Bij mijn laatste vakantiehuis, in Borrego Springs, waren veel bijen.
Die hadden er een handje van om me te volgen wat ik eng vond.

Ik vond het zelfs zo eng dat ik overwoog niet buiten te gaan zitten.
Tot ik besloot uit te proberen wat ze eigenlijk van me wilden.
Waren ze wel vijandig? wilden ze van me ‘proeven’? alleen even op me zitten misschien?

Dus liet ik ze hun gang gaan.
En ze namen plaats op mijn armen en benen en handen en voeten (en op de Kindle).

Steken deden ze niet.
Of ze me van me proefden?
Kan. Ze hebben zulke kleine tongetjes dat ik dat niet kon voelen.

 

Ik vermoed dat dit twee foto’s van dezelfde (soort) vogel zijn vanwege het kleine oranje(?) vlekje onder de snavel en dat de kleur van de rest van het verenpak anders lijkt door de belichting.

Om *rond* te reizen (laatste bestemming wordt Borrego Springs) verblijf ik nog drie dagen in Boulder City.
Noodgedwongen.
In andere steden tussen Kayenta en BS zijn geen geschikte vacation rentals.

De eerste dag is het bewolkt en winderig.
De tweede dag is het halfbewolkt en winderig.
Op de laatste dag is het mooi weer en blijkt dat de zon het kleine balkonnetje al om half twee heeft verlaten.

Het uitzicht is de reden dat ik dit rental koos.
Ik had gedacht dat het uitzicht vanaf het balkon zou zijn maar dat was niet zo.
Het mooist kon je het zien vanuit de slaapkamer.
Achter het raam.

Toen ik aankwam was er gaas gespannen over het balkon.
Tegen de zon (die er aanvankelijk niet eens was).
Dat mocht van de eigenares verwijderd.

Wel stond het me vrij gebruik te maken van het gebied rond het zwembad (waarvan het zeil kon verwijderd maar het was niet verwarmd).

In Boulder City was ik al vele keren.
Ik vind het er aangenaam en Lake Mead is mooi.
Maar ik kan een tijdje zónder.

Na Pahrump is het Kayenta bij St. George waar ik al een aantal keren eerder was.

Ik ken het appartement en dat is dus ‘vertrouwd’ hoewel ik het minder waardeer dat ze de ruimte anders hebben ingericht: als spiegelbeeld van hoe het wás.
Ook is het soberder.
Niet langer lekkere snacks en een paar appels en ook geen flesjes water meer.

Het uitzicht vanaf het dakterras is nog steeds prachtig en dat het me niet zo betovert als vroeger kan het uitzicht niet helpen.
Beneden (ik zit op 1 hoog) zie ik regelmatig konijntjes en quail.

Uitstapjes heb ik (te) slecht voorbereid.
Misschien ben ik gewoon op deze plek uitgekeken.
Maar dat dacht ik ook al eerder dus wie weet.

Mijn volgende huis was in Pahrump.
De rit erheen was prachtig, dwars door Death Valley.
De natuur daar is zo overweldigend dat het me niet lukt er mooie foto’s van te maken maar ik slurp ‘m op met mijn ogen.

Het huis in Pahrump is een noodwoning.
Ik hád een mooiere rental maar die zegde de verhuurder op het laatste moment op met een smoes.
Dit was wat toen nog overbleef.
De verhuurder was ‘from hell’.
Een control freak zoals je ze zelden ziet.

Alle info kreeg ik pas op het laatst en er was een slot voor het hek (met bord ‘Beware of dog’ terwijl er geen dog wás) en toen nog een key slot met 8(!) cijfers en je moest alle aanwijzingen *incl* waar de borden stonden achterlaten zodat die door de shredder konden.
Needless to say dat de communicatie stug en onhartelijk was.

Het huis zelf – tja.
Ging wel.
Uitzicht – bleh.

