Ik begon met vijf dagen in Pioneertown.
Uitkijkend op rotsen en een waterbadje en babbelend met de hond Rosie.
Ik trof het met de cactussen die in bloei waren. Sommige bloempjes waren ook in bloei.
Mooie foto’s gemaakt. Die nog bewerkt moeten worden.

‘Normaal’ raak ik dáár binnen een halve dag helemaal ontspannen.
Nu kostte het me iets langer maar het knopje ging wel degelijk óm.

Ik had geregeld dat ik er de laatste drie dagen van de reis weer zou doorbrengen.
Omdat ik bij een vorige reis iets had gekozen dat erg tegenviel zodat de laatste dagen een fijne reis katerig deden eindigen.

Dit zijn het badje en Rosie en ik met een hoed die daar in de kast lag.

 
Foto’s gemaakt bij het tweede bezoek.

Vandaag over vijf weken heb ik op een door Loki niet opgemerkt moment mijn ingepakte koffer in het voorhalletje gezet.
En ook mijn rugzakje met de laptop.
De volgende dag vlieg ik naar LAX en daar vandaan ga ik de volgende dag naar mijn eerste vakantiehuis.

De Gamma Gulch Guest Cabin bij Pioneertown.
Waar ik 5 dagen ga uitkijken over de rotsen en de woestijnstruiken en -bomen.
Met de konijntjes en eekhoorns en heel veel vogels en hond Rosie die om de paar uur even komt kijken hoe het met me is en die als je dat wil ook met je gaat wandelen.
 
Hier eindig ik na 3,5 weken ook de reis.
Omdat ik eerder wel eens dácht dat een ander optrekje een mooi slot van de rondreis zou zijn en dat bleek dan vies tegen te vallen.
Zodat ik nu heb besloten de laatste drie dagen dáár te zijn.
In alle rust, in alle ontspanning.

Ik geloof niet in geesten.
Denk ik.
Laat ik het zo zeggen: meestal denk ik dat ik niet in geesten geloof.
Maar een paar jaar geleden las ik dat als je bepaalde wazige vlekken op je foto’s zag, dat je eigenlijk geesten had lopen fotograferen.
Dat gebeurde op een begraafplaats.
En die nacht liet ik alle lichten in het (vakantiehuur)huis aan.

Om de een of andere reden kocht ik een tijd terug via amazon ‘Ghosthunting Southern California’.
Leek me toen wel grappig.
Omdat ik veel in Zuid-Californië reis.

Nu zit ik erin te bladeren en lees over de kapel van Warner Springs.
Ik bezocht die in mei vorig jaar en vond ‘m aardig maar niet geweldig.
Heel soms krijg ik op zo’n plek het gevoel dat God een hand naar me uitstrekt, hier voelde ik niets.

Dat lag dan duidelijk aan mij want de schrijfster van het boek heeft intensief van gedachten gewisseld met een geest in die kapel.
Te beginnen met “Can you see me?” Yes via “Do you mind me being here?” Yes En “Are you always here?” Yes “Were you a priest?” Yes naar “Do you want me to leave?”
En laat het ‘Go’ in een vrouwenstem nou zijn opgenomen op een apparaat dat door mediums wordt gebruikt voor het opnemen van stemmen van geesten.

Op YouTube zouden ook nog filmpjes van geesten in deze kapel staan.
Ik ga niet kijken.

En ik ga ook niet meer terug.