Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Associatief

Op twitter zie ik @fgeerdink naar @oemoral tweeten: “anlat” wat mij doet denken aan het Italiaanse ‘andiam’ zoals ik dat ken uit de opera.
We twitteren wat heen en weer en ik verwijs naar Don Giovanni waar onze held dat zingt tegen Zerlina.
Dan springt @jacvre erin die uitlegt dat Italiaans en Turks niets gemeenschappelijk hebben.

Intussen heb ik deze aria gevonden (het andiam zit op 2.20) die kennelijk op de NL-tv is geweest na een opname in Amsterdam.
Hoe kan dat nou, denk ik.
Don Giovanni is 1 van mijn favoriete opera’s. En deze uitvoering heb ik gemist.
Let op het moment waar de sopraan het t-shirt van de sexy grijzaard openscheurt.

The days

Ergens in Radio Tour de France zaten The Plain White T’s met ‘Hey There, Delilah’.
Een ongelooflijk lief plaatje en als je het niet kent: even naar YouTube en laat je betoveren.

Het plaatje werd vaak gedraaid door Rob Trip toen die nog het Radio 1 Journaal presenteerde en die vond het ook hartstikke lief, zei hij.
Ik meld dat op twitter waar Yoap die in die tijd vaak met mij Rob Trip luisterde en Fanlog schreef reageert met: Those were the days.
Dat liedje van Mary Hopkins wil ik hier neerzetten maar ik vind alleen érg oude, érg slechte versies.
Via Bonny Tyler (door een commenter ‘her Botoxness’ genoemd) beland ik bij Dolly Parton.
Helaas alleen maar gemonteerde foto’s maar ze zingt het nummer inderdaad wel leuk.

Dolly Parton zingt ook ‘Where have all the flowers gone’ (link te vinden via dit nummer) maar dat is gruwelijk.
Niemand doet dat beter dan Marlene Dietrich – ook te vinden op YouTube.

Onegin

De Amerikaanse televisie heeft erg veel commerciële zenders en 1 PBS.
Geen reclame. Verantwoorde beschouwingen. Verantwoorde muziek.

Zo hoorde en zag ik een paar jaar geleden een live performance (opgenomen, maar wel van een echte voorstelling) van Eugen Onegin. Met Renee Fleming.
Prachtig was het. Ik leefde helemaal mee met Tatjana die als 16-jarige verliefd wordt op Onegin en door hem wordt afgepoeierd en dan later, wanneer zij getrouwd is met een oudere, machtige man, vinden ze elkaar weer. Zij is nog steeds (of: weer) verliefd op Onegin en hij nu opeens ook op haar (jaja) en hij wil dat ze met hem wegloopt maar dat doet zij niet.
De slotscène waarin dat wordt uitgesproken (uitgezongen) is wonderbaarlijk mooi en emotioneel.

Ik zie dus op tv de scène waarin ze elkaar weer tegenkomen op het bal en dan valt het doek en gaat het weer op voor de slotscène en dan: niks.
Want op PBS waren twee uur uitgetrokken voor deze opera en hij duurt een half uur langer. Dus: snap! En over tot de orde van de dag. Iets over dieren of een stam in een ver land ofzo.

Vanavond zit ik op YouTube te zoeken naar die slotscène. Ik vind ‘m, maar ondertiteld in het Frans.
Ik vind ook interviews met de hoofdrolspelers met mijn idool Beverly Sills (de linkjes geef ik door aan R.) en dan vind ik een concert-versie die in het Engels is ondertiteld en zeker voor een concertversie knap geacteerd.

Onbetrouwbare commerciëlen!

Vele jaren was mijn enige lekker-laat-tv-kijken-avond de zaterdag.
Ik begon om half acht met Law@Order, dan The Closer, dan (soms) Cold Case en als ik echt wild doortrek ook nog Without a Trace.
Mijn ietsje-later-naar-bed-avond is al een tijdje de vrijdag. Omdat het Radio 1 Journaal op zaterdag pas om 7 uur begint en niet om 6 uur. Zodat ik wel eens The Good Wife meepikte na SVU.

Een aantal weken geleden installeerde ik mij voor de zaterdag en ontdekte dat L@O was vervangen door de herhaling van The Good Wife van vrijdag. Zodat ik die niet meer op vrijdag keek maar op zaterdag.
Nu, vanavond, opeens: een dubbele aflevering van Monk. Niks The Good Wife.

Een mail op poten overweeg ik niet eens – die stuurde ik een maand geleden al toen The Guardian van de ene dag op de andere midden in de serie verdween. ‘Kan gebeuren’ was het standaardantwoord.

Nozze

Binnenkort gaan R. en ik naar Le Nozze di Figaro.
Leuk? Ik wacht af. Maar wanneer ik in de krant een foto zie staan van alwéér een Amerikaanse slee op het podium denk ik echt dat er een regisseur/decorontwerper onbeschrijflijk lui en fantasieloos is geworden en vrees ik het ergste.

Nozze is een opera die ik niet goed ken. Ik check op YouTube even de ouverture: bekend. Ik weet dat er een jongensrol in zit (Cherubino) gespeeld door een meisje/vrouw. In VK staat dat de zangeres Marina Comparato er erg echt als een jongetje uitziet. Op YouTube vind ik haar wel maar niet met beelden in die rol. Hét nummer is: Voi che sapete. Dat zingt Cherubino tot de Contessa (op wie hij verliefd is): ‘jij die er verstand van hebt’ – van de liefde dus. Waarover hij advies vraagt.
Ik vind alleen uitvoeringen in lelijke ouderwetse kostuums. En dan deze. Met een Cherubino zoals die hoort te zijn, een knul van 14.
Wel een ander nummer. Maar móói.

