Het was in Amerika dat ik de term ‘party of one’ voor het eerst hoorde en hij is me nog steeds dierbaar.
Hij betekent dat je niet een zielige kneus bent die in je eentje ergens zit maar een volwaardig feestvarken in haar eentje.

Op 29 november 2017 ging ik naar Berlijn voor een concert van Edita Gruberova.
Een vriendin(netje) zou meegaan maar op de ochtend van het vliegen zegde ze af.
Never mind.

Bij het restaurant was de eerste neiging van het personeel me ergens achter een pilaar te plakken maar ik protesteerde (had niet voor niets gereserveerd) en ik kreeg een geweldig tafeltje aan het raam en toen was ook nog een serveerster bereid me op verzoek te fotograferen.

Het concert was geweldig vooral omdat Gruberova behalve wat belcanto ook Dich teure Halle zong.
Ik zat op de 1e rij iets links van het midden maar dat kun je op de opname niet zien

Ik houd erg van Netflixen e.d.
Is zo gegroeid.

Meestal: puzzelen met plank op de ‘eet’-tafel.
Maar de laatste jaren snap ik niet meer hoe de aan/uit-knop van de tv werkt (ja, die mensen heb je).
De PC beheers ik.
Altijd.

In Amerika groeide het opnieuw weer zo omdat het huisje waar ik daar was geen televisie had maar mijn laptop had wel Netflix en een paar andere streaming diensten.
Dus daar en aansluitend hier keek ik Netflix en andere series en aansluitend een hoop dierendocumentaires.
Tot die op waren (streaming diensten hebben er een handje van dergelijke docu’s maar beperkt uit te zenden en ze dan opeens af te kappen – vloek!).

Gisteren gezocht naar iets nieuws bij Netflix – niks gevonden.
Maar… seizoen 20 van Grey’s Anatomy bij Disney+! wie had dat kunnen denken.
Vannacht tussen 1 en 2 vast deel 1 gekeken.
Dadelijk deel 2.

Geniet ervan zolang het er is.

Ik had nog een paar ‘div’ maar die waren ook allemaal niet bepaald vrolijk en toen liet iem me weten dat ze van stukje 1 niks begreep en toen dacht ik laat ook maar de zeur-stukjes.

Wat er wel leuk was: diertjes kijken hoewel de foto’s wat tegen vielen.
Ook streamde ik twee leuke series. Om te beginnen Killing Eve op de laatste aflevering na.
Maar vooral The Perfect Couple.

Nu dus een nieuwe serie zoeken om me af te leiden.

Er was een tijd dat ik graag puzzels legde en boeken las.
De puzzels gaven me rust maar om eraan te beginnen heb je ook rust nodig en dat wil nu even niet erg.

Geholpen door het algoritme van Amazon en door de thrillergids van VN kocht ik een hoop boeken die me wel wat leken.
Waaraan ik nu niet begin omdat ze eenmaal ‘in huis’ (=op de kindle) niet meer zo aantrekkelijk zijn.
Of ik begin wel maar stop even makkelijk.

Wat blijft: series bingen op 1 van mijn streaming diensten.
Meestal willekeurig gekozen, soms omdat ik een zwak heb voor een bepaalde acteur.

Zo keek ik SVU uit voor zover mijn ‘diensten’ die verstrekten, wat niet ver genoeg was dus nu is het wachten tot er weer en nieuw seizoen bij komt.
De X-files keek ik alle 11 seizoenen.

Maakte een uitstapje naar Hacks omdat ik Jean Smart geweldig vind en die serie viel me niet tegen.
Toen weer zoeken naar Dave Duchovny van de X-Files.
Aquarius vond ik en ik heb nog 1 aflevering (= uurtje) te gaan en dan is die ‘af’ en dat is goed balen want het is een pracht-serie.

Omdat ik dat uur wat wil uitstellen maak ik een uitstapje naar de komiek John Oliver waar ik vroeger veel naar keek en die nog steeds heel goed is.
Kijken of ik straks ook nog een actuele Stephen Colbert kan vinden.
Want dat is de ellende met die komieken, ze moeten natuurlijk wel grappen maken over het hier en nu, anders is er geen bal aan.

Niks heerlijker voor een alleen wonend kattenvrouwtje (ik kan niet spreken voor vrouwen met een partner v/m) dan series bingen op 1 van de streaming diensten.

Tot voor kort las ik ook veel maar daar is de klad in gekomen.
Of ik vind een boek niet leuk of ik leg het een paar dagen weg en wanneer ik het weer oppak ben ik kwijt waarom het me ook alweer leuk leek.

