Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Ruggero Raimondi

Zap-zap beland ik vanavond in Tosca.
Eens mijn favoriete opera (en nu nog in de top-5).
Sopraan en tenor zijn ok. Bas is Ruggero Raimondi.
Toen hij de rol zong 63 jaar.
Going strong.

Ik ken Raimondi uit veel opera’s (platen/cd’s).
Volgens mij hebben R. en ik hem nooit in het echt gezien.

Natuurlijk ken ik hem van de Losey-film ‘Don Giovanni’ (1979).
Waar hij de Don speelde.

Toen die film een aantal jaren later op een zondagochtend weer in Amsterdam werd vertoond in een klein zaaltje, ging ik erheen met een man die ik wou opvoeden tot opera.
Zinloze exercitie (net als de rest van die man).
Wel grappig: we kwamen er een gemeenschappelijke collega tegen.
Die direct aannam dat de man *mij* meenam ter opvoeding.

Hier een stukje, het (bijna) laatste stukje.
Waar Don Giovanni het standbeeld te eten krijgt van de Commendatore die hij eerder doodde bij de verleiding/verkrachting van Donna Anna.

Somebody I used to know

De plaat is er al een jaar, steeds op de radio, steeds hypnotisch in mijn hoofd.

Pas een paar weken geleden zocht ik naar de videoclip.
Iedereen kent ‘m natuurlijk allang.
Maar voor die trage typjes zoals ik: dit is ‘m.

Sterren uit het verleden

Whitney Houston zag ik nooit in het echt, Amy Winehouse ook niet.
Wel zag ik Marlene Dietrich.
Ik was begin twintig en zij begin zeventig.
Ze was in die tijd behoorlijk aan de drank en dat kon je zien maar alleen als je het wilde zien (wat ik niet wilde).

Ik vond haar prachtig en verleidelijk en simply the best.
Daarna ging ik gehuld in een -ook al- verleidelijk outfit van een lange rol en hoge hakken en een bloot topje met twee mannen naar de dancing van het COC.
Waar ik danste met vrouwen die me door hadden als ‘niet lesbisch’ maar er wel een beetje mee flirtend dus wat deed ik daar.

Het was deze show (stukje ervan gevonden op YouTube).
Eerste minuut overslaan. En denken dat als ze nu leefde ze bont ook verderfelijk had gevonden.
Hopelijk.

Whitney

Whitney Houston is dood.

Wanneer draaide jij voor het laatst een plaat van haar?
Bekeek je haar op YouTube?

Zelf keek ik een paar dagen geleden op de site van de Telegraaf naar schan-de-lij-ke foto’s van de zangeres.
Straalbezopen in een nachtclub.
(ja, daar kijk ik soms naar, net als naar ‘voor de botox en erna’)

Ik herinner me Whitney Houston van toen ik begin 30 was.
Ik vond haar hartstikke leuk.
Ik herinner me 1 nummer waar ze in een soort doolhof opgewekt rond danste.

Ik herinner me een ander nummer dat ik zag toen ik (in m’n eentje) in Amerika was.
‘The greatest love of all’.
Over van jezelf houden.

Nog steeds erg mooi.
Maar om nou zoals al die bla-bla-sterren op twitter te jammeren dat m’n hart breekt: nee.

Idomeneo

R. en ik waren naar de opera.
Eerst eten bij de aardige Italiaan aan de overkant.

Het begint om half acht. Na twee uur pauze. Na die pauze nog 1 uur.
Het eerste half uur vliegt voorbij.
Drie mooi zingende vrouwen.
Spetterende aria’s.
Daarna zakt het ernstig in.

Saai-saai-saai.
Some weer even iets leuker. Dan weer: saai.
Wanneer je alsmaar op je horloge kijkt en er dan telkens slechts 5 minuten voorbij zijn gegaan is het mis.

