In mei 2010 gingen mijn reisfoto’s in rook op.
Ik was er ontzettend verdrietig om. Want een gebouw kun je opnieuw fotograferen, maar ervaringen niet.

Een ervaring die ik mn in foto’s miste: in mei reed ik vanuit Kingman naar Dolan Springs. Door de woestijn.
Een koe stak over met een jong. Mij (en de koeien) tegemoet kwam een vrachtwagen.
De vrachtwagen stopte. Ik ook.
Ik keek de koeien diep in de ogen terwijl ik foto’s nam.
Wég die foto’s.

In september reed ik diezelfde route.
Ik rijd ‘m vaker maar ik zie echt vrijwel nooit koeien of wel in de verte maar niet dichtbij.
Nu op de weg voor mijn auto: koeien (blijken stieren te zijn maar laten we nou niet zeuren).
Ze willen oversteken en ik stop en ik kijk in de ogen en fotografeer.

Het is *bijna* zoals een half jaar eerder.
Ik ervaar het als een kadootje.
En even gaat door me heen: God?
Dat zou dan betekenen dat God het hartstikke zielig voor me vond dat ik die ervaring met die koeien niet op foto’s had kunnen laten zien. Zodat ik nog een kans kreeg.

Maar áls er al een God is (wat ik nog steeds een moeizaam concept vind) dan kan ik me moeilijk voorstellen dat het een vriendelijk figuur is die speciaal voor mij koeien de weg opdrijft zodat ik ze kan fotograferen.