Weken geleden dacht ik dat ik een egelpoepje had gezien op het terras.
Dus legde ik eitjes neer. Buts erin zodat egel het makkelijk kon kraken.
Helaas. De volgende dag lag daar nog steeds het eitje.
Wat de kipjes kraakten en leeg aten.
Maar daarvoor lag het er niet.

Na een week stopte ik met de eitjes wegens ‘zinloos’.
Maar elke avond keek ik tot het donker was naar buiten of ik ‘m/’r zag. Egel.
Nee.

En dan opeens vanavond om tien over negen: daar is-ie!
Een klein exemplaar wandelt vanuit het pad richting terras.
Ik hol naar beneden, grijp een ei en een mes en Sammie volgt me op de hielen en achter de keukendeur zit egel en Sammie jaagt ‘m richting achtertuin.
Omdat egel ‘egel’ is rolt hij eerst even half op tot ‘stil’ voor hij de bossages in sprint.
Ik leg het eitje neer en geef er de buts op.

Sammie dreigt nog even en egel vlucht weg.
Gotvergotvergotvergotver.

Terug naar binnen. Mét Sammie.
Loeren in het bijna donker.
En daar is egel! en kraakt het eitje!
Joehoe! Dit is een hele mooie dag!!!

Op de avond van 14 oktober zie ik egel nog haar eitje kraken en leegslurpen.
Alle eitjes erna blijven onaangeroerd.
Dat zijn er nu drie.

Ik denk dus dat egel in winterslaap is. Hoewel dat kwa temperatuur nog niet per se zou hoeven.
En volgens de informatie hier kán het wel maar hoeft het ook zeker nog niet.

Twijfel: nu stoppen met eitjes klaar leggen? Of nog een paar dagen doorgaan.

Eerder deze week was egels eitje niet-gekraakt en leeg-geslobberd.
Winterslaap, dacht ik.
Maar: nog niet.

Gisteravond vanuit het slaapkamerraam zie ik egel druk in de weer: ze klemt het ei tussen twee stenen, zet het vast, kiezen erin, kraak en slobber.
Nee, geen foto genomen.
Egel moet nu niet meer worden gestoord maar alles (elk ei) aangrijpen om lekker op te vetten en dan wegkruipen onder een stapel takken en bladeren, oogjes dicht en mondje toe.

Ik ga haar ook deze winter weer missen.

Wat zou het magische aantal zijn voor hoeveel weblogs een vrouw kan bijbenen.
Drie is het niet. In elk geval niet voor mij. Drie is teveel.
Ook al probeer ik mezelf in drie interesse-velden te splitsen.
Wat nog wel lukt, eigenlijk.
Maar om dan elk veld met regelmaat en bij voorkeur elke dag te vullen met content, dat gaat me steeds slechter af.

Soms probeer ik de drie te scheiden.
Soms probeer ik in elk geval twee van de drie te vermengen.
Regelmatig laat ik een van de drie (en soms twee) een hele dag on’behandeld’ omdat ik me concentreer op de derde.
Laat die derde nou Begraafplaatsen zijn.
Met vandaag 1 unieke bezoeker (ikzelf), gisteren zes, eergisteren en eereergisteren telkens twee.
Wat me er niet van weerhoudt een hoop interessante verhalen en mooie foto’s toe te voegen.
Voor mezelf en … mezelf.

Hier kan ik melden dat ik vanavond egel weer zag. De schat dook op uit de achtertuin. Althans. Toen ik naar buiten liep dook een egel komend vanaf de achtertuin de bosjes in. Een kwartier later zag ik op het terras achter het huis een egel rondscharrelen en ei-1 kraken en leegslurpen.
Dat was een betrekkelijk kleine egel. Mogelijk dezelfde als de eerste egel, mogelijk ook niet.

En dan is er ook nog twitter waar ik interactief zit te zijn.
Ik snak naar een volle maand helemaal niet hóeven.

[slideshow id=2]

Vorig jaar zag ik ze amper, m’n egels.
Nu zie ik ze elke dag. En ik hoor ze.

Een jonge egel vertoont zich al eind middag en dan begin avond (vanaf 7 uur) tot half elf.
En misschien daarna ook nog, maar dan kijk ik niet meer.

Ik voer hem (bio)eitjes.
Kippengraan eet hij ook.
Mini-lijfje schuift laag over de grond en is schichtig.
En o, zo lief.

Ergens later in de nacht komt een andere egel. Een grotere. Zijn moeder?
Ik zag haar een paar keer omdat ik toen ging kijken.
En sindsdien word ik even wakker soms wanneer ik een ei hoor rondduwen en kraken en denk dan: daar is ze.

Gisteren stuurde ik iemand deze foto (gisteravond genomen van de jonge egel, wat je niet kunt zien maar hij is dus amper 2/3 van een normaal formaat egel) en vroeg: vind jij egels ook zo leuk.
Hij reageerde: ik ken ze alleen van doodgereden op de snelweg.

