Over mezelf en andere dieren
Ja hoor, Hans Laroes is begonnen met z’n interactie met de rest van Nederland.
Ik ben even moe (al 4 uur actief, net klaar met Fanloggen) maar ga vooral je gang; hier moet je wezen.
Morgen zal Hans Laroes via z’n weblog twitteren over de keuzes die in het nieuws worden gemaakt. Ik geef nog wel door wat en hoe.
Gisteren bijvoorbeeld moest ik iets vertellen over de verschijning van een gratis krant voor Polen in Nederland. Zo heet die krant ook, “Voor Polen”, Popolsku in het Pools, uit te spreken, zo was me uitgelegd, als popoelskoe.
Maar de duivel leidde mijn gedachten naar een priester die ooit slachtoffer werd van een duivels complot, omstandig verteld in de film To Kill a Priest van Agneszka Holland (1988) En zo kwam ik in het onderbewuste uit bij Jerzy Popieluszko, die wel omschreven wordt als de aalmoezenier van de toen verboden vakbond Solidarnosc. Hij werd in oktober 1984 vermoord door leden van de Poolse geheime dienst. Van de weeromstuit werd popoelskoe iets als popoeloeskoe.
Terwijl het brein zijn eigen weg ging, probeerde ik weer meester te worden over mijn verstrikte tong.
Lees hier verder en beluiser er ook het hilarische geluidsfragment
Vannacht heb ik van Ayaan Hirsi Ali gedroomd. Een nare droom. Ik had iets met haar gehad en ze had alles gefilmd. En dat werd nu getoond. Zeer compromitterende beelden. Ze zouden me duur komen te staan, dat was wel duidelijk.Wat nou zo compromitterend was, bleef in het vage. Ik kan het in ieder geval niet navertellen. En wat ik met de schone Ayaan heb gehad, weet ik ook niet meer. Een wraakzuchtige blik, dat is alles wat me nog voor ogen staat.
Lees hier verder.
Bloggen. Het schijnt onontkoombaar te zijn. Journalist, presentator; je moet mee in de nieuwe, wondere wereld van de multimedialiteit.
Tim Overdiek, onze cross-mediale correspondent te Londen, de man van de prachtige cursiefjes, zoals we dat vroeger noemden, kwam speciaal over naar de redactie om het ons uit te leggen. Hij keek me voortdurend streng aan. Kennelijk moest ik me aangesproken voelen.
Zonder weblog geen toekomst als journalist, zo hield hij me voor. De blog als levenselixer. Je blog, donc je suis, vrij naar René Descartes en nu moet Descartes dus een kleurtje krijgen om door te linken naar Wikipedia of daaromtrent.
Met afbeelding het liefst ook. Hoe dat moet, weet ik niet. En daar heb je het, de ellende van de techniek. ‘Met één knop en klaar is Kees’, roepen de blogblagen dan. Maar op de een of andere manier laten die knoppen het bij me altijd afweten.
Lees hier verder.
Nu een film (1983) met een jeugdige Sarah Jessica Parker die verliefd wordt op een geest.
“Can love survive beyond death?”
Hier een erg lief stukje van YouTube (daar staat meer) met een *zingende* Sarah Jessica Parker.
Weer de slag om de arm dat ik niet weet of hij ook op jóuw DVD-speler afspeelbaar is en evenmin wat de kwaliteit is.
Logprijs *incl* verzendkosten 5 Euro.
Op de gok gekocht, deze DVD. Een feel-good-movie over de oorlog blijkt het te zijn. En nog goed ook (lees ik).
Er staat dat hij ‘compatible with all DVD-players’ is.
Ik heb het niet uitgeprobeerd (hij zit nog in het cellofaan) maar mijn ervaring is dat je op goedkope DVD-players inderdaad alles kunt afspelen en op de dure juist niet.
Een citaat uit een beschrijving op een Movie site:
The splashy, star-studded This is the Army is based on the Irving Berlin Broadway musical of the same name, which in turn was a reworking of Berlin’s WW1 “barracks musical” Yip Yip Yaphank. In both instances, the cast was largely comprised of genuine servicemen, many of them either recently returned from fighting or on the verge of heading off to war.
The Hollywood-imposed storyline concerns Jerry Jones (George Murphy), a member of the original 1918 Yip Yip Yaphank cast. His showbiz career curtailed by a leg injury, Jerry becomes a producer during the postwar era. When the US enters WW2, Jerry gathers together several other cast members from the 1918 Berlin musical to help him stage a new all-serviceman show, titled (what else?) This is the Army.
