Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Sister Act

Vanavond voor de 10e of misschien 12e of 15e keer naar Sister Act gekeken.
En als-ie over drie maanden weer is kijk ik opnieuw.

Transformer

Ik nam laatst de documentaire over Transformer van Lou Reed op.
Eigenlijk vooral om te proberen of ik het kón: opnemen.
Vanavond keek ik ernaar.

Zoveel dat ik herkende, zoveel dat ik niet wist.
Dat Bowie met de plaat te maken had. En Mick Ronson die ik even verwarde met Mark Ronson en die allang dood is (geen wonder dat hij er zo jong uitzag – het waren oude opnames).
Andy Warhol – dat wist ik natuurlijk.
Ik wist ook wat ‘giving head’ betekende. En dat een ‘he’ een ‘she’ kon worden.

Wat ik in deze documentaire zie zijn leuke mensen.
Ook oudere mensen. Van mijn leeftijd en véél ouder.
Die tóch hartstikke cool zijn.
Mooie muziek. Die ook net anders had kunnen zijn (mannen aan instrumenten en instrumentenpaneel -als dat zo heet).

Holly Woodlawn (van ‘Holly came from Miami FLA’) vind ik een beetje eng.
Joe Dallesandro van wie ik spontaan het naakte fysiek voor het geestesoog krijg (ik zag geloof ik ál die Warhol-films destijds) is nog steeds prachtig.

Valerie Solanas! ze zat niet in de documentaire maar werd wel genoemd ivm het schieten op Andy Warhol en ik herinner me nog hoe ik haar SCUM-manifest heb gespeld.

Dit is een versie van ‘Walk on the wild side’ – het populairste nummer van de LP/cd.
Eigenlijk moet je de hele LP beluisteren.
Er zit ook nog een Jeanie in.
(die een trut was)

Der Zigeunerbaron

Alweer zeker een half jaar geleden bedenken R. en ik dat het ons hartstikke leuk lijkt vanmiddag naar de operette te gaan.
Der Zigeunerbaron. Uitgevoerd door de Nationale Opera van Timisoara (=Roemenië).
In De Meervaart in Amsterdam.

Ik haal R. om kwart over 1 op (het begint om half 3) en we zijn veel te vroeg dus rijd ik wat rond en dan blijkt een stuk buitenwijk afgesloten ivm ‘filmopnamen’ en dan halen we het nog op het nippertje. Ook nog bijna 4 plompverloren overstekende ganzen doodgereden. Alsof het met de stress niet op kon.

De dirigent heeft amper twee maten geslagen of we weten al dat het mis is.
Een doffe klank heeft het orkest. En tráág dat het speelt.
Voeg daarbij zangers die zeer matig tot gewoon matig zijn en voor driekwart niet om aan te zien.
De meeste vrouwen zijn wel mooi. Dun en mooi. Ze dragen opzichtige kleren. Past er wel bij. En zoveel lagen make-up dat je slechts kunt raden naar het smoeltje dat eronder zit (en naar de leeftijd ervan).
Er is een balletje met vier mooie meiden en vier mwah mannen.

Na het eerste bedrijf zeg ik (die de inhoud niet vantevoren heeft gelezen) tegen R. : “is het nu afgelopen?”
Nee, zegt die: “de schat moet nog gevonden worden.”
O. Want eigenlijk vond ik het toen al mooi zat.

Maar we slaan ons eerst door een pauze en dan door het tweede bedrijf en leuker wordt het er niet op.
Ongein, flauwe slapstick, onverstaanbaar zgn. Duits.
“Ik versta het niet, versta jij het?” zegt een vrouw naast me hard tegen de vrouw naast háár.

Het publiek is ook bijzonder.
Het is oud. Niet ’50+-oud’. Maar: écht oud.
En nichten (vaak een teken dat het wel flauw maar ook wel leuk is) – daarvan zie ik er maar twee.

