We (nou ja) hadden het hier laatst over of je (=ik) bravo wou.
In mijn geval voor wat ik schrijf.
Kim (mn) zei: onzin. Je doet wat je doet en het is je werk (wat hier en op Fanlog eigenlijk niet zo is maar ok). En iedereen die z’n werk doet moet niet zeuren om ‘bravo’.
Ik luister de laatste dagen vaak naar de musical Applause met Lauren Bacall.
Er zit een liedje in (en volgens mij zit dat in veel meer musicals en films – Chorus Line?).
Over dat wanneer je optreedt en je hoort applaus: dat er dan iets met je gebeurt.
Dat wil je nog eens, dat wil je vaak. Dat heb je nódig.
Ik denk niet dat ik het nog nodig heb.
Eigenlijk kreeg ik het nooit erg vaak.
Wel een paar prijzen (met als meest ergerlijke de twééde prijs waar ik vond dat ik de eerste had verdiend).
Maar ik schreef vooral in de Volkskrant terwijl mijn omgeving NRC las.
Dat leverde dus zeer zelden: ‘goh, wat een goed verhaal in de krant van gisteren’ op.
Enniewee.
Zo voor me uitzeurend dacht ik: zou Lauren Bacall nog leven?
Antwoord: ja.
En vorig jaar woonde ze een feestelijke opening (film) bij.
Ik vind deze foto met veel reacties die neerkomen op: gatver oud wijf, jouw tijd voor een decolleté is al láng voorbij! Gruwel!
Met 1 reactie: ziet er toch niet gek uit voor in de tachtig.
Want inderdaad: ze is van 1924.
You go, Lauren!
(Applause, applause, applause!)