The show-within-a-show framework is able to accommodate a romantic subplot, involving Jerry’s son Johnny (Ronald Reagan, later a political comrade-in-arms of George Murphy) and Eileen Dibble (Joan Leslie), the daughter of Yip Yip Yaphank alumnus Eddie Dibble (Charles Butterworth).
Logprijs *incl* verzendkosten 5 Euro.
Ze reageerde op het nieuws bij Anchorman
Beste Anchorman,
Dit nieuws verbaast ook mij enigzins, moet ik bekennen. Ik heb een aantal mailtjes ontvangen met vragen over deze kwestie, maar ik kan u verzekeren dat er bij mij persoonlijk niks van bekend is. Wellicht zijn uw bronnen onvolledig of vals?
Hartelijke groet,
Aldith Hunkar
Ik ben even helemaal in operette-modus/mood.
Zit te zoeken naar een fraai fragment uit Der Bettelstudent.
Helaas. De stukjes toneel zijn te stom voor woorden.
Hier wordt mooi gezongen.
En de boodschap is (voor wie niet meteen walgend afhaakt): stel dat… en dan zingt hij ‘wat als ik niet rijk was maar een vagabond’ en zij ‘wat als ik niet meer mooi was’ en dan dus: zou je nog van me houden.
Ja! ja! is het antwoord.
Alleen is zij prachtig en zal ze dat nog wel een tijdje blijven maar hij is *niet* rijk nl een uit de gevangenis geplukte Bettelstudent om zich tegenover haar voor te doen als Der Fürst Wiebitskie (oid – niet gegoogled).
Ah – operette.
En wat lees ik nu bij Anchorman?
Het is wellicht een harde klap in het gezicht van elke Hunkar-fan, maar het ziet er naar uit dat Aldith niet meer terugkomt als presentatrice van het NOS Journaal. Ze heeft getuige een e-mail van de Publieksvoorlichting van de NOS “de voorkeur aangegeven om achter de schermen te gaan werken.”
Nou ja, zeg!
Want ik ben wel niet echt een fan van haar, maar hoe kan dat nou?
Ok – ze was de laatste tijd érg vaak afwezig (snapte ik ook niet, alsmaar overspannen en burn-out dat maakt je als collega zeker niet betrouwbaar en wellicht ook niet populair).
Maar zo slecht presenteerde ze toch niet?
Afgezet tegen helemaal-*niks*-trutje Brecht van Hulten en vermoeid in elkaar gezakte Gerard Arninkhof en toonloos uitdrukkingsloos sprekende Noraly Beyer was Aldith Hunkar zelfs… Goed!
En tis ook niet vanuit een hoorn des overvloeds want er is een nieuw meisje ingehuurd (Mooi en Marokkaans) en GS valt er overheen dat dan de allochtonen – de griezels – een te groot percentage presenteren maar dat is nu dan natuurlijk niet meer het geval.
Maar de NOS zegt dus dat Aldith er “de voorkeur aan heeft gegeven achter de schermen te gaan werken”.
Yeah – right.
Dezelfde Aldith die een Oprah-achtige talkshow wou wil nu berichtjes van de nieuwsagentschappen omwerken tot TT-stukjes?
Wie gelooft dat nou.
Sinds een paar dagen heeft NOS-baas Hans Laroes een weblog. Dat had hij al een paar keer eerder maar nu is het er 1 waarop we mogen reageren waarna hij dan weer op óns reageert.
Over een tijdje hebben meer NOS-sers -o.a. Philip Freriks- zo’n log. Nu alleen nog Tim Overdiek die het erg goed kan en doet en er zicht/leesbaar lol in heeft.
Twee dagen geleden begon Hans Laroes met een wat nietszeggend stukje maar z’n reageren op de reacties mocht er zijn. Hij was snel. En aardig. En een ietsje snoezig met z’n ‘ik zat ‘s avonds thuis op de bank te kijken of er reacties kwamen en ooh! Wat een hoop!’
De toon werd wat minder opgetogen toen GeenStijl hem gisteren had ontdekt.
Reacties werden nu (na korte blik erop) ook niet meer direct toegelaten. Hij hield ze uren tegen of plaatst zelfs helemaal niet.
