Vanmiddag, voordat Ziggo het liet afweten, dacht ik opeens aan die twee nieuwsfoto’s die ik maakte van wat toen best ‘nieuws’ was.

Vlakbij Bullhead City, op de weg terug naar Kingman (van mij uit gezien) was een vrachtwagen met meloenen gekanteld.
Ik maak snel twee kiekjes, langzaam rijdend. Mijn kant van de weg reed nl nog wél.

De dag erna lees ik in de Kingman Daily Miner dat de ándere kant van de weg vier uur afgesloten is geweest.
En dat de nog niet verpulverde meloenen naar de plaatselijke voedselbank zijn gebracht.

De chauffeur van de auto was niet heel erg gewond (‘minor injuries’) maar wel gearresteerd ‘for failure to control to avoid an accident’.
Ik weet niet of dat in Nederland ook zou zijn gebeurd.

 

“Ga je alweer naar hetzelfde gebied?”
Ja.

Mensen die me dat vragen, vragen dat nooit ‘neutraal’.
Ze bedoelen: saai! waar is je gevoel voor avontuur? je ként Yuma en Kingman en omstreken nou toch wel?

Het antwoord is: ja. Ik ken Yuma en Kingman (en omstreken).
En ik heb al een paar jaar niet meer het gevoel van urenlang rijden, kapót aankomen in een stadje en dan ontdekken dat er een leuk motel is (of juist helemaal geen leuk motel).
Nog langer rijd ik al niet meer van nationaal park naar andere plaats-met-stip.

Ik deed het tientallen jaren wel.
Misschien ga ik het nog eens doen.
Nu niet.
Nu verken ik wat ik al kende (en wat steeds verandert) en sla wegen in die ik nooit eerder insloeg.

Vanuit Kingman reed ik op een dag ‘zomaar’ door Golden Valley.
Een mooie weg.

En opeens, verderop, als een stokstaartje in de berm: een zanduil.
Ik houd in, neem een foto vanuit de auto en rijd weer door.

En 100 meter verderop: nog een zanduil.
Nog een foto.

Ik rijd niet dichterbij, ik stap ook niet uit.
Ik ben blij met onze ontmoeting.
Zomaar ergens in Golden Valley op 20 km van Kingman waar ik al zo vaak was en nog zo vaak zal zijn.
En waar ik nooit meer deze uiltjes op deze manier zal ontmoeten.

Hoeveel avontuur wil een mens eigenlijk hebben.