Over mezelf en andere dieren
Ik moet kalenders invoeren, heb niet zo’n zin en leid mezelf af met een bezoekje aan Hyves.
Waar de Jeroen Tjepkema Fanclub nog steeds slechts veertien leden heeft (btw de Mooie Jongen is vanochtend radio-nieuwslezer – doet-ie eigenlijk veel beter).
Maar… bij de Radio 1 Journaal Fanclub is iemand bij gekomen.
We hebben er nu vijftien.
Whoa!
(Herman van der Zandt z’n fanclub heeft 71 leden.
En ik probeer niet eens meer te snappen hoe dat komt.)
The Secret is me totaal ontgaan als hype maar na Rondom 10 denk ik er iets van te begrijpen.
Van de hype in elk geval. Niet van de boodschap.
Hij wordt opgepikt door wankele types die zweren bij ‘positief denken’.
Een rare vrouw die er nogal nouveau riche uitzag met een extreem laag voorhoofd wou me zelfs wijs maken dat ze zo kanker had overwonnen.
Cees Grimbergen deed sceptisch.
Hij had ook twee mensen uitgenodigd die aan The Secret hadden meegedaan maar *niet* schatrijk of dolgelukkig waren geworden. Maar die waren eigenlijk achteraf toch wel tevreden omdat ze van het niet krijgen wat ze wouen ook weer iets hadden geleerd.
Merkwaardige Kenau was Patty Harpenau die als bewijs dat The Secret werkt aanvoerde dat haar boek erover een bestseller was geworden.
Een jongen met lang haar die het niet zag zitten was volgens haar een loser omdat hij bij een blad met een kleine oplage werkte.
En tot overmaat van ramp (voor het tv-programma) was Emile Ratelband, professionele zelfingenomen opgeblazen stoorzender, uitgenodigd.
Eigenlijk werd ik dus niet écht wijzer.
Wat ik – ietsje open minded dat ik heus wel ben – best jammer vind.
Wanneer Philip Freriks overdag het nieuws leest, draagt hij een bril.
’s Avonds heeft hij lenzen.
Ik snap het niet. Want óf je bent zo ijdel dat je jezelf niet met bril wil laten zien óf je besluit ‘ze moeten me maar nemen zoals ik ben en dat is met bril’.
Maar waarom overdag wel en ’s avonds niet?
Er was een week van de democratie en in R1J heb ik er niks van gemerkt maar Rob Trip van R1J presenteert de afrondende tv-sessie waarin JPB vragen van het volk beantwoordt.
JPB toont zich glad als een aal. En de meeste vragenstellers knikken vriendelijk en slikken voor zoete koek.
De enkeling die dat *niet* doet wordt door Rob Trip de mond gesnoerd. Aangezien er háást is.
En ja, waar haast is verliest diepgang z’n waarde.
Na veertig minuten heb ik het wel gezien.
Wat een slap programma.
En wat een slappe rol voor de presentator.
De aflevering van Law & Order ken ik al zodat ik schakel naar DWDD.
Waar Aaf Brandt Corstius tafeldame is en al snel blijkt dat haar grootste kwaliteit is dat ze de dochter ván is.
Geen stom woord, hoogstens wat bête gegiechel komt er uit de columniste van nrc.next.
Behalve dan toen haar gevraagd werd wat ze ervan vond dat Doris Lessing de Nobelprijs had gewonnen.
Lessing? Die had nitwitje dat ooit ‘vertaalwetenschappen’ studeerde (lees ik bij Wikipedia) natuurlijk niet gelezen!
Net zo min als vorig jaar Philip Roth. En toen had ze nog wel een boek geprobeerd maar dat was een fout boek gebleken en daar was ze al snel mee opgehouden.
Waarna de muts aan tafel schuift om te gaan bête lachen en te onthullen dat toen zij de pagina in de nieuwe Bos-atlas zag met de namen die Brabantse steden met carnaval krijgen ze echt had gedacht: “wat hebben ze daar grappige namen”.
Lichtelijk onwel ruk ik mij los van DWDD en vraag mij af welke idioot daar tegenwoordig de tafelpersonen uitzoekt.
“Je klinkt opgewekt” zegt R. gisteravond tegen me.
Ik zeg dat ik ook opgewekt bén.
Zit er dan niets tegen? Tuurlijk wel.
Zát.
Maar doet er niet toe en bovendien valt de jetlag ook reuze mee.
Dat laatste had ik beter niet kunnen zeggen.
Gisteren ga ik om half tien naar bed, om twaalf uur word ik weer wakker.
Wat ik blijf.
Om half vijf geef ik het op met als voordeel dat ik nog een stukje Ella Vogelaar in Buitenhof zie (gisteren niet aangezet om Peter van Ingen te mijden).
Vogelaar doet het goed. Ze klinkt ook beter. De stem die ik eerst zo naar vond is nu aangenaam.