In de pauze besluiten R. en ik dat we voldoende zijn geïnformeerd.
We gaan naar huis. R. op de fiets, ik met de VW Polo door de mist van de polder.
Merkwaardig hoe een weg die je denkt dromend te kunnen rijden in flarden mist raadselachtig onherkenbaar wordt.

Wat ons opviel: het (prémière)publiek was niet fraai uitgedost.
Wij ook niet, maar wij zijn dat nooit.
De Zuidas, die hoort in kek rood mantelpakje of wat op dit moment modern is gekleed te gaan.
Maar ook dat was saai.
Saai bruin, saai grijs, saai zwart.

Wel mooi: de poppen die de Stopera al een tijdje versieren.

Elektra

Gisteren zijn R. en ik naar de opera.
Elektra van R. Strauss (de klassieke componist Strauss, niet de walsenmannen).
Twee uur zonder pauze. Eerste rij in het midden.
Aan de rand van een orkestbak zo vol dat je je afvraagt hoe de violen lekker kunnen uithalen met de strijkarmen.

Het orkest speelt overweldigend mooi, de nieuwe dirigent blijkt een beeldschone jongeling.
Elektra, haar zus en vooral haar moeder zingen prachtig en acteren hysterisch-meeslepend.
Het eind blijk ik vergeten zodat ik me kapot schrik als Elektra, net nog zo blij zingend en dansend dat nu eindelijk het leven begint, in het mes van haar moordende broer Orestes loopt en dood neerstort.
Janken.

Erna klap ik de handen stuk.
Rijd ik in een wolk naar huis.
Een dag later ben ik nog steeds als betoverd.
Doortrokken van de krijsende stemmen, het machtig mooie orkest.

Die Königin der Nacht

Ik houd van opera en op Facebook hoor ik bij de Sills Crazies, een besloten group (jawel) van fans van de (overleden) sopraan Beverly Sills.

Vandaag wijst iemand ons op de ‘Non mi dir’-aria uit Don Giovanni die ze ooit zong en eerlijk gezegd vind ik het wel mooi maar ik mis de betrokkenheid die ik uit andere rollen van haar ken.
Dankzij You Tube ben je al snel bij een andere aria en nog een andere aria.
Ook bij ‘Die hölle Rache’ uit Die Zauberflöte.
Een van de twee aria’s van Die Konigin der Nacht (waarmee Deutekom beroemd is geworden).
Het zijn indrukwekkende aria’s mn deze maar als rol stelt de Koningin niet bar veel voor.

In haar autobiografie schrijft Sills erover: “I have recovered enough in the next few weeks to sing, in January of 1964, in Boston, my first Queen of the Night in Mozart’s The Magic Flute. I wish it had been my last, and if I had a brain in my head it would have been. No role – not even Micaela – has ever bored me more.
No role has given me less anticipation or less feeling of involvment; at one performance Peter and I backstage managed to address 250 Christmas Cards between my first and second act arias! The role consists of five high F’s. If all five come out beautifully, you’re a fabulous hit; if not, forget it, even though you may have sung all of the rest of the aria beautifully.

The only perfect performance I ever gave, by my own standards, was a Queen of the Night I did at the Tanglewood Music Festival conducted by Erich Leindorf. When I walked on stage to do the arias, Erich had a look in his eye that said, Don’t you dare miss one of those high F’s.
I didn’t, by God, because the performance was broadcast I know that there is a historic record attesting to my one perfect Queen of the Night.”

Nee!

Overdag leid ik mezelf af met boeken lezen en dieren staren en weblogs schrijven.
’s Avonds kijk ik tv. Live tv en -veel- opgenomen tv.

Vanavond wil ik kijken naar de afleveringen van het laatste seizoen van Two and a Half Men die ik gisteren opnam bij Veronica.
Ik klik op Menu – ik zoek naar links naar ‘Mijn opnamen’ en dan ergens met mijn hand druk ik per ongeluk op nóg een knopje. Maar wélk?
In elk geval: beeld weg.