De afgelopen maanden bingte (is dat een ww??) ik een hoop seizoenen van Law&Order SVU tot ik die nergens meer mocht zien ‘vanuit uw locatie’ waarna ik de serie X-Files afmaakte. Elf seizoenen.
De meeste vond ik mateloos boeiend. Alleen de allerlaatste aflevering… stinkvervelend (helaas).

Surf-surf en hé! de serie Baby Reindeer – daar las ik positieve recensies over!
De eerste paar afleveringen vond ik ‘ongemakkelijk’ maar nog wel boeiend.
Daarna werd ik er steeds meer *niet goed* van.
Op het laatst zelfs zo ‘niet goed’ dat ik het laatste kwartier van de laatste aflevering niet eens bekeek.

Dit was ook negen jaar geleden.
München.
De man was de tenor Pavol Breslik, de vrouw mijn toen #BFF Marija.

reed ik in Yuma, AZ met dit liedje op de autoradio en in mijn hoofd.

Google zegt dat dit 15 jaar geleden moet zijn geweest.
‘When I ruled the world’ dus…

dat ik probeerde zoveel mogelijk opera’s en concerten van Edita Gruberova bij te wonen.
Met Roberto Devereux en Lucrezia Borgia als favoriete opera’s.
Dit is uit Roberto Devereux.
Ik zag haar mm in die rol en ook mm in deze productie.

Het begon (voor mij) met Netflix.
HBO Max kwam erbij met een erg goedkoop abonnement als je direct je slag sloeg (gedaan).
Prime Video hing aan Amazon Prime dat ik kocht omdat ik zo pakjes gratis toegestuurd kon krijgen.
ZiggoGo heb ik ook nog omdat het hangt aan mijn internetdienst.

Je zou zeggen: dat moet genoeg zijn.
En soms vind ik een serie (of een film) die ik zoet uit-kijk en als het bv een serie is van 6-7 seizoenen met een hoop episodes per seizoen ben ik idd een tijd onder de pannen.

Daarna wordt het weer zoeken.
En soms denk ik iets te vinden dat toch weer tegenvalt.
Dan denk ik: weet je wát me leuk lijkt… en dan schiet me een lange serie te binnen waarvan ik het meeste al ben vergeten of niet eens zág.
En ja hoor, die serie zit dan elders.

Nu bedenk ik bv dat ik de X-Files wel weer wil zien.
Bekeek ik toen op tv wat al direct leidde tot: een groot deel gemist.
X-Files zit op Disney+.
Grey’s Anatomy sinds kort ook.
Want er wordt wat geswitcht op de streaming diensten.

Ik neig tot nóg een abonnement.
Maar spreek mezelf toe (over geld enzo) en besluit nog 1 nieuwe serie op in dit geval Netflix te proberen.
Het wordt Black Mirror.
Maar als ik over een paar dagen nog steeds de X-Files zit te craven ga ik overstag.

’s Avonds kijk ik graag Netflix of 1 van de andere streaming diensten.
Soms kijk ik naar een mooie serie maar omdat ik er zelf niet van houd wanneer mensen me adviseren dat ik een bepaalde serie of film (of boek) écht moeten kijken resp lezen, adviseer ik zelf ook nooit.

Een paar dagen geleden had ik Chicago Med seizoenen 1 t/m 6 af-gekeken (meer stond er nog niet op mijn bekende diensten).
Ik probeerde een paar andere series maar niks beklijfde.
Dus dacht ik: Nip/Tuck.
Vooral uit nieuwsgierigheid.
Want ooit vond ik dat een geweldige serie.
Zo één waarvoor ik wachtte tot een nieuwe aflevering op tv was.

Ik herinner me vooral sex.
En hoe gemeen die woest aantrekkelijke Julian McMahon de vrouwen manipuleerde.
Aflevering 1 van seizoen 1 toont me ook een hoop geweld.
Waarvan ik schrik.
Maar ik besluit wel te blijven kijken.

Er was een tijd voordat ik alleen nog maar in verlaten land en mn de woestijn wou zijn ik ook New York bezocht.
Ik ging er naar musicals.
Zoals deze.

Via Netflix enzo kijk ik meestal series.
Maar nu ook een paar films.
En besluit dat ik een paar acteurs hartstikke aantrekkelijk vind.
George Clooney, Hugh Grant, Colin Firth, Richard Gere (die nog het minst).

Ik check op google of ándere mensen het met me eens zijn.
Maar nee! de huidige Mooie Mannen zijn héél andere mannen!
De ‘mijne’ doen niet eens meer mee achteraan de rij.

De vrouwen dan?
Ik houd het op Sandra Bullock, Diane Keaton, Julia Roberts (hoewel: beetje erg veel tanden) en Meryl Streep.
Google… ook daarin sta ik alleen.
Misschien word ik gewoon hartstikke oud.