Wat pleit voor het publiek: het klapt beleefd maar niet meer dan dat.
Geen ge-bravo!! geen open doekjes.
Adekwate operette verdient een adekwaat applaus.

Boer zoekt… ja, wát eigenlijk?

Ik kijk er nooit naar (echt!) en zag toevallig dit seizoen de eerste aflevering en belandde door rusteloos zappen (zap-zap-zap) ook vanavond in een stuk Boer zoekt vrouw.

Ik zie een vrouw die onduidelijk mannen over de vloer heeft terwijl haar hele wezen *lesbisch!!!* uitschreeuwt.
Geen wonder dan ook dat er tussen haar en de mannen geen enkele interactie is waar zelfs de mánnen over klagen.

Ik zie een paar niet onaantrekkelijke boeren met krullen die ik niet meteen uit elkaar kan houden.
En ik zie een echt monsterlijk onaantrekkelijke knul genaamd Marcel.
Tegen deze Marcel zegt een meisje (Sonja): “ik ben verliefd op je”.
Niet als inpalm-truc (denk ik). Nee: ze meent het.
Hij reageert onbeholpen. Soort van ‘goh’.

Dan moet hij 1 van de 3 vrouwen die naar hem werven wegsturen.
Ik denk: Sonja houdt hij allicht. Maar nee, Sonja stuurt hij weg.
Waarom? omdat ze “weinig initiatief toonde”. Eh???

Terwijl Sonja op haar bed zit te janken met Yvon Jaspers zegt Marcel tegen de twee uitverkoren typjes: hij had het idee dat Sonja te plooibaar was.
Ja, zegt blond stuk 1 (hij heeft er twee over, Sonja was donker) – nú begrijpt ze het.

Ik begrijp het ook.
Sonja nam een risico door zich kwetsbaar op te stellen.
Dat vond monsterlijke Marcel zwak en dus niet interessant.

Ik snap niets van deze serie.
Ik bedoel: ik snap niets van de vrouwen die meedoen aan dit ‘ben ik leuk genoeg? kies je mij?’

Hans Beerekamp in NRC Handelsblad over Clairy Polak

Hoe gaan die dingen? Polak zei dat de redactie en zij er samen niet goed uit waren gekomen. Eerst werd de afgesproken lengte teruggebracht van tien naar zes minuten. Hard nieuws ging altijd voor en bovendien begonnen de vaste presentatoren Twan Huys en Mariëlle Tweebeeke te steigeren, omdat ze de gesprekspartners van Polak liever zelf in de studio onder handen namen. Een laatste poging om haar dan maar buitenlanders te laten interviewen, liep stuk op productieproblemen: „Het kwam neer op zes minuten per maand en dat werd me te gek.”

En zo is de beste interviewer van de publieke omroep gereduceerd tot eens per week op de radio Met het oog op morgen en eens in de drie weken Buitenhof.

Meer muziek (en mannenhaar)

Vanavond was op dat raadselachtige nieuwe kanaal dat waarschijnlijk Brava.nl is (maar niet echt actueel in de gids vermeld) een concert gedirigeerd door Simon Rattle.
Bij het applaus dácht ik Angela Merkel in de zaal te zien zitten maar dat kan heel goed onzin zijn.

Ik viel in het concert bij het trio van de drie vrouwen uit Der Rosenkavalier.
De Marschallin die Octavian al aan het begin had gezegd dat hij haar ‘Heut’ oder Morgen’ zou verlaten (waaraan ze hem herinnert), het meisje Sophie dat wel/niet (afhankelijk van de productie) doorheeft dat er iets wás met (nu) háár Octavian en die Marschallin en Octavian die zich gedraagt als de knul die je door de plee zou willen trekken.
Omdat hij écht niet lijkt te begrijpen wat zijn vroegere geliefde (36) die hij heeft gedumpt voor de 16-jarige blom dwars zit.

