Ook over een vrouw die werd bedrogen maar weer ánders.

R. en ik ontdekten samen de opera in de jaren zeventig.
Dat waren gouden jaren voor de Nederlandse Opera die toen nog Operastichting heette met aan het roer intendant Hans de Roo.
De man had een geweldig gevoel voor wie het ooit helemaal zou gaan maken.
En wist contacten te leggen met wie het al hadden gemaakt maar ietsje op de weg terug waren.

Ik herinner me Grote Namen.
Joan Sutherland natuurlijk (die ik ook mocht interviewen) en Huguette Tourangeau (idem).

Maar soms denk ik: herinner ik me dat nou goed?!
Zoals Frederica von Stade.
Een super-super-ster.
Maar wij zagen haar als Octavian in Der Rosenkavalier.
Toen ze net begon.
Wat ik was vergeten maar R. niet.

Ook zagen we talloze keren Christine Deutekom.
Met zuinige waardering (in het buitenland werd ze meer gewaardeerd).
En John Bröcheler.
Die overal werd gewaardeerd.

Ik kan nog wat sterren opsommen.
Het meest bijzonder vind ik hoeveel ‘namen’ we destijds zagen die pas later échte namen werden.
En dat we toen wel al de magie ervoeren.

Mooie tijden waren dat.

In Rusland zijn enge wetten aangenomen tegen homo’s.
En als je nou denkt: o ja? hoezo dan? moet je zelf maar even googlen.

Er zijn een paar zeer beroemde operasterren die zich hebben verbonden met Poetin.
Dat zijn o.a. de sopraan Anna Netrebko en de dirigent Valery Gergiev.
Ze steunden zijn verkiezingscampagne, stonden gearmd met hem op de foto.

In september opent de Metropolitan Opera in New York het seizoen met de opera Eugene Onegin van Tsjaikowsky – een Russische componist die homo was.
Dirigent is Gergiev, vrouwelijke hoofdrol wordt gezongen door Netrebko.

Zou het niet mooi zijn als de Met zich uitsprak vóór homorechten en tegen de Poetin-wetten?
En de sterren dus ook?

Daar gaat deze petitie over.

Samuel Ramey is een (beroemde) bas.

R. en ik zagen hem mogelijk in New York. In elk geval trad hij 2x op in Amsterdam (vertelde hij me op Facebook- dat leuke social medium waar we allemaal vriendjes onder mekaar zijn en grenzen tussen Beroemd en Voetvolk vervagen).

Le Nozze die Figaro stond hem bij.
En Hoffmanns Erzählungen.

Dus laat ik daar google op los en vele uren verder vind ik nog steeds niks over Hoffmann maar wél vind ik een theaterladder uit de Waarheid van december 1978.
Ik weet nu ook weer welke voorstelling het was en dat R. en ik die zeker samen hebben gezien.

Leuker nog is de stap terug in de tijd naar wat toen verder in Amsterdam als vermaak werd aangeboden.

R. en ik waren in Ziggo Dome (voor het eerst in ons leven).
Een avond Placido Domingo en twee mooie dames.

We waren voorbereid op een avond operette en andere vrolijke muziek maar Domingo verraste ons voor de pauze zeer aangenaam met Wagner en Verdi.

Ná de pauze was andere koek.
Dein ist mein ganzes Hertz zong de beroemde zanger en de zaal jubelde het uit.
Het orkest speelde daarna een deuntje dat ook van André Rieu had kunnen zijn (maar die speelt beter) of van het Nieuwjaarsconcert en het publiek wist precies wanneer het moment kwam om massaal te klappen.
Wij niet.

Meine Lippen sie küssen so heiss zong de ene sopraan en met Domingo samen Lippen schweigen, flüstern Geigen en het was allemaal gezellig.
Toen een paar zarzuela’s wat het tempo eruit haalde maar aan het slot weer musicals en allemaal hartstikke leuk en feel good.

Domingo zong goed (deels als tenor, deels als bariton) en gedroeg zich uiterst charmant.
Sopraan Angel Blue (een prachtige zwarte vrouw) ga ik onthouden en de andere niet.

Op één van de eerste dagen dat ik in Amerika rond reed had de Met Opera een uitvoering van Tristan und Isolde.
Dirigent Leinsdorf, Isolde Birgit Nilsson.
Opname ergens uit de vijftiger jaren.

Het was niet de bedoeling de hele (lange) opera te beluisteren.
Maar vanaf “kennst Du der Mutter Künste nicht” was ik gegrepen en toen de Liebestod kwam en ik was waar ik naartoe wou rijden bleef ik in de auto zitten en weende tranen, bittere tranen.
Hypnotisch, betoverend, sleurend aan je ziel, deze muziek.

Dit is niet uit die voorstelling maar wel Birgit Nilsson met de Liebestod (Mild und Leise)

Gisteren kijk ik een opgenomen Criminal Minds – dat is een serie die wordt uitgezonden op Veronica.
Vandaag schakel ik om half acht in.
De tv staat op Veronica, ik kies kanaal 3 (DWDD).
Niks.
Ik denk: batterijen leeg.
Maar wanneer ik op knopjes druk zie ik het Cisco-kastje wel sjoege geven.

Ik controleer alle kabels.
Ik haal de batterijen toch maar uit de afstandsbediening en duw ze er nog eens in.
Zinloos.

Ik probeer het Cisco-kastje te bedienen via de eigen knoppen.
Desnoods blijf ik hangen op Veronica maar het geluid moet écht harder.
Geen reactie.

Nóg een keer alle kabels gecontroleerd, eruit gehaald en weer aangedrukt.
Niks.

Ik ben niet-zo-blij.

[update: op de site van Ziggo staan tips en als niks lijkt te werken het aloude ’trek de stekker eruit’ en dat blijkt te werken]

In De Wereld Draait Door zat o.a. Paul Witteman.
Hij had het over de Ballades van Chopin.
Die kabbelen.
En kabbelen kun je doen tot een bepaald punt maar dan moet er een orgasme komen.
Misschien heb ik bij anderen een hoop gemist maar dit is voor mij de eerste keer dat ik klassieke muziek zo hoor beschrijven.

Ik herken het heel erg.
Vooral in opera.
Maar ook in instrumentale muziek.
Bv de Liebestod van Isolde in Wagner’s Tristan und Isolde.
Zowel indien gezongen door de sopraan als in een instrumentale versie (helaas vind ik op YouTube van de instrumentale alleen die van Simon Rattle en die is zo slapjes dat je daarop alleen met een dubbele dosis viagra *mogelijk* zou kunnen klaarkomen).

Ander voorbeeld: het slot-trio van Der Rosenkavalier.
Eugen Onegin heeft ook van die momenten.
Meerdere.

In popmuziek ken ik dat niet.
Ik hoor wel ‘leuk’ en ‘meeslepend’ en ‘opwindend’ maar dat is dan een ander opwindend.
Niet een ‘voel hoe je ziel wordt geraakt en hoe de emotie naar je strot grijpt tot je klaarkomt’-opwindend.