Even na 5 uur op de radio: Janis Joplin met ‘Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz’.
Wat me eraan herinnert dat ik nog niet heb verteld dat ik, ja ik dit keer als huurauto een Mercedes Benz had.

Per ongeluk.
Ik had een 4WD besteld met GPS.
Ik wou een 4WD met GPS én satelliet-radio.
Daarvan had Hertz-Phoenix Airport er maar twee staan.
Een zwarte (gatver) en een rode (yes!).

In de garage gezocht naar de auto die op G36 zou staan.
Een mini-autootje blijkt het te zijn.
Een vrouwtje. Met GPS en satelliet-radio en een knop die je waarschuwt als je bij stom inparkeren een collega-car dreigt te rammen. En een dakje dat open kan om de warme woestijnwind door je haren te laten waaien (en de warme woestijnzon je kop kreeftrood te laten kleuren – daarvan heb ik dus weinig gebruik gemaakt).

Ik vond haar lief. Ik vond haar mooi. Ik heb een hoop foto’s van haar gemaakt. Dit is de eerste.

De laatste week lukt het me niet: voor mezelf koken.
Zelfs niet het meest minimale ‘blikje erwten opwarmen, eitje in de pan’.
Wanneer het tijd is voor het avondeten prop ik vliespinda’s naar binnen.
Met een glaasje witte wijn.

In Amerika is dat anders.
Daar eet ik stoommaaltijden.

Eenpersoonsmaaltijden met garnalen en zalm. En garnalen en zalm.
Die ik eerst heerlijk vind. Maar die me na een week toch wel gaan vervelen.
Dan probeer ik eens iets met beef – blijkt smerig.
En ik wéét dat ‘chicken’ in zo’n maaltijd het beste smaakt.
Alleen eet ik sinds ik kippen heb geen kip.

Maar na 2+ weken doe ik dat daar dus heel soms tóch.
Omdat ik gek word van dezelfde garnalen en zalm en de geprepareerde Caesar salads en ik niet wil terugvallen op nootjes – zoals hier.