is obviously happy to see me.

Nieuwe scène kom ik uit een restaurant waar ik heb geluncht en hij stopt voor me met zijn auto.
Een grote, hoge auto. Pick-up truck met giga wielen.
(die auto’s vind ik mooi, waarom de man in de droom die zou hebben weet ik niet maar in de droom ben ik van de auto -ook- onder de indruk)

Hij roept naar me.
Ik klim op de treeplank en leun naar binnen.
Hij vraagt of ik mee ga lunchen. Ik zeg dat ik al geluncht héb. Maar dat we natuurlijk wel iets anders samen kunnen doen.
Wat vraagt hij. Vrijen, zeg ik.
Etc.etc.etc.
(wat een lang verhaal met verwikkelingen is waarin de man en ik elkaar erg leuk vinden maar ‘het’ er niet van komt)

Het meest opmerkelijk als ik wakker word: dat ik zo duidelijk durfde zijn. Dat in mijn droom de man het verwelkomde.
Iha: dat ik me zeker voelde dat mijn avances goed zouden vallen (wat ze ook deden).

Eenmaal wakker (de droom leek uren te duren) denk ik: als ik een nacht zo indringend met iemand bezig ben – merkt hij dat dan ook?
In een soort kosmisch bewustzijn bedoel ik.
Niet dat hij ook van mij droomt. Hij kent me niet eens.
Maar misschien droomt hij van een verschrikkelijk leuke ietsje oudere vrouw met wie hij een spannend avontuur beleeft?

Karma?

Er was een muggenplaag voorspeld. Vooral bij stilstaand water.
Dat moest je daarom leeg gooien.
Wat niet kan als je aan een sloot woont en een vijver hebt en een waterbakje voor de kippen.

De muggen lieten me betrekkelijk ongemoeid. Tot vannacht.
Een zéér hardnekkige dame heeft mijn bloed nodig om haar jongen te voeden.
Telkens wanneer ik bijna wegzak in slaap zoemt ze boven mijn gezicht. Mép doe ik. Weg is zij. Tot ik weer bijna wegzak in slaap.

Om half 6 heb ik haar te pakken.
Mép doe ik ongericht boven mijn gezicht. Ik raak haar en het geluid houdt op.

Waarna ik eindelijk wegzak in slaap en droom dat ik aan een ruime gracht sta uit te kijken over water waar mensen in zwemmen met walvissen en haaien.
Dat zou ik niet durven.
Dan wordt in het water een bak stollend beton gelegd.
Bovenop beweegt iets. Een vis of zoogdier is bedolven.

Iemand wenkt me. Ik moet helpen.
Ik help. Breek stukken beton af. Nou. Meer: stukjes.
Dan staat de man (want dat is het) op, nog onder het beton en loopt weg met een meisje.

Ik word weer wakker, nu spontaan.
Doodmoe.

Ik ben -met een man- in een nieuw huis getrokken.
Het is een mooi huis op een heuvel. Geweldig uitzicht. Groot terras.

Alleen blijkt het op een toeristische route te liggen.
Waar de buren elk weekend open dag organiseren.

Muzak schalt door de streek, nieuwsgierige mensen stromen ook bij ons binnen.
Ze gaan zitten waar ze willen en bestellen eten.
Op de bank op mijn mooie terras laten ze sinaasappelschillen achter.

Ik vind het verschrikkelijk, hoe stóp ik dit?
De man met wie ik er woon is het niet met me eens.
“Gezellig” vindt hij het. En sjouwt hapjes aan.

Ik droom dat ik een stukje wil schrijven over een radioreportage die is bewaard op een laptop die in een kast staat in de perskamer van het Paleis van Justitie aan de Prinsengracht.
Daar kwam ik vroeger veel toen ik rechtbankverslaggever was.
Het was mijn wereldje.
Stap-stap-stap het trapje op, hoi! tegen de portier, hoi tegen advocaten en andere journalisten en hoi tegen officieren van justitie en rechters.
Jeanne als vis in het water.