Droom en nog meer schouders

Ik word gevangen gehouden door een man die me de volgende ochtend gaat doodschieten.
Elke paar minuten doet hij het raampje van de cel even open. Ik word daar woest over. Ik ga een discussie aan (althans: ik probeer iets duidelijk te maken, hij zegt niks terug). Ik wil dat hij ophoudt met dat raampje-gedoe. Ik eis privacy.

Vandaag is voor orde op zaken stellen.
Ik ruim de boeken op die ik tot nu toe bij bol.com heb ingevoerd.
Ik ga straks nog wat boeken bekijken voor 1) bol.com 2) Winkel 3) weg.
Ook is het de hoogste tijd voor graven in mijn ziel (oplossingsgericht – de problemen zijn globaal bekend).

En voor wie het miste: Kate McGarrigle is dood.

Mart

Het kán zijn dat hij een enge ziekte heeft, maar ik vermoed dat Mart Smeets de laatste jaren gewoon uitbundig tafelt en inneemt.
Dan kom je aan. Kilo’s, véél kilo’s.
Wat ons allemaal kan overkomen en wat-ie verder helemaal zélf moet weten.
Alleen: dan ga je toch niet zó achter een tafeltje zitten op tv.
Benen wijd, uitpuilende pens vooruit.

mart

Ik kan me geen presentatrice voorstellen die dit zou durven.
En áls ze het al zou durven, wat een commentaar zou ze krijgen!
Hoe onsmakelijk zou iedereen het vinden. Méns, verberg je in een tentjurk, verstop je achter dat tafeltje, wat zeg ik: kom helemaal maar niet op tv!

Ramses

Ramses Shaffy is dood.
Het zit om 11 uur in het nieuws en daarna herdenkt Radio 1 hem de hele dag zodat ik blij ben dat mede-Fanlogger Robbie Kammeijer zelf voorstelt om Ramses-dood voor Fanlog te doen. Ik heb intussen genoeg herdacht.
Ook word ik wat ziek van de bekende ‘zing-vecht-huil’- en ‘laat-me’-nummers.
Mooi hoor, maar niet mijn nummers.
Mijn nummers zijn ‘5 uur’ en ‘Het is stil in Amsterdam’ en ‘De een wil de ander’ en ‘Kom, lieve lieve’. Die zijn uit een andere, eerdere periode.

Ik heb ook geen zin in de tv-programma’s die je zó kunt voorspellen.
Wat waar blijkt bij RTL Boulevard. En wat me erg meevalt bij DWDD (voor zover ik dat zag, het eerste deel hing ik nog bij Law&Order).
Wanneer ik me echt in DWDD verdiep vind ik het mooi. Simek. En Bluf met dat ‘zing-vecht’ maar dan érg krachtig.
Op twitter begrijp ik dat ik er helemaal naast zit.
Wie ertoe doet (tenzij BN-er en grachtengordel) vindt dit helemaal niks en vindt Shaffy helemaal niks.

Niet dat ik nou zo’n giga-Shaffy-fan was.
De laatste jaren vond ik dat zeulen met ‘m ter meerdere glorie van Liesbeth List érg genant.
Maar er zijn een paar liedjes. Zoals die ik al noemde.

Ik zal hem niet missen, die zielige, aftakelende man.
Wat ik mis is de tijd waarin hij in mijn leven was. Jaren zeventig.
Omdat ik toen ontluikte.
En nu zegt Wordperfect dat ‘ontluikte’ geen woord is.
Ook dat nog.

YouTube en Joni Mitchell

Via Michelle Shocked kwam ik op de nieuwe cd van Michelle Shocked (fragmenten beluisterd op amazon) die ik niet zal kopen.
En toen op Kate & Anna McGarrigle en daarna op Joni Mitchell. Bij wie ik lang bleef hangen.

Ik was fan toen ik jong was. Had al haar platen. Tot Hejira. Die ik nog wel hád maar nooit draaide.
Joni is met mij oud(er) geworden.

Kijk en luister naar Both Sides Now uit 1970 (toen was ze 27 maar ze lijkt jonger).
En uit 2000. Niet alleen is de stem een octaaf of meer gedaald. Maar luister naar de interpretatie. En let op die nerveuze(?) handen.

Via naar Seventeen

Via Carole King kom ik op Dory Previn, mijn andere zingende songwritende heldin toen ik begin twintig was.
Ik vind een zeer zeldzame opname waarin Previn live optreedt en geen enkele clip.

Wanneer ik haar google ontdek ik dat ze uit 1925 was (sommige bronnen zeggen 1929) maar dus in elk geval hartstikke oud.
Voor wie haar niet kent: ze was een hartstikke goeie singer-songwriter-muziekcomponiste en trouwde met André Previn (van wie ze na de scheiding de naam hield) maar die liet zich weg-slijmen door de prille Mia Farrow. Die later zélf haar Woody Allen er met hun adoptief-dochter van toen meen ik 17 vandoor zag gaan.
*net goed*

Verder you-tubend (ze weten daar precies waar je van houdt als je even gaat zoeken) kom ik op Janis Ian – At Seventeen.
Het is geen Dori Previn maar youtube heeft gelijk: ook hierin herkende ik een hoop