Dat vind ik erg.
Ook dát vind ik erg.
En als het zou helpen om de soort te redden zou ik er voortaan nog een vierde eitje bij leggen.
Maar zo simpel is het leven niet.

Vannacht is de nacht van de waarheid.

Eer-eer-gisteren (en de nachten ervoor) kraakte en slurpte egel drie eieren.
Eer-gisteren legde ik vier eitjes neer: niks.
Gisteren: drie eieren – weer niks.
Vandaag (al een beetje tegen beter weten in): twee eieren.

En als ook dat niets oplevert morgen onder ogen zien dat egel in winterslaap is.
Proberen egel niet te erg te missen.

Om dan maar met ‘stom’ te beginnen: vanmiddag keek ik of de tuttebollen wellicht nog een eitje hadden gelegd en toen stoorde ik tut-2 in het leghok.
Ik deed het deksel snel dicht maar later: geen eitje.

Goed nieuws: lief Brabants pratend meisje van VikingDirect belde op om me gelijk te geven nav mijn woeste brief.
Ander goed nieuws: ik bekende Radiowinkel dat ik mijn radio had laten vallen en dat ik daarom zo stom erover had getwitterd (alsof het een leuk hebbedingetje was, de vraag negerend hoe het geluid was).
Radiowinkel zegt: stuur maar terug – we lossen dit op.

Egel en ik blijven een ongelukkige combinatie.
Wanneer ik ook naar buiten loop (ergens tussen half negen en negen) – dáár is egel.
En dáár duikt egel weg onder een struik.

Dus leg ik m’n gebutste eitjes neer en ergens vanavond of vannacht slurpt egel ze leeg.
Fijn voor egel.
Misschien is die van volgend jaar ietsje socialer. Wat niet hóeft natuurlijk. Maar het zou wel leuk zijn, denk ik. Soms.

Erg vaak heb ik egel niet gezien dit jaar.
Gisteravond toevallig wel.

Ik stapte om half negen de schuurdeur uit met eten voor de knagers en egel zat voor me en dook weer terug in het struweel.
Deze egel is niet *mijn* egel. Niet de egel die ik jaren kende. Met wie ik kon praten, zittend op de drempel van de schuur. Die ik kon fotograferen.
Deze egel heb ik een keer of tien-vijftien gezien. Vanachter het raam. En soms, per ongeluk, in de tuin.
Waar hij dan wegdook.

Elke avond staat er eten voor egel.
Twee eitjes met een klapje erop/erin zodat egel ze makkelijk kan openforceren en leegslurpen.

Ik vraag me wel eens af wat egel daarvan denkt.
Of die denkt: dat is óók toevallig, dat daar elke avond twee eitjes liggen.
Of: mooi meegenomen dat aangebutste eitjes hier blijkbaar uit de bodem groeien en elke avond weer op te happen zijn.

“Wat lief van Jeanne!” zal egel wel niet denken.
Denk ik.

Origineel is het niet, maar de lente kan me niet snel genoeg komen.
En dan heb ik het niet over het (mooiere) weer – hoewel dat mooi meegenomen is.
Ik heb het over de spreeuw die het vertrouwde nest links boven mijn werkkamer weer aan het her-inrichten is. En de andere boven de slaapkamer.
Die zijn er al.

Gisteren zag ik een koolmees wegvliegen met een donsveertje van een van de kippen.
Een kauwtje vloog met een te grote tak (en liet die vallen).
Lammetjes staan buiten bij het gehucht Noordeinde. Vandaag voor het eerst.
De paardenbloemen ontkiemen tussen de steentjes in mijn tuin. Elke dag ietsje groter, ietsje weelderiger, ietsje groener, ietsje meer bijna-plant.

Waarop ik wacht: egel.
Gisteren stond ik bij de komposthoop in de achtertuin en dacht: zou het nou niet helemaal te gek zijn als egel nú er onder vandaan kroop.
Elke avond voor duister kijk ik vanuit de woonkamer naar het terrasje achter het huis.
Het zóu kunnen.
Egels komen tot leven sinds eind februari. Het weer is best mooi. Dus: waarom niet.
De te butsen-klutsen eitjes zijn al in huis.

Een onderwerp in het boek van Emma Brunt is: ergens spijt van hebben.
Zowel spijt van wat je wel hebt gedaan als van wat je niet hebt gedaan.

Ja, ik heb spijt.
En ik snap mezelf die het deed maar wou nu dat ik het niet had gedaan.

Terug in de tijd.
Ik had hennen met kuikens, lieve, jonge kuikens.
Die zaten ergens in de tuin.
En een egel ging midden in de nacht als stormram zo’n hen te lijf.
Zij krijsen, kuikens krijsen.
Kuikens deels in de vijver, deels doodgebeten door egel (die ze niet eens allemaal opat, maar wel dood beet).

