Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Even op en neer

Wanneer ik het zeven maanden geleden bedenk lijkt het zo simpel:
opera in München met Edita Gruberova op 15/1, heen die 15e en terug de 16e.

Alleen blijkt 15/1 een ramp kwa weer zodat ik eerst mijn vlucht niet lijk te halen (ik doe 3,5 uur over rijden naar Schiphol) maar die vlucht -van 11 uur- is gecancelled en we kunnen om 1 uur weg.
Die vlucht wordt eerst vertraagd tot 2 uur en vertrekt uiteindelijk om half 4.
Waarbij het Lufthansa personeel uitblinkt in niks zeggen en de klanten lekker in hun eigen sop klaar laten zenuwen.
En wanneer er tenslotte een soort-van verontschuldiging komt wordt alles geschoven op Schiphol dat niet op het slechte weer was voorbereid.

Nét voor de opera begint komen we bij het theater aan en de hele avond ondergaan we misprijzende blikken van het sjieke Münchense operapubliek (veel bont!) aangezien we geen tijd hadden onze gewone broek en trui in het hotel te verwisselen voor iets mooiers. Dat hotel bereiken we pas ’s avonds om 11 uur.

Het hotel dat het moet hebben van ‘lokatie-lokatie’ is elementair en ik slaap amper omdat ’s nachts dronken uitgaanspubliek door de smalle straat loopt (hard pratend) en al heel vroeg bouwvakkers beginnen met hun klus verderop in de straat.

Omdat we pas in de middag terugvliegen lopen R. en ik wat rond door het centrum van München.
Mooi, vind ik. Die contrasten tussen heel oud en vers opgebouwd namaakoud en heel modern.

Terugvliegen gaat vlot nadat we wat barrières van bitches van hell van Lufthansa grondstewardessen hebben genomen.
Types die met een strak smoel doen of *niets* kan en als dan toch iets kan dat zo mogelijk met een nog strakker smoel mededelen.

Daar tussenin was Lucrezia Borgia met Edita Gruberova.

Einstein

R. en ik gingen vanavond naar de opera Einstein on the Beach.
Dat was 40 jaar geleden een moderne opera en hij wordt zelden opgevoerd maar is cult en je móet hem gezien hebben ook al duurt hij bijna vijf uur maar dat doet er niet toe als je eenmaal bent betoverd.
Dat staat overal.

R. die de opera 40 jaar geleden al zag twijfelde of ik ‘m wel leuk zou vinden.
Omdat ik niet zo avontuurlijk ben.
Doe mij maar een Donizetti of Verdi of Mozart of Puccini met vrij klassiek decor (*niet* in een gevangenis of krankzinnigengesticht).

Dus keek ik uitgebreid op YouTube en dacht: dit zou ik heel goed heel mooi kunnen vinden.
R. kocht kaartjes voor de 1e rij in het midden (mijn favoriete plek).

Wanneer we even voor half zeven de zaal in lopen zitten er al twee vrouwen op het toneel.
O ja, herinnert R. me aan het grijs verleden: dat vonden we vroeger héél bijzonder.
Dat het al ‘begonnen’ was voordat het officieel was begonnen.

Zo vonden we vroeger nog meer bijzonder.
De wolken stoom die kropen over de grond bijvoorbeeld.
Die zien we tegenwoordig gelukkig nooit meer maar wél in deze Einstein on the Beach.

Het eerste ballet is lang maar wel aardig al had de muziek van mij minder up tempo gemogen.
Een rechtbankscène is behoorlijk flauw (en ook lang).
Maar zakt echt helemaal door het ijs wanneer de ‘rechter’ een monoloog houdt over feministen die zo nodig gelijke rechten willen en die zo preuts zijn dat ze bij het baden een blinddoek voor hebben.
Achterin de zaal wordt gelachen.

R. en ik overleggen: nog een half uur?
Nu een ballet dat best leuk is (hoewel ongelijk en dat is niet zo bedoeld) maar weer: lang.
Wegsluipen erna kan niet want alles is pikdonker en er is een ‘duet’ (zoiets) met weer veel stoom en ook hieraan komt geen eind en R. wijst me op de maan links in beeld: wanneer die vol is zal het wel afgelopen zijn.
Klopt.

Dan sluipen we weg en in de foyer is een honderdtal mensen gezellig aan het drinken en keuvelen.
Dat hóórt zo.
Er is geen pauze. Het publiek wordt uitgenodigd vrij in en uit te lopen.
Staat in het programma.

