Die grappige loopvogels (die ook kunnen vliegen en waarvan zowel het mannetje als het vrouwtje een harde ‘pas op!’-roep heeft) – dat, weet ik al jaren, zijn Gambel’s Quail.
Ze steken in een sliertje (met soms nog erg jonge kids) vlak voor je auto de weg over.
Ik (en velen met mij) heb(ben) een zwak voor ze.

Wat ze extra prettig maakt voor een fotograaf, is dat ze er geen probleem mee hebben te poseren.
Maar nu ziet ik opeens dat de kwartel die ik in Lone Pine aanzag voor Gambel’s Quail dat helemaal niet *is*. Ik dacht: raar kuifje = Gambel’s Quail, maar de California Quail heeft óók een raar kuifje. En een andere tekening.

Wanneer ze kleintjes hebben, heeft de moeder heel traditioneel de taak 10+ hongerige mondjes te vullen terwijl meneer enkele tientallen meters verderop op wacht staat (of alleen maar mooi staat te zijn).

Deze foto vind ik zelf erg leuk (‘met de wind door je haren’) en hier staat nog een interessant artikel met leuke weetjes.

Deze libelle zag ik in Pahrump, NV.

Hij bleef heel lief voor me poseren.

Ik probeerde hem/haar te determineren en.. het lukte!
Het is een Flame Skimmer Dragonfly die (dat is dan weer jammer) ‘heel gewoon’ is in west-Amerika.

Een fanatieker fotograaf dan ik heeft er 1 gelokt met fake insecten (die eten ze, échte insecten dus).
Het heeft een leuke serie opgeleverd.

Deze heeft als titel: Be kind not right

De eerste keer dat ik komend vanuit Olancha rechts van de weg een gigantische hitchhiker zag staan, reed ik er voorbij.
Maar: wat was dát?! ik ging dus terug en keek mijn ogen uit. Wat een intrigerende beelden! (die ik niet snapte – ik heb verder dan iets ‘mooi’ vinden totaal geen gevoel voor beeldende kunst)

Later las ik op vele plaatsen over de Sculpture Garden (even googlen als je echt meer wil weten).
De beelden zijn gemaakt door Jael Hoffmann die er op haar website zelf meer over vertelt.

Ze woont in een van de huizen direct er achter en soms komt ze naar een bezoeker toe om met je over de beelden te praten.
Mij overkwam dat (nog) niet maar ik ben van plan er over een jaar weer heen te gaan dus wie weet.

Dit beeld heet Vicious Cycle.

Dit is de Joyous Exchange

Dit is een van mijn favorieten: Detoothing the Monster

In Yuma verbleef ik in de ‘privé kamer’ van de Old Souls.

Ik wist vantevoren dat die kamer direct aan hun woonkamer grensde (ik was er vorig jaar ook) en dat mijn wc direct aan hun keuken grensde, slechts gescheiden door een deur-met-kier. Die open deur naast het schilderijtje met de hondenpoten – dat was mijn kamer.

Het was heel bijzonder, een huis waarbij je moest oppassen dat je bij het rondlopen niet op een hond ging staan.

De honden waren ook echt lieverds. Bereid tot poseren als de gast dat zo graag wou.

Ik vond het wel fijn daar. Maar ik denk dat het nu genoeg is en dat ik niet zal terugkeren.

Ik was vijf dagen in Pahrump.
Bij dat huis was ook een vijver met Koi.

Er stond een pot met voer (korreltjes die aan biks deden denken) en het verzoek er per dag ‘een hand’ van te voeren.
Dat deed ik graag.
Ook nam ik honderden foto’s die vrijwel allemaal volstrekt waardeloos zijn.
Heel jammer, want de vissen fascineerden me met die gretige mondjes.

Net even gegoogled op Koi. Me verbaasd over hoe duur ze zijn (van een paar honderd tot vele duizenden per stuk).

Volgende vraag: hoe lang leven ze.
Gemiddeld vijftien jaar. Vijftig of zestig is ook mogelijk.
Maar het gemiddelde wordt ernstig naar beneden gehaald door de beginnende Koi-houder die blij mag zijn als zij/hij het diertje langer dan drie jaar in leven houdt.
Er kan veel mis gaan met de vijver en de kwaliteit van het water.
En: de vissen worden nogal eens overvoerd.

Wat een risico neem je dan, dacht ik, door de toerist die een paar dagen in je huis zit de zorg voor je Koi toe te vertrouwen.
Ik heb me ingehouden met de handjes per dag voeren.
Maar dat doet niet iedereen.
In de commentjes bij dat huis lees ik over kinderen die opgetogen waren over de Koi.
Dan kan ik alleen maar hopen dat de ouders een beetje verstand hadden van de vissen en begrepen dat ‘een hand’ *niet* betekent: gooi net zoveel troep in de vijver tot de beestjes hun buikjes kogelrond hebben gevreten want dat kan dodelijk zijn.

In Tehachapi, CA heb ik voornamelijk op een stoel gezeten, kijkend naar een paar bomen waar veel vogels een kort bezoek aan brachten.
Direct naast mijn voordeur stond een plant met paarse bloemen.
Een soort lavendel.
Die erg veel bijen aantrok.

Mij vonden ze ook interessant om aan te ruiken.
Wat erg hielp: mijn paarse shirt verwisselen voor lichtgroen.

Weer thuis was ik benieuwd wat voor bij het was.
Het bleek een Native North American Honey Bee die helemaal geen ‘native American’ is. Zestig miljoen jaar geleden had Amerika wél eigen bijen maar die waren uitgestorven (er zijn wel fossielen gevonden). Wanneer ze zijn uitgestorven en waarom is niet bekend.
De huidige ‘Native North American Honey Bee’ is rond 1622 op Europese schepen in Amerika geïmporteerd.
FYI – dit.

In Pahrump verbleef ik in een huis zonder uitzicht met een mooie tuin (met vijver met Koi).
De tuin had konijntjes en vogels (niet zo veel) en een paar fraaie insecten.

Zoals deze mot

“This is a large, stout-bodied moth with a furry brown body crossed by six white stripes. It has long, narrow, triangular forewings and shorter hindwings, with a wingspan of 2½ to 3½ inches.

The adults are primarily nocturnal fliers, but are sometimes seen during the day, too. With their large, plump bodies and relatively small wing surfaces, they must beat their wings very fast, compared to butterflies, in order to stay aloft. By beating their wings rapidly, these agile fliers are able to hover like a hummingbird in mid-air.”
(Bron)

Ik wil maar zeggen: hij vloog dus héél snel en ik ben best trots op deze foto’s.