Deze chipmunk lag soms helemaal plat met het buikje op de stenen bij mijn cabin in Pioneertown.
Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Voelde hij/zij zich onwel?

Google leert me dat alles helemaal in orde is.
Er is óf sprake van relaxen en chillen.
Of van afkoelen (dat zou kunnen, het was best warm en de stenen ondergrond was in de schaduw).
Wat ook nog kon: dat het een vrouwtje was dat zo de tepels die pijn deden van het zogen wat probeerde te verzorgen.

Bij Palm Springs, waar het altijd hard lijkt te waaien, zijn meerdere windmolenparken.
Ik reed er regelmatig langs en het was nooit mijn plan er een huis te huren.
In mei deed ik het toch, omdat ik het huis op de foto’s erg mooi vond.
En die windmolens, ach, daar kom ik wel overheen.
Dacht ik.

Het ging precies omgekeerd. De windmolens vond ik betoverend, zoals afhankelijk van de wind nu eens de groep hier en dan weer de groep dáár de wieken liet wapperen.
Er ging iets rustgevends van uit.

Het huis daarentegen was wel mooi ontworpen maar nogal ongemakkelijk.
Ik plaatste eerder een foto van het uitzicht met 1 van de stoelen. Leuke stoel, hè. Stel je nu eens voor dat je erin moet zitten en hoeveel pijn dat aan billen en bovenbenen zal doen.

En de eettafel in de keuken had stoelen waarop een reus lekker had kunnen zitten maar ik verdween bijna onder het tafelblad. (de bank in de kamer was trouwens wel comfortabel en het bed ook).

Het meest bijzondere aan het huis was de open zolder die je via een ook grotendeels open trap kon bereiken.
Kijk ook even naar de treden die steeds verspringen kwa breedte.
Andere gasten sliepen hier heerlijk, uitkijkend op de verre verten.
Ik durfde hem niet eens helemaal te beklimmen en kreeg angsten over slaapwandelen en dan mijn nek breken.
Dat had de verhuurster eerder gehoord: oudere mensen durfden daar nooit te slapen.

Mij werden roadrunners beloofd, véél roadrunners. Die waren er niet, wel veel konijntjes en die vind ik ook leuk dus misschien plaats ik daarvan dadelijk nog wat foto’s.
Dit was het uitzicht in de vroege ochtend.

Hier (bij de advertentie) méér foto’s en veel aanprijzende tekst.
Ik betaalde gelukkig minder omdat het huis toen niet zo lang op de markt was en ze nog uitprobeerden hoe het zou vallen.
Afgaand op wat ze nu in rekening brengen, is het huis een groot succes.

Ik wou schrijven over het huis dat ik huurde in North Palm Springs.
Dat zal ik binnenkort nog doen.

Ik mocht inchecken na 3 uur ’s middags maar ik was er al om kwart voor 3 wat meestal geen probleem is, de cleaning crew is dan allang weg.
Nu waren de hosts er nog en nog iemand en die waren dingen aan het repareren en leidden me verder rond.
Ze waren heel aardig.
En wezen me op het gaas om de planten: dat was om de konijnen ervan te weerhouden eraan te knagen.

Niet dat het hielp.

In mei was ik de eerste dagen van mijn Amerika-reis in Pioneertown.
Achter het huisje loop je zó de woestijn in. In theorie kan dat urenlang zonder iemand tegen te komen maar ik voelde me niet zo avontuurlijk.
Ik liep dus een klein stukje maar in de verte dacht ik een bruine hond te zien. Ik stond toen achter een boompje en hoewel ik er voorzichtig achter vandaan liep was de ‘hond’ toen weg.
Mijn host sloot niet uit dat het een coyote was geweest.

Drie weken later ben ik er weer.
In de vroege ochtend sta ik op het terrasje en rechts uit de woestijn komt (inderdaad:) een coyote.
Hij is niet bang en terwijl ik de bobcat wél eng vond, voel ik me bij dit dier op mijn gemak.
Camera gegrepen maar gewoon buiten gefotografeerd. Niet vanachter glas.

Wat een schitterend dier!
Hond Rosie jaagt hem weg en komt tevreden na ‘gedane arbeid’ weer thuis.

En o ja: de coyote is natuurlijk geen ‘hij’ maar een ‘zij’ die niet lang geleden kinderen moet hebben gehad.

Meestal ontmoet ik in Amerika alleen lieve kleine diertjes.
Vogels, konijntjes en eekhoorns, lizards.

In veel huisjes wordt gewaarschuwd voor Gevaarlijke Dieren (die ik nooit tegenkom maar ze pleiten zich vrij voor het geval dát).
Mountain Lions! Rattle snakes! Beren! Toe maar.
Ooit was ik in een huis waar een canyon was die je na een half uur kon inlopen en de eigenaar stuurde een mail dat zijn neef er net was geweest en… BEER!!!
Dus ik loop naar die canyon maar ben dan toch wat huiverig en keer weer om.

In Pioneertown zit ik vlak voor het duister valt aan mijn laptop en links uit mijn ooghoek: bobcat.
Wat een lynx is.
We wisselen blikken uit en ik ervaar de evil eye terwijl hij/zij mogelijk ervaart: kutwijf dat achter een raam zit te loeren naar hem/haar die even wil drinken uit het vogelbadje.

Ik krijg er wel een ‘high’ van.
De bobcat vermoedelijk niet.