Vanochtend al 2x gehoord.
Bryan Adams – The summer of ´69.
Eerst om even voor zes uur op Radio 1, net op 3 FM (ja, heel soms luister ik niet naar Radio 1 en zit ik te swingen bij de buren).

The summer of ´69, toen was ik 18.
Ik deed eindexamen, ik ging studeren. Ik ging samenwonen met mijn eerste Grote Liefde.
En het gevoel dat álles, álles nog  kon gebeuren en dat deed het ook.

En hoe ik mezelf ook de mantra over de first day of my life die dit zou zijn probeer aan te praten – dat gevoel komt nooit meer terug.

66.

Ook jarig Kim Clijsters (23), Lindsay Davenport (30) en Bonnie Tyler (55).

Al zeker een maand geleden beloof ik R. dat ik de van het net geplukte Maria Regina d’Inghilterra van Pacini (inderdaad: Pacini) voor hem zal branden.
Maar het is een cd met drie discs en de nummers staan dwars door mekaar.
Zodat het er pas nu van komt.

En in de verstrooidheid brand ik eerst alles in Flac-bestanden. Dan de wavs.
En ik dénk nog: zal ik ook een kopietje voor mezelf doen. Maar dan: ach, hoe vaak luister ik eigenlijk nog opera.

Een uur later (want er ging nog steeds van alles mis) is-ie netjes gebrand mét hoesjes en nummers-overzicht.
Dan uit nieuwsgierigheid toch op de eigen harde schijf 1 nummer beluisterd: "Tu m´ami ancora?"
En toen nog 1: "Qual ora tremenda!"

Tjee. Wat zou dit fantastisch mooi hebben geklonken op die lange weg van Vidal naar Bullhead City.

Elektra. De opera.
En ik zag ´r eerder en ik houd van Strauss en van heftige emotie en van opzwepende muziek en krijsende vrouwen en drama en wraak en dood.
(ook van liefde trouwens, maar een operaliefhebster kan niet altijd alles hebben)

De voorstelling was mooi. Denk ik.
Alleen deze kijkster niet. Niet mooi kwa uiterlijk (mijn got wat een spook keek terug uit de spiegel van de wc in de stopera) maar ook niet kwa opengestelde ziel.

Zodat mn het begin (weeklagende en met de Maagden tergende Elektra) langs me heen ging.
Opveren deed ik bij Klytaemnestra en haar bekentenis over de gruwelijke dromen die haar het slapen bijna onmogelijk maakten. Herkenning. Begrip. Zo veel dat ik het feit dat ze haar man had vermoord vanwege een minnaar graag door de vingers zag.

Elektra deed dat niet dus Klytaemnestra werd vermoord door de plots opgedoken verloren zoon Orestes (die me niet helemaal fris leek – had teveel lol in het killen).
En toen stortte Elektra zich nog zelf in zijn mes.

Meer heeft een alfa die van Strauss houdt niet nodig voor een avondje pret.
Zodat ik wegging met de gedachte: nog een keer gaan kijken als ik echt wakker ben en er m´n kop nee: ziel bij kan houden.

Ik ben een vrouw met twee logs.
En soms denk ik: dáár al gemeld dus lamaar hier.

Maar Gene Pitney is dood.
En als tiener voelde ik ´n songs al doordringen in mijn hart. En een paar jaar terug kocht ik nog ´n ´Ultimate´ 2 cd´s collection.

Dood dus. 65. Sjee.
En Govert van Brakel belt met Edwin Rutten die met "Het spijt me" de vertaling van "24 Hours from Tulsa" tot een NL-hit heeft gemaakt.

Wonderbaarlijk mooi interview. Waarbij je als luisteraarster helemaal blij wordt dat de presentator geen kek 40-jarig jonkie is maar iemand van mijn generatie.

Something´s gotten hold of my heart.
Precies.

NEW YORK -  De Amerikaanse acteur George Clooney is de strijd aangegaan met een internetsite die melding maakt van plaatsen waar fans beroemdheden tegen het lijf kunnen lopen. De site Gawker (gaper, red.) voorziet de plaatsen volledigheidshalve ook nog van kaarten en routebeschrijvingen en omschrijft zichzelf als ´ziek en psychotisch´.

Clooney vreest dat de site obsessieve fans op een idee kan brengen en is een actie begonnen om Gawker uit de lucht te halen. Daartoe stapt hij niet naar de rechter, maar overvoert hij de site met nutteloze en onjuiste informatie over de zogenaamde favoriete winkels en restaurants van beroemdheden. In een brief heeft hij andere sterren opgeroepen hetzelfde te doen, meldde de Britse krant The Sunday Times.

´Een paar honderd conflicterende waarnemingen en deze site is volkomen waardeloos. Het is helemaal niet nodig nieuwe wetten op te stellen om de vrijheid van meningsuiting te beperken. Dat is de grap ervan. En dan leunen we achterover en genieten we ervan´, schreef de acteur.

(Bron)

Zap-zap beland ik in Netwerk over vaders die het doorgaans vertikken te ´zorgen´.
De door vrouwen gemaakte repo is interessant.
(en tjonge – wat is die Vincent Duindam een giga lekker ding)

Maar wat me vooral opvalt en stoort: de presentator, Sven Kockelman, staat op 1 kort intermezzo na (met de armen over elkaar) continu met ´n linkerhand in ´n broekzak.