Dat kan ik niet zeggen van Peter van Ingen die nog steeds meent dat ‘scherp interviewen’ tot uitdrukking komt door 5x dezelfde vraag stellen en keer op keer zijn gesprekspartner in de rede vallen en dwars over haar heen denderen.
Verder op het overloopje een muis, kadootje van Guus.
De grote krijger hartelijk bedankt en heftig geprezen.
En nu dodelijk vermoeid maar vol goede moed de dag grijpen.
Ik kijk NOS-chats uit de weken dat ik er niet was.
Dat is leuk maar wat minder leuk is: eerst kon het beeld op ‘volledig scherm’ worden gezet en nu niet meer.
Jammer. Erg jammer.
Eerst dit dus
En nu zo
As in most train wrecks, it was hard to focus on just one thing as the Britney Spears disaster unfolded. There was just so much that went wrong.
Britney Spears begins the show Sunday night with her new single, “Gimme More.”
Out-of-synch lip-synching. Lethargic movements that seemed choreographed by a dance instructor for a nursing home.
The paunch in place of Spears’ once-taut belly.
En tuurlijk was ik er niet bij (helaas) dus over haar optreden kan ik niet oordelen.
Maar wat ik zie is een prachtig vrouwenlijf. Niet anorexia-dun. Met een snoezig ietsje-buikje.
Wat willen die zeikerds nog meer? 🙁
Een beeldschone Astrid Kersseboom in een adembenemend mooi nieuw truitje presenteert om 12 uur het NOS Journaal.
Vol verwachting zet ik om vier uur opnieuw de televisie aan. Helaas. Tis Gerard- uiltje – Arninkhof die z’n jasje nooit dicht kan krijgen.
En ‘uiltje’ hebben we te danken aan Anchorman die eerder al ‘Jeroenlijk’ tot het epitheton van onze Tjep maakte. Nu nog een (mooi) woord dat mooi past bij Astrid die altijd zo vriendelijk afscheid van ons neemt.
Buitenhof is weer begonnen.
Met een nieuwe tafel die nogal ouderwets aandoet. Lijkt erg op wat we in de seventies als bielzen in huis haalden. Gecombineerd met foeilelijke hardblauw plastic kuipstoeltjes.
Ook nieuw (of eigenlijk ook ‘oud’): Rob Trip keurig in het pak met een das die ook nog eens erg leek op die van Ernst Hirsch Ballin. Ook met een identiek streepje in de stof van dat pak. Geen krijt, wel streepje. Wat niet is te zien op dit soort foto’s.
Mbt de inhoud: aan het gesprek met Hirsch Ballin leek geen einde te komen.
Het gesprek met Jet Bussemaker was interessanter en ik vrees het ergste voor hoe het onder Rouvoet met de abortus en euthanasie (die hij niet zo noemt) zal gaan. Mij kon Jet Bussemaker in elk geval niet overtuigen dat het allemaal zo’n vaart niet loopt en dat het wel goed zit.
Het boeiendste gesprek was het laatste. De beloning voor wie de rit uitzat maar ik zou het dus gemist hebben als ik had toegegeven aan de neiging om halverwege Hirsch Ballin iets anders te gaan doen.
Het was René Boomkens die we ook vaak horen in het Radio 1 Journaal. Heerlijk cultuur-relativerend.
O ja: Max Pam als columnist viel me erg tegen. Ik miste spitsheid, verrassingselement, Schwung. Maar Ronald Plasterk kan nu eenmaal niet álles (meer) doen.
Toen ik in april in Amerika was zap-zapte ik op een middag in een van de eerste scènes van Eugen Onegin.
En even dacht ik: heb ik daar nou zin in, opera, hier in tropisch Yuma. Maar snel raakte ik meegesleurd. De sopraan was Renee Fleming.
Ik schreef samen met haar de liefdesbrief aan Onegin en ging met haar door de grond toen de lul haar afwees en begeleidde haar naar haar verjaardagsfeest waar we allebei erg tegenop zagen.
En net toen ik er helemaal *in* zat en me al erg had verheugd op de slotscène stopte de opera midden in iets want het was (dáár) de publieke omroep die wordt betaald door een paar weldoeners en als het geld op is stopt de fun.
De slotscène vond ik net op YouTube. In veelvoud.
En ik had een mooie willen laten zien ondertiteld in Engels.
Maar die met Renee Fleming (uitvoering van de Met) is ondertiteld in het Frans.
Simpel Frans – dat wel.
Maar eigenlijk verbaasde ik me vooral over de interpretatie die zij aan de rol geeft.
Ze houdt van hem. Heel erg. Maar wijst hem uit plichtsbesef af.
Terwijl mijn idee van Tatjana is dat ze weliswaar nog steeds op Onegin vált maar dat ze hem ook afwijst uit woede – omdat hij haar toen ze 16 en kwetsbaar was zo ongelooflijk klote heeft behandeld.
Voor de opera-liefhebbers onder jullie hierbij de scène. En de bariton heet Hrostovsky.
Vroeger (tot anderhalf, twee jaar geleden) was ik een tv-junk.