Bovenaan de trap naar links: aan het eind van de gang perskamer.
Daarin een stalen kast. Met een sleuteltje te openen. In die kast een oude tikmachine.
(we hebben het echt over de goeie ouwe tijd)

In de droom glip ik het gebouw in wanneer het avond is. Mee met iemand die er een sleutel voor heeft.
In de perskamer tref ik mensen uit mijn heden die me vriendelijk begroeten.
In het kastje staat inderdaad de laptop zodat ik ermee aan de gang kan.

Pas wanneer ik de volgende ochtend de droom op twitter samenvat in 140 tekens besef ik wat hij betekent.
Dat ik verleden en heden samenbreng.

Een leuke man vindt mij leuk.
Hij is erg geïnteresseerd in wat ik ooit publiceerde.
Ik doorzoek (in de droom: letterlijk) een kist en vind mijn boeken.
Hij is vol bewondering.

We lopen samen over straat.
Hij slaat zijn arm om me heen.
Ik zeg: is dat wel verstandig? Aangezien hij (getrouwde) BN-er is en dadelijk neemt iemand een foto met alle gelazer vandien.
Kan hem niet schelen, zegt hij. Hij houdt van me. Iedereen mag het weten.

Dan een scène met hem en mij en veel andere mensen.
Journalisten en.. zijn vrouw.
Een klein, dun wijfje met kort zeer ‘dure kapper’ geknipt haar in een geverfde lichtbruine kleur.
Mantelpakje.

Ze staat op 2 meter van me af met haar rechterhand achter zich en kijkt me vuurspuwend aan.
Ik denk: dadelijk gooit ze bijtend gif in mijn gezicht.

Daar eindigt de droom.
Wat er ook nog in zat: dat hij zei dat ik mooi was maar wel 800 gram te zwaar.
800 gram.
Dat valt mee, dacht ik in de droom.
Tegelijk denkend: hoe kom je aan 800 gram en… waarom over 800 gram zeuren?

Ik ben op een conferentie.
Veel zalen. Grote zalen.
Allemaal mensen naast elkaar in carré.
Met kleine gangetjes om van de ene zaal naar de andere te lopen.
Dat doe ik.
Hoeft niet – ik heb een uitnodiging, een plaats. Ik hoor er (officieel dan).

In 1 zaal zit Bill Clinton.
Wat wil ik daar graag contact mee.
Naast hem zit Hillary. Ze veegt een lok haar van zijn voorhoofd.
Lief!

Ik draai om de carré, 1x denk ik dat hij naar me kijkt. Dan ben ik alweer die zaal uit.
En jezus, Clinton is natuurlijk het ultieme stuk maar niet alleen is Hillary bij hem – ik heb haar óók zeer hoog. Dus of ik nou een gooi naar hem zou doen als zij er niet bij was?
(dit dus geheel los van de kans die ik voor mezelf inschat)

Het geheel eindigt buiten het gebouw in rul zand.
Misschien als illustratie/bewijs dat ik er toch helemaal niet thuis hoorde?
Ongelukkig was ik trouwens niet buiten in de zandvlakte.
Misschien wel ‘op m’n plaats’?

Ik spoed me naar Schiphol. Wil weer naar Amerika vliegen.
Bij de incheckbalie krijg ik te horen dat ik niet mee mag.
Ik ben te laat, het is vol – iets anders.

Het kan allemaal niet waar zijn en ik klamp de 1 na de ander aan en pas wanneer ik me wend tot John McCain (jawel) zegt die tegen het lagere tuig dat ik wel degelijk mee mag reizen.
Nog net op tijd (deur gaat bijna dicht) loop ik aan boord en zie dat de vlucht helemaal niet vol is.
Ik vind een plek en denk dan: m’n koffer!
Die heb ik in de opwinding ergens laten staan.

Ja hoor, zeggen de stewardessen. Die zullen ze wel gaan zoeken.
NOT stralen ze uit.

Ik heb geen idee wat ik ze heb aangedaan.