En tenzij hij een diepe drang heeft steeds op deze manier een stukje van zijn eigen lijf te bevoelen vermoed ik dat hij denkt dat dit ´nonchalant´ overkomt.
Helaas.

Je kunt het interview nog steeds hier zien.

En de laffe reactie van Jeroen Pauw kun je hier teruglezen.

Het is niet waar, denk ik bij het ontbijt maken en tegelijk kijken naar NOVA.

Jeroen Pauw, die van het zweetgootje, heeft nóg een knoopje van ´n overhemd open gedaan zodat we nu aankijken tegen een bezweet stuk borst.
En wat zie ik nu: een kétting!

Zou die man een volstrekt dolgedraaide stylist hebben of bedenkt hij dit helemaal zelf?

Het bericht van Evert Santegoeds over Francisco Jole wordt door de VARA tegengesproken. Santegoeds meldde dat het contract van Jole na het vertrek bij De Wereld Draait Door gewoon werd voortgezet, à 200.000 euro per jaar.
Woordvoerder Ilse Beckers bij Broadcast Magazine: Het hele bericht is baarlijke nonsens. Ten eerste was het salaris van Van Jole vele malen lager dan het gemelde bedrag van 2 ton. Ten tweede is het contract met Van Jole in goed overleg afgewikkeld.
Op dit moment heeft Van Jole al geen contract meer met ons, laat staan dat wij een salaris aan hem betalen. We zijn overigens wel met hem in gesprek over medewerking aan andere programma’s, maar dat staat volkomen los van deze kwestie.

 Bron (opnieuw) Medialog.

Francisco van Jole mocht in het begin van dit seizoen mede-presentator zijn van De Wereld Draait Door. Maar in januari hield hij het voor gezien omdat het ‘niet zijn programma’ was geworden.
Volgens Evert Santegoeds heeft Jole een contract met de VARA voor twee jaar en zou zijn salaris à 200.000 euro per jaar gewoon worden doorbetaald.

(Bron)

De laatste maand ruil ik platen met iemand die net als ik van ´sombere oude mannen´ houd waarbij ´oud´ een pre maar geen must is.
Zo werden we het bv eens over James Blunt en de nieuwe cd van Neil Diamond.

Vanavond.
Ik ga naar boven voor het laatste kleine uur voor naar bed wegens morgen om half zes weer op voor Menno Reemeijer of Marcel Oosten.
En ik denk: Richard Harris.
MacArthur’s Park.

Cd ´A Tramp Shining´ in de player.
Hij is uit 1968 zoek ik op bij google (want ik kan de kleine letters op het doosje niet lezen).
En ik weet weer hoe ik erom moest jánken, om dat nummer. Toen ik 17-18 was.

De hele cd bouwt op naar MacArthur’s Park waar ´someone left the cake out in the rain and I don´t think that I can take it ‘cause it took so long to bake it and I’ll never have that recipe again ´.
Prachtig.
Maar misschien alleen als je er voor het eerst bij zwijmelde en weende toen je 17 was.
Dus maar niet aanbieden aan mijn sombere-oude-mannen-ruilvriend.

Ik bekijk de dvd van Tina Turner at Wembley stadion.
Wat reuze stoer klinkt ware het niet dat dit de derde, misschien vierde dvd is die ik in mijn dvd-speler duw en dat ik meteen overhoop lig met de ´skip´-functie en ik ook nog eens ervaar dat goedkoop (illegale kopie) duurkoop is omdat hij steeds vastloopt.
Intussen heb ik al bijna driekwart jaar de Best of dubbel cd van Tina Turner in de auto.
En tref ik daarop afhankelijk van mijn stemming steeds nummers die me raken.

Intussen bedacht ik vandaag opeens als een soort ongepaste (maar we zijn hier onder ons) variant op ´bij wie zou ik durven onderduiken´: met wie ik zou ik om en om rijdend tien uur in de auto willen zitten.
Waarbij we dus dezelfde muzieksmaak zouden hebben en niet zouden hoeven ´ok – jij rijdt twee uur en dat is Bach en dan ben ik en mag James Blunt aan´.

Een tijdje terug dacht ik al: wie is toch dat mooie blonde nitwit-meisje dat Mathijs van Nieuwkerk soms in De wereld draait door introduceert als “mijn tafeldame”. Dat charmant lachende kind dat nergens *iets* van weet maar zich geen seconde geneert als ze dat de gasten moet bekennen.

Sophie Hilbrand dus. Dezelfde Sophie Hilbrand die – las ik ook weer niet lang geleden – het nieuwe liefje is van Jeroen Pauw die naarmate hij zelf ouder wordt telkens een vijf jaar jonger liefje dan de vorige neemt en met deze scheelt hij al 15 jaar dus als hij doorgaat met elke twee, drie jaar een nieuwe wordt het binnenkort ‘barely legal’.

Ik kijk De wereld draait door en Matthijs is niet op ´n mooist (zou het echt dat net te korte kapsel zijn?) maar erger is wezentje Marc-Marie Huijbrechts dat ongetwijfeld ooit een keer 28 is geweest maar dat is lang geleden en nu heeft het bedacht dat een deel van je haar voor de helft van je gezicht kammen ´jeugdig´ is.

En dan gaat het ook nog op *cute* en het schiet me werkelijk niet meer te binnen waarom ook ik het ooit wel leuk vond.