Ik zet de tv uit en weer aan.
De wondertechniek die bij PC’s nog wel eens wil helpen.
Geen beeld.

O got o got o got o got.

Iphigénie

R. en ik waren naar de opera.
Twee opera’s. Allebei van Gluck. Iphigénie en Aulide (2 uur) en Iphigénie en Tauride (1,5 uur).
Met daartussen een uur gedwongen pauze zodat de Nederlandse opera je een dure maaltijd door de strot kan proberen te duwen.
Oesters enzo. En je kon de champagne vantevoren koud laten zetten.
Wat wij niet deden.
Wij aten vooraf een pizza aan de overkant (erg lekker).

We waren bij de première. Waar het ons niet om te doen was. Het paste gewoon goed in ons schema.
We rekenden op echt première-opera-publiek dus veel advocaten van de Zuidas. R. rekende daar gewoon op, ik verheugde me.
‘Jeanne in de grote stad’- zoiets.

Ze wáren er wel. Maar niet en masse. Niet overheersend.
Ik zag ook gewoon leuke mensen. Die twee vrouwen bijvoorbeeld.

Iphigénie en Aulide is de eerste opera.
Grieks drama. Waar ik pap van pleeg te lusten.
Gluck vind ik ook wel oké. Hoewel me niet meer spontaan van hem te binnen schiet dan Orfeo ed Euridice en wat losse aria’s.

De opera is anderhalf uur saai, saai, saai.
Gezongen wordt er behoorlijk tot zeer mooi (Anne Sofie von Otter). Maar het kan niets schelen wat die mensen overkomt.
Tot het laatste half uur maar ook dan is het niet dwingend-meeslepend maar meer ‘onderhoudend’.

Zodat ik besluit de tweede opera te skippen.
Zul je zien dat die achteraf de mooiste blijkt te zijn geweest.

Aan R. probeer ik nog uit te leggen dat ik steeds zat te hopen op die ene aria die ook zo vaak door sopranen en mezzo’s als concert-aria wordt gezongen.
Divinités du Styx. R. weet niet wat ik bedoel. Dus zing ik het voor. Wat het niet verduidelijkt aangezien ik niet kan zingen.
Thuis opgezocht. Dat is inderdaad een Gluck-aria. Uit Alceste.
Hij zat dus ook niet in opera-2.

Contact met de sterren

Op Facebook ben ik lid van een groep The Sills Crazies.
Niet echt een geheim genootschap maar je komt er alleen in via coöptatie als iemand je aanbeveelt als een giga-fan van de sopraan Beverly Sills.
Ik wou R. aanbevelen maar die wil dat hele Facebook niet zodat we nu met 25 zijn maar wel ontzettend fanatiek.

De oprichter van de groep heeft ansichten die hij kreeg van Beverly Sills.
In reactie op brieven die hij haar schreef.
Een andere man heeft foto’s van hem met haar (genomen door zijn vriend).
Enzovoorts.

Ik zag ooit toen ik begin 20 was Angela Lansbury in Londen in Gypsy.
Ik schreef haar een brief.
En zij schreef mij een brief! een echte brief. Geen ansicht met ‘leuk dat je de voorstelling leuk vond en de groeten’ maar een brief waarin ze inging op wat ik schreef.
Althans, zo herinner ik het me.

Ik héb de brief nog wel. Hij zit in de hoes van de LP van ‘Gypsy’.
Ik ben een beetje benieuwd naar wat er precies in staat. Tegelijk wil ik het niet weten.
Omdat de brief misschien toch niet zo mooi was als ik me die herinner.

Maar hij *is* er wel.
Mijn eigen brief van Angela Lansbury gekregen omdat ik als 1 van haar vele fans een brief schreef die haar raakte.
Tenminste, dat denk ik. Want ze zal toch niet al haar fans die haar schreven een brief hebben teruggestuurd met meer dan ‘best wishes’.