Een man die ik bewonder moet optreden voor een grote zaal.
Ik zie hem op een scherm. Glimmend grijs pak met retro knopen. (kan het niet beter uitleggen)
Hij heeft veel succes. Wordt luid toegejuicht.

Ik heb aangeboden intussen op zijn baby te passen.
Zei dat ik dat ontzettend leuk vond.

In werkelijkheid heb ik de pest aan baby’s.
Nou ja, dat is wat hard. Laat ik zeggen: ik heb er niks mee.
Wat ik echt walgelijk vind is een baby die wordt verschoond.
Zó smerig.
Smeriger dan kattenkots.

In de droom komt de man na het optreden bij me langs.
Er moet iets met de baby.
Ik wil dat hij mij leuk vindt en ik realiseer me dat het dan slim is om opgewekt de luier van het kontje te halen, neus dicht, billetjes schoon wrijven en nieuwe Pampers om.
Ik kán het niet.

Ik droom dat ik opnieuw naar school ga.
Nu om bêta af te studeren.
Na 1 dag denk ik: is wel moeilijk, zal ik hiermee wel doorgaan.

Doorgaan! zegt iemand tegen me.
Want je deed al 1x alfa half (omdat ik toen ontdekte dat ik al eens alfa afgestudeerd wás) en als je nu ook weer bêta half doet, staat dat slecht op je cv.

Het is duidelijk dat deze droom speelt in mijn jeugd toen mijn cv er nog toe deed.

Maar ik ga door en slaag erin bijzondere aandacht van mijn docenten te krijgen die in mij een talent zien mbt wiskunde.
Een natuurtalent.
Leg mij een plaatje voor en intuïtief verbind ik de juiste lijnen en stel daarbij de juiste vragen.

Mijn medescholieren zijn jaloers.
Dat kan me (in de droom) niets schelen.

Ik droom intens en bizar en angstig de laatste dagen.

1) onderweg naar Amerika maak ik een tussenstop op een klein eiland waarvandaan een klein vliegtuig uren later verder zal gaan.
In dat vliegtuig zit een vrouw van mijn leeftijd die een relatie heeft met een man tien jaar jonger die ook in dat vliegtuig zit.
Zodat ik denk: zal ik mijn kansen beproeven bij een man die ik ken die toevallig (ach ja – ik droom wat af) ook op deze vlucht zit die tien jaar jonger is.
Mijn kansen lijken te slagen maar dan mis ik nog bijna de vlucht (waar het nb om ging).

2) ik ben op een buitenlandse reis met iemand die in de droom mijn man is die arts is.
We bezoeken mooie begraafplaatsen. Dan is er iets mis met mij en het is kanker.
Hij kan de resultaten van onderzoek lezen en reproduceert ze in algebra-tekst.
Ik denk: misschien kan ik met een simpele behandeling worden behandeld maar wat zég je nou.
De uitkomst is dat ik binnen een paar maanden hartstikke dood zal zijn.

Die droom had ik gisteren. Wakker om vijf uur ’s ochtends.
En toen helemaal geen zin meer om verder te slapen.
De andere droom was van de nacht ervoor.

Ik ga met nieuwe vrienden een paar dagen naar Londen.
Met een prijsvechter.

Een kwartier na het opstijgen gaat het vliegtuig verticaal naar beneden.
Neus richting grond. In hoog tempo.
Ik denk: ik ga dood. Ik kruip tegen de bodem, probeer me vast te houden en denk: gaat God me nu een teken geven dat hij bestaat en dat ik niet bang hoef te zijn?
Ik bedoel: dat zou wel fijn zijn.

Dan, vlák voor we de grond raken komt het vliegtuig weer horizontaal.
Eerst vliegen we laag boven de stad (Amsterdam?) dan rijdt het vliegtuig langzaam door de smalle straten.
Ik kan de mensen verstaan die in die straten naar ons kijken.

Nb: dat van die ‘nieuwe vrienden’ had me natuurlijk al op mijn hoede moeten doen zijn.
Nb2: God gaf in de droom geen teken.
Maar misschien hoefde dat ook niet omdat ik in de droom uiteindelijk niet dood ging.