De muziek was mooi, de Marschallin was mooi, Sophie werd gezongen door een véél te oude actrice/zangeres en Octavian was wel mooi maar ook geen spring chicken meer.
Ik hoop dat aan het slot een afkondiging wie=wie volgt maar het concert gaat door met een Johan Strauss-deuntje zoals in het Nieuwjaarsconcert niet zou misstaan. En ik zet uit.

Wat me óók opviel: dirigent Simon Rattle die ik zelf ooit 30 jaar geleden interviewde heeft nog steeds dezelfde prachtige krullenbol van destijds (alleen is-ie nu wit maar wat dóet dat ertoe, een prachtige krullenbol is een prachtige krullenbol).
Hij blijkt gehuwd met een meisje dat bijna 20 jaar jonger is en dat zou heel goed de mezzo in dit concert kunnen ziijn.
De sopranen achterhaal ik niet.

Maar over dat haar.
Hoe is het voor mannen, denk ik wel eens, om ouder te worden en een heerlijke krullenbol te hóuden die al dan niet wijzigt in kleur. Of om geleidelijk de haarlijn te zien verschuiven, de kruin te zien uitdunnen.
Is dat voor mannen wat voor ons de om-te-huilen-hangtieten zijn?

Brava!

Soms is er niks op de televisie.
Of een serie waar ik het slot niet van wil afwachten of een film idem en aan kwissen en vrolijk familievertier heb ik sowieso de pest en dieren vind ik alleen leuk als alles goed afloopt.

Zo zap ik soms in een speciaal kanaal van Ziggo dat klassieke muziek uitzendt.
Ik weet niet eens precies waar het zit.
Rond 12-13-14.

Soms is er een orkest dat speelt (af en toe met een solist of soms met meerdere zangers).
Gisteren was er Don Giovanni.
Met een ‘gaat-wel’-cast maar wel goede dirigent en het is een van mijn favoriete opera’s dus besloot ik het eerste bedrijf af te kijken.
Ik zoek nu naar wie er zongen.
De zender op dat kanaal is Brava.nl en de bariton die Don Giovanni zong was Carlos Álvarez.
Het was verder koor en orkest van Teatro Real onder leiding van Víctor Pablo Pérez.
Zelf was ik vooral onder de indruk van Don Ottavio omdat die (zeldzaam!) geen watje was.
Jose Bros zong de rol.

Succes

De postbode belt aan maar ik verwacht geen pakje.
Het blijken 5 exemplaren van de nu alweer 16e(!) druk van De Hollende Kleurling te zijn.
Fijn dat het boek zo goed blijft lopen.
Maar het heeft iets raars, dat mijn grootste succes zover achter mij ligt.
Ik schreef het boek in 1990, herzag het nog 1x tien jaar geleden maar het blijft verkopen.

Opeens denk ik aan Maroon 5.
Van de cd Songs About Jane. Met leuke nummers als This Love en She Will Be Loved en Sunday Morning.
Een cd die ik vele vakanties meenam en pas de laatste jaren niet meer.
Songs About Jane was uit 2002. De volgende cd van de groep kwam pas uit in 2007. Die viel me niet mee.
Nu, zie ik op amazon, komt een nieuwe cd in september.
Wéér drie jaar later. En dan is het nog maar afwachten of die zelfs maar in de buurt komt van Songs About Jane.

Op de een of andere manier vind ik dit een geruststellende mededeling.

Guilty pleasures

Er is een nieuwe poll.
Over waar je op tv naar kijkt als ‘guilty pleasure’.

Mijn eigen ‘guilty pleasure’ is Two and a Half Men wat, denk ik, nogal seksistisch is.
Ik herinner me dat ik het de allereerste keer zag en dat ik het walgelijk vond.
Ergens de afgelopen jaren ben ik fan geworden. Elke avond kijk ik tussen acht en half negen en zap alleen in de reclameblokken even naar het Journaal.
Op maandagavond zijn er maar liefst vijf afleveringen achter elkaar en ik bekijk ze allemaal.
Ook die ik al eens eerder heb gezien.

Wat is jouw ‘guilty pleasure’ (al dan niet genoemd in de poll)?