Ik maakte dat een aantal keren mee.
Redde kuikens uit de vijver, warmde ze op onder een lamp, zette ze terug bij de moeder die ze soms niet accepteerde zodat ze toch dood gingen.

En toen, op een nacht, werd ik wildwoest op de egel die dit allemaal veroorzaakte en sloeg ik hem met een schepje op z’n kont.
Pets-pets!
Niet dodelijk hard. Alleen maar pets-pets!
Omdat ik de wanhopige kip zo zielig vond. En de dode kuikens.

Ik snap het nog steeds van mezelf. Maar een stuk minder dan tóen.
Ik heb er nu spijt van.

We hadden het nog niet over het invullen van Intomart-kijkgedrag.
Ik kijk door de week elke avond Grey’s Anatomy en vind dat hartstikke mooi. Soms geef ik een tien. Nooit geef ik minder dan een negen.
Nu het er deze week weer is kijk ik ook (een deel – als GA is afgelopen) DWDD.
Ik vind dat niet meer dan een 7 waard totnutoe. Maar dat kan beter worden als het programma op stoom raakt.
Verder kijk ik wel eens Journaal (7 of 8), op zaterdag The Closer (9) en hier en daar een Law&Order en heel zelden Netwerk en toevallig gisteren Puberruil.

Mbt egel.
Om tien over half negen ging ik naar de achtertuin, had bord met klein beetje (echt) spaghetti met rivierkreeftjes klaar gezet en een paar gebutste eitjes.
In de achtertuin (drie bakken gevarieerde maaltijd voor 12 caven en twee konijnen) zie ik van onder het eerste cavenhuis een jonge rat opduiken en dan achter het tweede cavenhuis een tweede.
Tis dat ik er sta zodat ze even terugwijken, maar ‘eeuwig afgeschrikt’ is anders.

Na vijf minuten loop ik terug naar het huis.
Vlak voor het trapje naar het terras, ik ben hem op minder dan een meter genaderd, loopt voor mij: egel. Of beter: een egel. Want de meest recente egel leek uit de bosjes naast de perenboom te komen.

Hij loopt naar het spaghettibord, gaat erop zitten en eet.
Ik ga naar binnen.
Ik denk: wat zal ik hem missen als hij er niet meer is wanneer ik terug kom.
En ik denk ook: aan R. vertellen en die op het hart binden dat hij tapas voor egel moet neerleggen zolang egel nog rondwandelt en niet in winterslaap is.

R. was hier.
Voor iets met de PC en meteen sloopte ik per ongeluk zijn wachtwoord voor dit log eruit maar dat is intussen weer hersteld.
En ook voor de tuin, welk onkruid hij moet koesteren, welke lelijk uitgegroeide planten niet mogen worden gesnoeid (omdat daarin veel mussen zitten) en wat wél moet worden verwijderd (brandnetels en vlier).

Het idee van het huisje-in-de-tuin laten we varen, maar een kast zou misschien kunnen.
Van belang is ook wat bij het oud vuil kan van de inhoud van de schuur.
Waarover wij staan te praten met de schuurdeur open en wie hebben we daar: egel.
Kijk, kijk fluister ik. Egel! en R. ziet hem en ik vind egel schattiger dan schattig want kijk ‘m eens leuk zijn neusje omhoog doen en snuffen en kijk ‘m eens leuk lopen en heeft-ie geen franje die je zó zou willen knuffen.

R. vindt ‘m ook wel leuk. Maar R. wil weten wat er weg kan uit de schuur.
En ‘zie maar’ zeg ik maar dan wil hij opeens mijn lievelingszonnestoeltje weg doen dus bemoei ik me er toch maar even mee.
Daarna nog wat dingen gedaan maar, begin ik weer, vond je egel niet schattig.
Ja hoor, zegt R.

Ik kijk Zomergasten (zo’n beetje) en heb de knagers en de egels daarom al vroeg gevoerd.
Om negen uur zie ik 1 egel. Iets later nr. 2, een klein, slank model.
Beide vanuit de achtertuin.

Twintig minuten later vanuit richting kippenhok een andere kleine. Waar nr. 1 als een tank op af stuift en boink, boink, boink doet in alle zijkanten. Zodat egeltje 3 zich oprolt.

Egel 1 gaat terug naar de eetplek.
Tien minuten later: egel 3 ontrolt en zet zich weer in beweging.
Egel 1 dendert erop af en doet weer boink-boink.
Egel 3 rolt weer op.

Nog een kwartier later is egel 1 verdwenen en kijkt egel 3 voorzichtig om zich heen.
Kust is vrij.
Op zoek naar tapas.

Maar wat ik niet snap.
Stel dat egel 1 moeder is van egel 2. Van wie is egel 3 dan de moeder aangenomen dat kids t/m winterslaap bij moeder blijven?
Of is egel 3 ook haar kid maar vindt ze die niet leuk?