Op 9 mei zie ik bij een kerk in Yuma dit bord.

Pas later begrijp ik dat het slaat op de voorspelling van de oude dominee dat op 21 mei de vromen in de hemel zullen worden opgenomen. Waarna wie is achtergelaten al op aarde zal worden getroffen door hel en verdoemenis.

Er zijn mensen die dat geloven. Die halen hun kinderen van school, die geven hun bezittingen weg.
En dan kómt 21 mei 18.00 uur (de dominee was zeer precies mbt het tijdstip) – en gáát ook weer. En niemand is in de hemel opgenomen.

Een paar weken later ben ik opnieuw in Yuma.
Ik vermoed dat ze dat bord intussen hebben gewijzigd.
Dat hebben ze niet.

Maar eigenlijk hielden ze ook een slag om de arm.
“He’s coming any moment“

In de Best Western in Kingman heb ik de kamer die aan het grasveld voor het uitlaten van dieren ligt.
Daar plegen honden te worden uitgelaten.

Vaak hoor ik die al van verre aankomen. Kef-kef, blaf-blaf.
Wanneer ik mijn kamerdeur heb open staan wil een hond nog wel eens een hoofd om de hoek steken.
De eigenaar excuseert zich dan.
Ik zeg: No problem.
En: I love dogs.

Wat niet helemaal waar is. De keffers die over hun toeren raken als iemand alleen maar langs de kamer loopt, vind ik niet-zo-leuk.

Vandaag weer een excuserende man.
Maar het hoofd in mijn kamer is van een kat. Een beeldschone zwarte kater.
Oh en ah enzo doe ik zodat de man de kat beleefd optilt en ik die kan aaien.
Waar de kat niets van moet hebben.
Snap ik.

Hij heet ‘Marley’ vertelt de man. Voluit: Bob Marley.
Ik vraag of ik hem mag fotograferen in z’n tuigje. Dat mag.
Ik grijp mijn camera, de man houdt Marley klaar voor de foto.
Klik-klak: Marley.
Onopvallend de afstand wat veranderd.
Klik-klak: Marley met de baas (wiens lange witte paardestaart ik helaas niet op de foto kreeg).