Om vier uur ging de tv aan, ik keek tot tien uur en wat erna kwam nam ik op en keek ik terug de volgende avond of de avond erna als er dan niet iets was dat ik absoluut niet wou missen.
Toen vond ik tv nog steeds leuk maar kwam ik er minder toe vanwege Fanlog.
In Amerika genoot ik dan van onbekommerd tv hángen. Ah – écht genot. Ik had er de tijd voor. Niets hóefde, lekker luxe de ene Law & Order na de andere ER en dan Friends en Golden Girls en een heerlijke tearjerker film.
Nu kan ik kwa tijd op de zaterdagavond helemaal onderuit gaan. Te beginnen met Sexy (als ik dan niet nadut van het R1J), dan Janet Dickinson Model Agency, daarna Cold Case, vervolgens Without a Trace en dan ook nog Nip/Tuck.
Maar al tijdens Cold Case heb ik geen zin meer. Wat niet ligt aan het programma.
Ook House – een favoriet – kijk ik meer niet dan wel uit.
Ik vind er gewoon niet zoveel meer aan, aan televisie.
Hoe veranderlijk is dit mens.
Een paar dagen geleden tijdens het ochtend Radio 1 Journaal ging opeens Pavarotti dood.
Aandacht, véél aandacht werd eraan besteed.
Tussen de middag wéér.
En Brenda mailt me: jij wil natuurlijk Pavarotti want dat is opera?
En ik mail terug: nee, want dat is geen opera maar ijdele kwast.
Later denk ik: ooit was het wel opera en niet alleen drie tenoren en stadions en Spice Girls.
Het was érg veel zingen met Joan Sutherland met wie hij gemeen had dat die ook niet kon acteren. Dat moeten bijzondere operavoorstellingen zijn geweest.
Welke tenor vind ik dan wel leuk.
Toen ik (en hij) jong was Jose Carreras. Met R. gezien in Londen in (help me, R.) Tosca? Don Carlo?
Daarna Placido Domingo. Erg mooie stem.
Alleen vertelde een collega van hem me ooit dat PD zich suf neukte met fans maar dan binnen een halve minuut klaar kwam.
Wat er niet toe deed aangezien ik geen plannen had me in zijn bed te begeven maar zoiets blijft je bij.
Als stem, echt mooie stem: Nicolai Gedda. Alleen was die toen de roem kwam niet meer mooi (en daarvoor ook niet echt).
Maar hij kon ermee toveren. En hij toverde ermee in opera en in operette.
In opera vooral met Beverly Sills. Dat was een érg mooie sopraan (in alle opzichten) die laatst dood ging.
Wat niet eens het ‘en verder’ in het NOS Journaal haalde.
Ik ben er doorheen gekomen met een vraag in de NOS-chat.
Eerst het inloggen.
Jeanne-56: ik voorzag Zjaane oud wijf want als ik zelf hoor over mensen van mijn leeftijd die een vraag stellen zie ik geraniumkrullen voor me.
Zodat ik inlogde met Zjanne-36-Grootschermer.
Vraag 1:
@ Rik: kan jouw hond net zo goed schilderen als die van Margriet
Vraag 2:
@ Rik: zou jij zelf ergens buitenland-correspondent willen zijn
Vraag 3:
@ Margriet: in welk ander buitenland wil je hierna correspondent zijn
En die derde kwam er dus doorheen.
Conclusie: twee pogingen tot écht persoonlijk (nou ja) zijn mislukt maar eigenlijk was ‘er doorheen komen’ erg makkelijk.
Gisteren en vandaag doet Jeroen Tjepkema de Journaals van 7, 8, 9, 10, 11, 12 en 13 uur,
Dat is niet gebruikelijk: de vervanger pleegt om 12 uur op te duiken.
Wat ook niet gebruikelijk is: Tjep blijft presenteren zonder das.
Terwijl de oekaze is dat vanaf twaalf uur er een das wordt omgestrikt.
Gisteren dacht ik nog: zou er iemand op het laatste nippertje verhinderd zijn geweest.
Nu hou ik rekening met een nieuw beleid.
Maar is dan de das-om-12-uur als idee vergeten? Of is het toch ‘ad hoc’ en heeft Jeroen Tjepkema dan geen das in z’n la liggen voor ‘just in case’.
Wat me verder verbaasde: om vier uur las Astrid Kersseboom het nieuws. En toen om vijf uur – prachtig als altijd – Rik van de Westelaken. En om zes uur weer Astrid Kersseboom. En toen om acht uur Rik van de Westelaken.
Is dat om ons, de kijkers variatie voor te schotelen in de hoop ons zo te amuseren?
Want waarom anders niet gewoon Astrid om vier en vijf uur en dan lekker vroeg naar huis naar de kids en dan Rik om zes en acht uur met hond Dirk aan zijn voeten?
En wie hier niet langskomt voor plaatjes van nieuwslezers maar voor gejammer over mijn ziel: hou vol.
Komt vanzelf weer.
