Ik zei het al: het hoogtepunt van mijn reis was het knuffelen met een paard.
De eigenares van het huis, die ook wilde Mustangs temt, haalde het sufste paard dat ze had voor me. Omdat ik had verteld dat ik bang was van paarden.

Ze háált dat paard, omdat ze denkt dat ik in blinde paniek zou raken wanneer ik tussen de wilde paarden zou moeten lopen.
Dit is Fuego, die ook nog eens *klein* is voor een paard.
Hij blijkt ideaal om op te ‘oefenen’.

Ik vraag wat ik met hem mag doen.
Wat ik wil. Aaien, vasthouden, armen om zijn nek.

Alles gaat geweldig! intussen maakt de eigenares foto’s van ons.
Na het knuffen met Fuego praten we even en tussendoor aai ik nog een keer zijn hoofd. Hij schrikt!
Hoe kan dat nou?
Omdat ik hem wakker maakte. Want hij stond te slapen. Doet hij wel vaker.

Begin oktober ga ik terug. Voor 1 dag.
Ik zal dan weer een paard ontmoeten. Misschien er ook even mee rondlopen.
Niet meteen een wilde Mustang.
Mogelijk een paard dat ietsje minder suf is dan Fuego.
Zodat ik langzaam dapperder word.