Wij lieten het bij ‘uit’ en niet meer ‘in’.
En verbaasden ons over wat eens schokkend was en nu gedateerd en knullig.

Rijngoud – rein goud

R. en ik waren naar Rheingold.
Dat is deel 1 van de Ring des Nibelungen van Wagner.

De hele Ring zag ik zeker drie keer.
1x in Seattle in het Engels, 1x het volgend jaar in Seattle in het Duits.
Toen was ik omstreeks dertig.

R. en ik zagen de Ring ook nog eens samen een jaar of tien geleden (ongeveer – die Zeit, die ist ein sonderbar Ding waarmee ik dit keer bedoel dat ik me vaak werkelijk niet meer herinner of iets tien of vijftien of vijf jaar geleden was).
Ik weet wel dat ik toen dacht: dit hoef ik voorlopig niet nog een keer.

Maar Rheingold, dat is altijd wel leuk.
Een paar rappe uurtjes, een hoop actie, je kijkt je ogen uit en er wordt mooi gezongen en spannend geacteerd.
Althans, dat herinner ik me van de vorige keer met John Bröcheler als Wotan.

Het toneel was hetzelfde.
De regie ook, neem ik aan.
De nieuwe Wotan was een slap aftreksel. Zijn Fricka zong met een wobbel van hier tot gunder.
De recensent van Het Parool vond de Erda (Marina Prudenskaja) mooi zingen.
Daarin had hij gelijk. Maar langer dan 5 minuten kan haar bijdrage niet geweest zijn en dat draagt geen opera.

Wel goed: de gemene dwerg Alberich (Werner Van Mechelen) en de smerige intrigant Loge (Stefan Margita).
Maar dat alleen maakt Rheingold niet goed genoeg helaas.

Overigens wel heel lekker pizza gegeten aan de overkant waar we al ruim een half jaar niet waren geweest maar de eigenaar nog steeds erg aardig was.

World Peace

Miss Congeniality is een film (komedie) over een aanslag die zal worden gepleegd tijdens een Miss World verkiezing.
Een FBI-agente moet infiltreren. Gespeeld door Sandra Bullock.
Ze is een ruw type dat door Michael Cain wordt opgekweekt tot iemand die in elk geval elegant in een avondjurk kan paraderen.

Soms valt ze even uit haar rol.
Om -in het fragment hieronder- zichzelf snel weer te herstellen.

Het is een parodie op de missen die op de vraag wat zij het liefst zouden willen collectief antwoorden: “World peace”.
Na 3 tellen kun je de commercial wegklikken.

Nieuwe Facebook-vriend

Ik doe niet zoveel met Facebook als veel andere mensen maar soms vraag ik iemand die ik bewonder: wil jij alsjeblieft mijn Facebook-vriend(in) zijn.
Soms denkt die iemand dan: neu.
En soms denkt zo iemand ook: ja.

Vandaag ben ik Facebook-bevriend geraakt met een van mijn idolen.
José Carreras.
Voor wie niet zo into opera is: dat is 1 van de Drie Tenoren.
Wat ik altijd een blèh-project heb gevonden.

R. en ik zagen José Carreras in Londen in Covent Garden ongeveer veertig jaar geleden (ietsje minder).
Hij zong Don Carlo.
De recensies waren extreem lovend.
Later die week zou een LP van hem uitkomen met -meen ik- Spaanse liederen.
Ik moest en zou die LP hebben want o! wat vond ik José Carreras leuk! En niet zo’n beetje leuk en niet alleen als zanger leuk.

Destijds, begin-midden jaren zeventig was José Carreras prachtig.
Beeldschoon.
Daarna kreeg hij kanker en hij werd beter maar toch.
Hij werd nooit meer de ‘lovesick doleful Infante’ (recensie) van toen.

Ik zoek naar een mooi fragment van toen. Deze is te kort.
Maar het moet het nu maar even doen.

Opera

Ik ben zo helemaal into opera de laatste weken dat ik echt élk fragment hier kan neerzetten.

Ik kies voor dit fragment omdat Samuel Ramey (de mooie man die hier Don Giovanni zingt) 1 van mijn 399 vrienden op Facebook is.
En omdat ik de scène heel mooi vind.

Hij zit tegen het eind van de opera.
Don Giovanni heeft zich vreselijk misdragen en wat hij o.a. deed was de Commendatore (vader van Donna Anna) doden.
In een vorige scène belandde hij op het kerkhof en nodigde daar als grap de Commendatore te eten.

