Ik ben het niet van plan maar wanneer ik komend uit Dolan Springs de afslag zie naar Chloride denk ik: nou – even dan.
Chloride Cemetery.

De begraafplaats is verlaten (altijd prettig).
Ik heb niet echt een doel, loop wat rond, sla een hoek om naar het wat armere deel dat -net als de rest- opeens is gemarkeerd met paaltjes en letters en figuurtjes.

Ik doe wat ik nooit doe (althans – dat hoop ik). Ik kijk niet waar ik loop.
Wat ik wél pleeg te doen. Al zo lang ik in de woestijn bivakeer, dus meer dan 20 jaar.
Omdat je in de woestijn lopend (zelfs met laarzen) *niet* wil trappen op een slang en zeker op slippers niet op een cactus of zelfs maar een prikplantje.
Na een tijdje is dat een tweede natuur.
Maar nu even niet want terwijl ik uitkijk over de vlakte stap ik vooruit en hoor voor me een schuif.

Voor mijn voeten een grote (30 cm schat ik) hagedis met in zijn mond een kleinere hagedis.
De grote schudt met de kleine, de kleine kronkelt. Zinloze exercitie lijkt me.

Ik maak foto’s.
In het eeuwige dilemma. Hoe erg mag ik de natuur storen.
Ik denk even: als ik érg stoor, zal de grote lizard dan de kleine loslaten? En: wil ik dat?
Want die kleine is natuurlijk zielig. Maar de grote moet ook eten.

Ik maak foto’s en nog wat foto’s.
Dan schiet de Gambelia (luipaardleguaan) met de Callisaurus draconoides (zebrastaart hagedis) weg onder een andere struik.

Wat een geweldige ontmoeting.