In mei was ik in Warner Springs.
Ik huurde een huis dat aan twee kanten een veranda had.
Het liefst zat ik aan deze kant.

Die heeft een dubbele deur.
Met aan de buitenkant een mechanisme waardoor hij telkens dichtviel.
Ik bedoel: je kon ‘m niet open laten staan, ook niet op een kier.

Op de ochtend van mijn vertrek open ik die deur en zie klem(?) onder de drempel een kleine lizard zitten.
Shit! ik zal ‘m toch niet hebben geplet?!

Ik bekijk het diertje.
Ik zie hem niet ademen.
Ik denk dat als hij dood zou zijn, zijn oogje een waas zou hebben.
Of niet? ik kan me niet herinneren ooit een dode hagedis te hebben gezien.

Ik maak foto’s in de hoop zo beter te kunnen zien of hij helder kijkt of dood.
Nog steeds geen idee.

Dan klem ik de deur wijd open met 1 van de stoelen en wacht af.
Lizard blijft roerloos.
Ik weet het nu bijna zeker: dood.

Ik besluit hem een tijdje alleen te laten.
Een half uur later is hij weg.
Grote opluchting.
En nu niet piekeren of hij misschien toch is beschadigd.
Laat ik het er maar op houden dat hij gewoon een kut nacht heeft gehad: 12 uur opgesloten zitten tussen twee deuren.

Maar eind goed al goed.
Aangenomen dat lizards niet aan traumatische stress doen.

De afgelopen weken werken de vogels in mijn tuin zich een slag in de rondte om hun jongen te voeren.
De jongen die ik zie krijsen op het dak van mijn schuurtje of gewoon op het terras – met gevaar voor hun leventjes want dit is wel heel erg ‘kat in het bekje vliegen’.

Een maand geleden werkten de vogels in Pioneertown ook al voor hun kroost.
Geen idee welke vogel dit is maar zelf zou ik gek worden van dat gezeik aan mijn kop.
(Inderdaad: ik heb niet voor niks geen kinderen)