Lees en zie hier meer over en van die begraafplaats.

Zoals alle Nederlanders beeld ik me in dat ik landgenoten in het buitenland er direct uitpik.
Hoe vaak denk ik niet: dat lijken me Hollanders en dan gaan de mondjes open en ja, hoor.

Op het vliegveld van Phoenix is een Starbucks. Er zijn er meerdere, maar er is er 1 in de gang waar vandaan mijn vliegtuig terug naar huis vertrekt en als ik een tafeltje aan het gangpad kan krijgen, drink ik daar een Doppio. Anders niet. Me opsluiten ergens binnenin past niet in mijn ritueel. En na 3-4 weken geen espresso kan ik nóg wel een dagje zonder.

Begin juni was mijn tafeltje vrij. En tegenover me zit een man van wie ik direct weet: Nederlander.
Hij ziet dat niet aan mij. Of hij keek gewoon niet naar mij want het oude vrouw zijn en daarom over het hoofd worden gezien, heeft ook z’n voordelen.
De man belt naar huis.

Hoe het met de kinderen is. En dan: de kippen.
Er blijkt er 1 ontsnapt. Wát? Wélke? Alwéér de bruine?
Volgt een uitgebreid gesprek over het wel en wee van de kippenfamilie.
Leuk.