Deze scène laat zien dat de Commendatore (of: zijn standbeeld) arriveert en de confrontatie aangaat.
Don Giovanni blijft stoer doen en ja hoor, hij wil hem best de hand schudden.
Wat niet zo goed afloopt.

Het is ondertiteld in het Engels.

Facebook vrienden

Je kunt een hoop bitchen over dat het niks voorstelt: vrienden zijn op de sociale media.
Ik kan dat zelf ook.
Want as of today heb ik 2095 volgers op twitter en volg ik zelf 1537 tweeps.
Terwijl ik op Facebook 394 ‘vrienden’ heb.

De meesten ken ik niet.
Niet alleen ken ik ze persoonlijk niet (niet eens via mail of via bv reacties hier).
Soms reageren ze op me en dan denk ik ‘wie ben jij ook weer’.

Net zit ik op Facebook en zie een post van Nancy Guy (biograaf van mijn favoriete operazangeres Beverly Sills) en ik zie een reactie van Samuel Ramey.
De Samuel Ramey! (voor operaliefhebbers – anderen krijgen nu vermoed ik een niet-begrijpend waas voor de ogen)

Ik mail dat ik ‘huge fan’ ben (wat waar is!) en verzoek hem mij te accepteren als Facebook-vriendin.
Een minuut later: geaccepteerd!
Geweldig! ben helemaal blij.
Maar wat me mn blij stemt: in tegenstelling tot veel andere (ex)operasterren/(ex)filmsterren is deze man hartstikke anti-Republikein en plaatst hij alsmaar berichtjes daarover.

Dit is ‘m (toen-ie nog zong)

O don fatale

Vanavond zit R. met iemand anders bij de première van Don Carlo omdat ik niet langer kan zitten dan 10 minuten (en dat is lastig bij een opera).

Don Carlo is een van mijn favoriete opera’s.
Ik zag ‘m voor het eerst (met R.) eind jaren zeventig in Covent Garden.
En omdat ik toen nog niet zo’n doorgewinterde operakenner was als nu (welja, waarom bescheiden zijn) was ik vooral kapot van de aria ‘O don fatale’.
Die niet gaat over een fatale meneer maar over een fataal geschenk nl de schoonheid van de zangeres die haar met mannen gelieerd doet zijn waar alleen maar ellende van kwam.

Wanneer ik de opera nu hoor vind ik andere aria’s mooier.
Ella giammai m’amo.
Het duet van tenor en bariton.
De waarschuwing van Philip ‘pas op voor de Grand Inquisitore’, het thema van die Grand Inquisitore, de sombere bassen.
Maar O don fatale blijft de show stopper.

Ik probeer me te herinneren wie wij destijds in die rol hoorden.
Een zwarte zangeres. Niet Shirley Verret. Ik dénk Grace Bumbry.

Die je hier kunt zien in die rol uit die periode (= geen mooie opname).
Deze opname is beter (relatief)

Tv series

Ik ontspan mij ’s avonds met tv series kijken.
Law & Order, Grey’s Anatomy, The Mentalist, House, Without a Trace.

Vroeger keek ik ook Nip/Tuck maar die verloor ik uit het oog toen de publieke omroep er eerst mee stopte en hem toen ’s avonds laat ergens om elf uur zette.

Nu FoxLife als extrazender in het Ziggopakket zit voor maart pik ik ‘m weer op.
Verslavend.
Dus neem ik nu al een week alle uitzendingen op en heb er net drie achter elkaar gekeken.

Dat kan nog tien dagen dan stopt de gratis extra zender.

Ik kijk bij Ziggo hoe ik FoxLife kan hóuden.
Dat kan door het Extra-pakket te nemen.
Voor 30 Euro per maand.
Hallelujah! Dat is 360 Euro per jaar!
Dát heb ik er nou ook weer niet voor over.

Dus kijk ik op amazon wat NipTuck kost.
Alle 6 jaren $ 109. Dat valt mee.
En op marktplaats 60 Euro ‘Nederlands ondertiteld, in goede staat’.
Dat laatste maakt me argwanend. Hoezo ‘goede staat’?
Vallen beeld en geluid af en toe weg soms?

Die andere serie, Brothers and Sisters.
Dat zou ook een reden zijn om FoxLife te nemen.
Ook die is voor een redelijk bedrag te koop.

Niet doen dus maar.

