Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Pavol Breslik

Ik was in Wenen.
Even op en neer.
Minitrip.
La Traviata.

Aan Wenen vond ik niet veel aan maar dat kwam denk ik omdat mijn hotel in zo’n volstrekt verwisselbare winkelstraatbuurt lag én omdat het regende.
Dan is niks leuk.
Bovendien kostte het me de grootste moeite te ontdekken waar ik het bestelde ticket kon ophalen, liep maar rond te dolen om het operahuis en steeds wanhopiger en steeds natter te worden.

Toen toch gelukt en iemand ontmoet die ik via Facebook had leren kennen waar ik als een berg tegenop had gezien (die ontmoeting) omdat het een aantal keren heel erg is misgelopen met die ontmoetingen: óf het bleken nare mensen óf we hadden echt niks te wisselen.

De opera was geweldig.
En na de opera stonden we met een klein groepje (nog geen 20 mensen) Pavol Breslik op te wachten.
Dat is wat anders dan in München waar hij hét idool is en mensen zich verdringen.

De zanger was als altijd allerliefst.
Hij tekende weer een hart op mijn arm.


Hij poseerde met fans en ook met mij.
En hóe (ik dus).

Pavol Breslik

Ik was even weg.
Gisteren en vandaag tot een uur of drie.
Naar München.
Avond met liederen door Pavol Breslik.

Na het zingen wou het idool wel poseren met mijn vriendin Marija en mij.
Zij blijft er koeltjes onder.
Ik ben… ‘blij’…

Sterren

Gisteren was ik even heen en weer (letterlijk! verliet het huis om half zeven, was terug even na middernacht) naar Zürich.
Voor een opera.
l’Elisir d’Amore (Donizetti) met Pavol Breslik.

Het was een fantastische uitvoering en erna waren alle sterren even toeschietelijk en aardig maar de fans hadden een verzoek: of Pavol en Diana Damrau even sámen konden poseren.
Waarna we elkaar verdrongen om allemaal dezelfde foto te maken.

Ik stond achteraan dus nam ik een foto van hoe de anderen die foto maakten.
Soort Droste.

De recensies waren ook goed!

“Da war Pavol Breslik, der hier in der Verkörperung des jungenhaft-schüchternen, aber nicht tölpelhaften und durchaus charmanten Nemorino seinen lyrischen Tenor durchweg passend einzusetzen wusste.
Seine Stimme verfügt über einen schönen Klang, ohne tenoral aufdringlich zu sein, die Intonation ist sicher und das Legato, bei aller Wortverständlichkeit, höchst respektabel.
Die Arie „Una furtiva lagrima“ sang er mit dem schönem Schmelz eines Lyrikers. Bravo!”

Debbie

‘Call Me Debbie’ is de autobiografie van de Amerikaanse sopraan Deborah Voigt.
Ik zag het boek in Amerika liggen en kocht het niet omdat ik op dat moment amper wist wie ze was.
Ik kende haar naam.
Maar niet haar stem.

Een paar weken later hoor ik op Metropolitan Opera radio Aida met een geweldige sopraan.
Voigt. Met Pavarotti.
Een paar dagen later wordt deze uitzending herhaald en luister ik er nog een keer naar.

Helaas ben ik dan uit het gebied van de goede boekwinkels geraakt zodat het tot nu duurde dat ik het boek (bij bol) bestelde.
Ik las het in twee dagen uit.
Soms hardop lachend, soms letterlijk tranen huilend.

Debbie Voigt vertelt over haar jeugd en over haar eetverslaving waardoor ze zo vet wordt dat ze geen rollen meer krijgt aangeboden en wanneer ze die verslaving eindelijk onder de knie heeft verslaaft ze zich aan de drank en aan foute mannen – en niet zo’n beetje foute mannen.
“Meisje toch!” wil je haar keer op keer toeroepen.
“He is not that into you! zet die loser uit je hoofd!”

Op het eind komt alles goed na rehab en zichzelf beter kennen en bij de lurven grijpen.
Tenminste dat hoop je dan want dit boek rondde ze een jaar geleden af en de tijden kunnen verkeren.

Wat me treft in het boek is de openhartigheid.
Pijnlijk kwetsbaar maakt Deborah Voigt zichzelf.
En daardoor ook weer sterk.
Want alleen een sterke vrouw durft zo haar masker te laten vallen.

Tuurlijk helpt het dat over opera gaat en dat er af en toe namen vallen van collega’s (niet altijd met complimenten erbij).
Zodat ik het nu doorgeef aan een andere operazangeres (die niet dik is trouwens).
Ken haar amper maar degene die ik het boek eerst aanbood hád het al gelezen en vond het juist veel te openhartig.

Via Facebook

Many operas would not exist if it weren’t for characters refusing to accept that their love is unrequited!

Even weg

Ik was weer even weg.
Naar München. Om Pavol Breslik te zien in La Traviata.

Het weer was heerlijk.
München is, vind ik, een prettige stad.
Pavol Breslik was bereid opnieuw met me te poseren.

De opera zelf viel tegen.
Dat kan gebeuren en dat gebeurt me in Amsterdam regelmatig.
Dan ga ik in de pauze naar huis en denk ‘jammer dan’ en dat was het.
Nu betekent het een mislukte mini-trip terwijl er alleen al dit jaar nog zéér vele gepland staan.

