Op een bijzonder warme dag (40+ graden) bezocht ik Salton Sea Beach en Desert Shores.
Plaatsjes aan de Salton Sea die hun charme ontlenen aan de ingestorte en van graffiti voorziene huizen.

In Desert Shores was ook een bijzonder mooie muurschildering.
Een enorme muur was beschilderd met in het midden ‘Prince’ dacht ik.
Maar dat is geloof ik niet de bedoeling.

Shesha Sand Storm heet het kunstwerk dat is gemaakt door twee schilders.
Hier ( <- even klikken) kun je zien hoe ze eraan hebben gewerkt.

De Salton Sea is een zout meer dat in de jaren vijftig heel populair was als vakantiebestemming.
Beroemdheden als Dean Martin en Frank Sinatra vermaakten zich er.
Enkele decennia later was het uit met de pret toen het meer vervuild raakte door bestrijdingsmiddelen die in de gebieden er omheen kwistig werden gebruikt.
Veel vissen stikten en de stranden bestaan nu uit vissenlijkjes, al dan niet verpulverd.
Vogels maken dankbaar gebruik van het meer wanneer ze aan het trekken zijn.

Mensen reageren verschillend op de Salton Sea.
Vaak staat de lucht ze tegen.
De geur van bedorven vis.
Mij stoort die niet zo. Het enige dat me tegenviel was dat ik weinig vogels zag toen ik er drie dagen verbleef maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik er in de verkeerde tijd van het jaar (tweede helft mei) was.

Aan de Salton Sea liggen nog enkele kleine gemeenschappen.
De fotograaf die geen vogels voor haar lens vindt kan ingestorte huizen en graffiti kieken.
Deze foto’s maakte ik in Salton Sea Beach en Desert Shores.

 
 
 

Een paar jaar geleden was ik al eens in Olancha, CA dat ongeveer 30 km ten zuiden van Lone Pine ligt.
Ik herinner me er vooral van dat het hartstikke koud was en dat ik duidelijk een verkeerd huis had gekozen: hoog op een berg tussen het groen.
1x maakte ik een tochtje door de Alabama Hills (= Lone Pine) en daarom was ik daar nú.

Wel zag ik bij Olancha toen al de beelden in de woestijn.
Grote constructies.
Die ik nu ging bekijken.

Er zijn veel (schrijvende en fotograferende) mensen die ze bekijken en wij allen proberen te doorgronden wat ze betekenen.
Soms is dat een makkie bv omdat de maakster, Jael Hoffmann, dat zelf ergens in een interview heeft gezegd.
Soms ligt het voor de hand.
Andere keren slaan we er een slag naar.

Er zijn, schat ik, ongeveer 15 beelden.
Deze troffen mij het meest.

Het dichtst bij de weg staat ‘Greed’: een groene figuur met een short met nopjes met in zijn handen een dollarteken, zonnepanelen, bloemen en een hagedis die hij gaat verslinden.

Een van de eerste beelden was ‘Be Kind, Not Right’ dat nu mooi roestig is.

Dit is een nieuwer beeld: een kardinaal met kinderbeentjes onder de kleren.
Het heet ‘Veil of Secrecy’.

Een beeld met een boodschap is de Give and Take Man.
Hij heeft een bakje met Give en een bakje met Take.
Je mag pas iets uit Give halen en meenemen nadat je iets in Take hebt gedaan.
Er staat een tekst naast:
“Give and Take. Put something in give container then retrieve something from take container. You can give without taking, But not the other way around. If you choose to take without giving, the mirror will make you face yourself and the eyes will follow you for ever and ever. Just like in real life.”

 
Deze is ook mooi. Het lijkt op een klein mensje dat de tand uit een monster probeert te trekken.
Wat de bedoeling precies is weet ik niet.

Er zijn veel dingen die ik leuk vind in de Amerikaanse woestijn maar het leukste is toch wel het fotograferen van lizards.
Ik vind het geweldige kleine diertjes die opeens opduiken ergens in mijn ooghoek.
Waarna het aan mij is om ze scherp in de lens te krijgen.

Concreet betekent dat tientallen foto’s van 1 mini beestje en heel soms zit er een foto bij die acceptabel is.
Die plaats ik dan op Facebook en daar ben ik bevriend met een kenner en aan hem vraag ik ‘wie is dit’ en dat vertelt Matthijs me dan.

Dit is een Western Fence Lizard die ik heel bijzonder en hartstikke mooi vond en die – zo onthult google – een van de gewoonste lizards van Californië is.

In de buurt van het huis met het zwembad woonden Roadrunners.
In elk geval twee.
De verhuurder had ze tam gemaakt – tot op zekere hoogte.
Hij voert ze bolletjes hamburger.
Waarom ze soms komen vragen.

 

Twee dagen zag ik geen vogel, op de derde dag zat er opeens 1 op het dak en toen op de schotel voor de tv.

De vogel verwachtte dat ik naar binnen zou gaan om bolletjes te halen (wat ik ook deed) en at die op veilige afstand op.
Volgens de verhuurder was dit het vrouwtje, want dat was schuwer.

Later die dag zat ik binnen en zag een Roadrunner op de bbq voor de deur springen.
Ik haal de bolletjes uit de ijskast en doe de deur open waar het dier ze op niet meer dan een meter afstand van mijn voeten naar binnen werkt.
Negentien. Dan is het genoeg geweest en verdwijnt hij.

 

De Roadrunner heet eigenlijk de Greater Roadrunner wat wij vertalen met Grote renkoekoek.

Hij wordt tussen de 51 tot 61 cm lang, 300 tot 350 gram zwaar en wordt gemiddeld 7 tot 8 jaar.

Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit hagedissen en kleine slangen, grote insecten, duizendpoten, schorpioenen, spinnen als vogelspinnen, vogeltjes en kleine knaagdieren als grondeekhoorns en muizen, aangevuld met vruchten en aas. Soms doodt en eet hij ook kleine, giftige ratelslangen. Hij achtervolgt zijn prooi lopend. Hierbij kan hij, mede dankzij zijn lange poten, snelheden tot 37 kilometer per uur halen en sprongen van drie meter hoog en ver maken. Hij doodt zijn prooi met zijn krachtige, scherpe snavel. Soms slaat hij zijn prooi tegen een platte steen dood.

Deze koekoeksoort vormt paartjes voor het leven. Het paartje blijft het gehele jaar door in zijn territorium. Het nest is een laag, komvormig platform en gemaakt van takken en dunne twijgjes, soms gevoerd met de afgestroopte huid van slangen. Het wordt gebouwd in een cactus of een lage boom of struik. Hierin worden vier tot tien wittige eieren gelegd. Na 19 dagen komen de eieren uit. Het mannetje broedt ’s nachts, overdag wisselen de partners elkaar af. Beide ouders verzorgen de jongen. Per seizoen kan een paartje, afhankelijk van de weersomstandigheden, driemaal broeden. In dat geval zorgt het mannetje voor de jongen, terwijl het vrouwtje een nieuw nest maakt voor het volgende legsel.

Deze wijsheid komt uit Wikipedia.
De foto’s maakte ik.
En eigenlijk is alleen de close-up met weg-waaiende veertjes goed geslaagd.