Ik heb met hem te doen. Want mogelijk is hij irl een lul van klasse (heb ik wel eens ergens gelezen) maar dat schattige onbevangen ‘dit is mijn log en we gaan gezellig met elkaar kletsen’ er na anderhalve dag al uitgeramd zien worden dat gun ik geen enkele prille logger.
(Nou ja, geen enkele is misschien wat veel gezegd.)
Ik probeer iemand uit te leggen waarover Gräfin Maritza gaat en zoek leuke liedjes op YouTube – maar de beste uitvoeringen zijn met Johan Heesters en dat kán natuurlijk niet 🙁
En als ze dat niet zijn, zijn ze in het Russisch. En ook nog met slechte beelden.
Toch 1 hier geplaatst. Omdat het zo’n mooi liedje is. Wo wohnt die Liebe, zingt ze. Om dan op het laatst (het snelle stukje) te eindigen met de wens “Einmal, einmal núr (met accent) glücklich sein”.
Mijn meisjeshart klopt wanhopig en sneller.
Niet alleen Jeroen Tjepkema is in vrolijke kleurtjes gehesen – mijn ogen doen pijn van wat Herman van der Zandt vandaag aan heeft (foto volgt).
Wat me vanavond opviel in DWDD: er waren weer véél schrijvers van te pluggen boekjes en dit keer hield Matthijs van Nieuwkerk terwijl ze nauwelijks waren aangeschoven al een boekje omhoog.
Kijk! de gast zit hier niet zomaar: het gaat om z’n boekje dat hij komt promoten. Wat dan nog een paar keer nadrukkelijk werd vermeld. Niet dat de gast kwam promoten (je moest wel ongelooflijk stom zijn om dat niet door te hebben) maar dat Matthijs persoonlijk met het handje om het omhoog getilde boek er áándacht voor vroeg.
Hij heeft dus toch een lesje geleerd van Peter R. Met als nadeel dat het zo wel érg gaat opvallen wat een schaamteloze plug-show DWDD voor zeker 50% is.
Wouter Bos zit bij DWDD.
Matthijs van N. zegt ‘u’ tegen hem. En ik heb het niet nagezocht maar ik meen me toch echt te herinneren dat hij in het begin (toen Wouter net minister was) gewoon ‘je’ zei terwijl André Rouvoet meteen ‘u’ wou worden genoemd.
Laat mijn geheugen me in de steek of is er iets veranderd?
Nog zo’n pet peeve: iemand die denkt het héél goed te doen, bericht over Kunst met inderdaad een grote K en het dan gewichtig sprekend heeft over Marlène Dietrich.
Nu op de radio. Een Marlene Dietrich studio hebben ze in Berlijn. Wat deze meneer blijft uitspreken op z’n Frans.
Tis MarLEne, klojo. Ze was Duits. En toen verhuisde ze naar Amerika. Waar ze haar ook gewoon MarLEne noemden en niet MarLIEN oid.
Helemaal *niemand* noemt haar Marlène. Behalve interessant doenerige kunstverslaggevers die niet luisteren wanneer iemand de naam van deze prachtvrouw uitspreekt of anders denken dat Berliners zich zélf wel zullen vergissen bij de uitspraak van een Duitse naam.
Klojo’s dus.
De NOS biedt sinds kort de mogelijkheid om stukjes NOS-journaal (helaas niet ‘zomaar’ stukjes Jeroen Tjepkema, het moeten reportages zijn) op je weblog te zetten.
Dit bv.
R. en ik waren naar Castor en Pollux.
Dat is een de hemel ingeprezen opera.
Beetje Händel-achtig.
Over een tweeling die meer met elkaar heeft dan met de vrouw van hun dromen (=dezelfde).
Zodat ze op het laatst met dank aan pappie Zeus het hemellichaam Tweelingen mogen worden.
O ja – sorry verliefde dame, tis niet anders en je kunt niet alles hebben.
Volgens de recensies was het een mooi uitgevoerde productie.
Mooi beeld, mooie kleren, mooie (moderne) balletten.
Dat was waar.
Alleen verveelden we ons al snel. En vonden we de balletten toen het nieuwtje er af was ook niet meer zo mooi.
Niet weggegaan in de pauze (zegt voor mij al heel wat) omdat ik dacht dat het nog wat kon worden. Maar wat het vooral werd: veel in het donker op het horloge turen of het al bijna voorbij was.
Het eten was wel gezellig.