Ik dacht al een tijdje: laat dat alsjeblieft niet gebeuren.
Een mislukte mini-trip.
Want het feit dat ze tot nu toe allemaal leidden tot een high bij een opera of een concert maakte dat ik me vrouwmoedig door het vervelende reizen en het gehang op de luchthavens heen sloeg.

Al een tijdje dacht ik: 1 mislukte trip en ik ga weer als een berg tegen het gedoe opzien.
Dat is idd het geval.
Ik hoop daarom vurig dat dit de uitzondering zal blijken te zijn.

Groupie

Ik heb geen idee in hoeverre mijn lezers hier overlappen met die op Facebook.
Ietsje denk ik maar vooruit.

Zoals ik dáár dus al vertelde zat ik in de opera naast een leuke vrouw en we raakten aan de praat en ik vertelde dat ik de opera maar mwah vond maar dat ik er was voor Pavol Breslik.
Op mini trip vanuit Nederland.
Waarop zij vrolijk uitriep dat ik dus een ‘Opera groupie’ was en dat ze er nog nooit 1 had ontmoet.

Bij de stage door maakt een nieuwe operavriend deze foto van mij met Pavol.
Groupie!!!

En net plaatst iemand anders deze die nóg erger is en waarvan ik me niet eens herinner dat hij gemaakt is hoewel dat moet zijn gebeurd tijdens die sessie van de andere twee.
We hadden een hoop gezopen! (als slap excuus)

Groupie inderdaad.

Get together

Eerlijk gezegd vond ik Londen maar niks.
Het was hartstikke koud en sowieso: een grote stad – daar heb ik niks mee.
Bovendien deed de verwarming in mijn hotel het niet en ik kon klagen wat ik wilde het enige dat ik kreeg waren loze beloften (nb was Strand Palace Hotel FYI).

Zodat ik ergens omstreeks vier uur dacht: wat een *kut*idee deze minitrips.
Dan verschijnt in de messages van FB een voorstel om na de opera iets te gaan drinken.
Het is van Pavol Breslik.
Gericht aan vijf fans incl ik.

Het wordt een interessante avond.
Waar ik me net als de andere vrouw wat buitengesloten voel omdat de mannen wel heel erg met elkaar bezig zijn.
Soms stelt Pavol ons een directe vraag.
Uitgaand van dat wij blijkbaar een beperkte belangstelling hebben.
Zo mag ik vertellen over Sammie.

Helaas vraagt hij me ook hoe ik de opera vond (niet-zo-goed) en stel ik hem dan ook nog een impertinente persoonlijke vraag waarop ik een antwoord krijg dat duidelijk maakt dat hij de vraag niet waardeert.
Deze foto’s zijn gemaakt.


Trip

Ik was even in Londen.
En ‘even’, daarmee is geen woord teveel gezegd.
Amper een etmaal en als je daar ook nog het wachten op vliegvelden en de eindeloze tocht met de Underground bij denkt was het nog veel minder.

Het doel van mijn tocht: een voorstelling van Die Zauberflöte.
Een opera die ik niet echt leuk vind maar Pavol Breslik zong Tamino.

De vorige keer dat ik hem ‘volg’ was eind januari in München waar ik hem een paar uur voor de voorstelling in de buurt van de artiesteningang tegenkom.
Toeval maar nog steeds: mogelijk.

Nu ben ik om een uur of twaalf in Londen en de inchecktijd van mijn hotel is 2 uur dus denk ik: alles wat ik kan doen om iets later aan te komen – doen.
Eerst ticket ophalen bij de Opera.
Dan de bij de ROH Shop voor mij gereserveerde cd van Pavol Breslik ophalen.
Dat vond men wat overdreven toen ik ze er een paar weken geleden over mailde (voorraad genoeg) maar ik reserveerde toch en liet apart leggen.

Ik stap de winkel binnen en naast mij stapt binnen een prachtige in het zwart geklede man.
“No!” roep ik uit want het is ja! Pavol.
Hoeveel toeval is *dit*.

Hij is met zijn/een vriend Amir.
En stelt die aan me voor.

Ze willen Pavol’s en Amir’s cd Die Schöne Müllerin kopen.
Om iemand kado te doen.
Maar ik blijk het laatste exemplaar te hebben.
Ik bied nog aan om dat aan hem te geven.
Nee, nee.

Tickets

In de zomer zijn in München de Festspiele.
Met (o.a.) opera en recitals.

Ik bestel tickets voor vier voorstellingen.
Dat moet via een formulier waarop je alleen de rang kunt kiezen en een ‘wens’ kunt droppen.

Ik vraag standaard eerste rij liefst in het midden.
En lig sinds ze de tickets gaan uitdelen (vorige week maandag) elke dag gespannen in de gang achter de brievenbus.
Maar ook vandaag: niks.

Dan een email.
Ik kan voor alle voorstellingen tickets krijgen.
Maar *niet* voor allemaal 1e rij.
En ook niet in het midden.
Wel derde en vierde rij.
*Dus* hebben ze m’n credit card niet willen belasten en of ik even laat weten of ik tóch hiermee akkoord ga.

Ja! lieve mensen van de Bayerische Staatsoper!
Nou en óf ik akkoord ga!

Het waren ook helemaal geen harde eisen, het waren wénsen!