Deidamia

R. en ik waren naar de opera.
Deidamia van Haendel.
In 1741 slechts 3x opgevoerd. Hoewel het volgens het begeleidend schrijven van de Nederlandse Opera “een zeer geslaagd, contrastrijk stuk” is.
Over Achilles als meisje verkleed. Verliefd op de prinses Deidamia.
En nog humor ook. En drama.

Ik ben niet gek op Haendel (net zo min als op de vroege Mozart) maar indien mooi uitgevoerd en gezongen kan ik van de opera’s zeker genieten.
Dit keer niet.
Er was tevéél humor. In mijn ogen: ongein.
Maar de grachtengordel-zuidas-advocaten-crowd vond het geweldig want die lachte heel hard.

De muziek vond ik ‘wel gaan’. De plot totaal oninteressant.
Zang heel behoorlijk.
Maar na een uur dacht ik: wil ik dit nóg drie uur en eigenlijk wist ik het al *nee*.

Dus met R. naar mijn auto gehold om hem de meegebrachte eitjes van Greta en Klaartje te overhandigen waarna hij snel terugholde want hij bleef nog wel.

Over een maand gaan we naar Il Turco in Italia, waar een slechte regisseur ook een hoop aan kan verpesten.
En een paar dagen voordat ik wegga naar Don Carlo. Dat kán niet stuk.
Denk/hoop ik.

Ruggero Raimondi

Zap-zap beland ik vanavond in Tosca.
Eens mijn favoriete opera (en nu nog in de top-5).
Sopraan en tenor zijn ok. Bas is Ruggero Raimondi.
Toen hij de rol zong 63 jaar.
Going strong.

Ik ken Raimondi uit veel opera’s (platen/cd’s).
Volgens mij hebben R. en ik hem nooit in het echt gezien.

Natuurlijk ken ik hem van de Losey-film ‘Don Giovanni’ (1979).
Waar hij de Don speelde.

Toen die film een aantal jaren later op een zondagochtend weer in Amsterdam werd vertoond in een klein zaaltje, ging ik erheen met een man die ik wou opvoeden tot opera.
Zinloze exercitie (net als de rest van die man).
Wel grappig: we kwamen er een gemeenschappelijke collega tegen.
Die direct aannam dat de man *mij* meenam ter opvoeding.

Hier een stukje, het (bijna) laatste stukje.
Waar Don Giovanni het standbeeld te eten krijgt van de Commendatore die hij eerder doodde bij de verleiding/verkrachting van Donna Anna.

Somebody I used to know

De plaat is er al een jaar, steeds op de radio, steeds hypnotisch in mijn hoofd.

Pas een paar weken geleden zocht ik naar de videoclip.
Iedereen kent ‘m natuurlijk allang.
Maar voor die trage typjes zoals ik: dit is ‘m.

Sterren uit het verleden

Whitney Houston zag ik nooit in het echt, Amy Winehouse ook niet.
Wel zag ik Marlene Dietrich.
Ik was begin twintig en zij begin zeventig.
Ze was in die tijd behoorlijk aan de drank en dat kon je zien maar alleen als je het wilde zien (wat ik niet wilde).

Ik vond haar prachtig en verleidelijk en simply the best.
Daarna ging ik gehuld in een -ook al- verleidelijk outfit van een lange rol en hoge hakken en een bloot topje met twee mannen naar de dancing van het COC.
Waar ik danste met vrouwen die me door hadden als ‘niet lesbisch’ maar er wel een beetje mee flirtend dus wat deed ik daar.

Het was deze show (stukje ervan gevonden op YouTube).
Eerste minuut overslaan. En denken dat als ze nu leefde ze bont ook verderfelijk had gevonden.
Hopelijk.

Whitney

Whitney Houston is dood.

Wanneer draaide jij voor het laatst een plaat van haar?
Bekeek je haar op YouTube?

Zelf keek ik een paar dagen geleden op de site van de Telegraaf naar schan-de-lij-ke foto’s van de zangeres.
Straalbezopen in een nachtclub.
(ja, daar kijk ik soms naar, net als naar ‘voor de botox en erna’)

Ik herinner me Whitney Houston van toen ik begin 30 was.
Ik vond haar hartstikke leuk.
Ik herinner me 1 nummer waar ze in een soort doolhof opgewekt rond danste.

Ik herinner me een ander nummer dat ik zag toen ik (in m’n eentje) in Amerika was.
‘The greatest love of all’.
Over van jezelf houden.

Nog steeds erg mooi.
Maar om nou zoals al die bla-bla-sterren op twitter te jammeren dat m’n hart breekt: nee.