In Amerika ben ik extra gelukkig als ik de volgende vogels zie
* gila woodpecker
* quail
* roadrunner
* hummingbird
* koereiger
(er zijn er nog een paar maar voor dit stukje beperk ik me hiertoe)

De koereiger (=kleine witte reiger) weet ik te vinden in een paar stroompjes die ik over-rijd van Yuma naar het noorden via Highway-95.
Althans: soms. Soms ook niet. Zie ik ‘m uit een ooghoek staan: heppie zjienie! – anders wachten tot Blythe.
Ik rijd via Blythe naar Kingman.
Bijna altijd staan daar de velden vol: geluk.
Soms niet: deceptie.

Op 13 september doorkruis ik in de buurt van Brawley de Imperial Valley van Californië.
Ik ben verkeerd gereden. Moet een groot stuk óm. Baal.
En daar zijn ze. Velden vol. Links, rechts.
Niet alleen koereigers. Ook ibissen. Als trekvogels samen optrekkend. Zoals spreeuwen ook wel eens trekken met kieviten.

Helemaal opgewonden zet ik de auto stil.
Maak een aantal slechte foto’s (echt! schuin, scheef, vaag).
Wanneer ik merk dat het niet lukt, zit ik gewoon een tijdje naar ze te kijken.
Nu valt me op dat de ibissen en koereigers wel naast elkaar staan te eten, maar dat hun interactie alleen met de eigen soort is. Ze doen aan een pikorde. Wég jij uit mijn voedselplasje. De vogel van de andere soort die direct ernaast staat, negeren ze.

Een week later zie ik weer een grote groep. Weer in de Imperial Valley, nu bij Nelson.
Daartussen zie ik ook een zilverreiger. Ook hiervan nam ik een foto (die ik nu niet kan vinden).

Die zilverreiger is de aanleiding voor dit stukje.
Want er zitten er twee in de Eilandspolder. Ik lees het in de Nieuwsbrief van Open Polders. Ik zag ze zelf drie weken geleden. In het weiland achter L.
Waarvan ik óók al zulke beroerde foto’s nam. Nog beroerder dan die in Amerika.
Tis niet anders.