O ja – eenmaal de laatste aanwijzingen ontvangen stond daar ook nog in dat voor vertrek de lakens én de handdoeken moesten worden gewassen (niet in dezelfde was!) en dat voor elke load die niet was gedaan $ 20 in rekening zou worden gebracht.
Ivm wat ik in de drie dagen dat ik er was nog zou kunnen vernielen hielden ze vast $ 400 in – die ik zou terugkrijgen als bleek dat ik me had gedragen.
Zit me nu af te vragen wanneer ik daar om kan gaan vragen.

Na Pioneertown ging ik naar Olancha.
Een mooi, groot huis.
Met een erg aardige verhuurder.

Via een smal klimmend zandpad van ruim 1,5 km naar boven.
Met een mooi uitzicht op een deel van het terrein waar een vijver was (mét kano).
En als je een pad rechts afliep kwam je bij een canyon.

Alle mogelijke dieren zouden er te zien zijn.
Coyotes! Mountain lions! Bobcats! Beren!

Ik strooide vogelvoer en trok na een dag mountain chickadees aan en nog een dag later ook jays en geleidelijk (ik was er vijf dagen) waren het er méér maar ze waren erg schuw want dit waren ze niet gewend.
Al die indrukwekkende wilde dieren zag ik niet.

Het ergste was het weer.
Ik was in de bergen maar dan hóeft het niet per se koud te zijn.
Tenzij de wind hard uit die bergen waait.

Toen het ook nog eens ging regenen zat ik echt even te vloeken tot ik me omdraaide en naar buiten keek en een geweldige regenboog zag.
Helaas achter draden van de electra.
Maar hij maakte me toch heel vrolijk.

Mijn laatste huis in Amerika was een raar huis (waarover ik later meer zal vertellen).
Wat erg tegenviel was dat er wel woestijn was maar geen dier te bekennen.
Tot de laatste dag, toen vloog door een open deur opeens een vogeltje binnen.
Formaat mus.
Het had via de vólgende deur een meter verderop weer weg kunnen vliegen.
Maar dat snapte het niet.

Het krijste op een manier die op zingen leek.
Een liedje met veel verschillende klanken.
Erg mooi.
Toen ik het van de voorkant benaderde, zette het een kuif op.

Vrees niet dat ik om te kunnen fotograferen het dier eindeloos heb gekweld: een seconde later had ik er een truitje overheen gegooid en het vrijgelaten.
Dit zijn de (beroerde) foto’s die ik nam.

 

Bij het uitzoeken van mijn foto’s zag ik gisteren dat ik dit vogeltje ook al in Pioneertown was tegengekomen.
Ook die foto’s houden niet over maar het is er wel beter op te herkennen.
Hier had het steeds die kuif.

 

Het gelukkigst was ik in Pioneertown.
Dat was mijn eerste bestemming.
Ik zat vol van het debacle van mijn ontmoeting met M. in Wenen en was totaal aan het doordraaien.

Toen Dave en Sachi aanboden leuke dingen met me te doen zei ik dan ook meteen nee: ik moet met mezelf in het reine komen, het gaat niet goed met me.
En omdat het geweldige mensen zijn begrepen ze dat en drongen niet aan.
Mocht ik me bedenken: zeg het.
Anders: prima.

Een voordeel van Pioneertown bleek nu dat WiFi er abominabel is.
Je kunt meer niet dan wel online.
Wat betekende dat ik die eerste middag op het terras zat, kijkend naar de woestijn en de diertjes en ja! ‘inner peace’ en ‘in tune with nature’.
Al na een uur daalde er een rust over me heen.
Mails van M. die tenslotte doorkwamen met ‘how are you’ beantwoordde ik met ‘bad internet connection – later’ wat waar was maar vooral: me ook rust gaf.

Ik zag chipmunks bijna over mijn voeten lopen, fotografeerde konijntjes drinkend vanuit de waterbak op 1 meter achter het huis en – hoogtepunt! – stond op de laatste dag oog in oog met een Tarantula.
Wat een schitterend dier is dat! ik naderde tot op minder dan een meter en las pas later dat indien ze zich bedreigd voelen ze haren schieten die zeer pijnlijk zijn.

Van de omgeving direct om het huisje nam ik foto’s met mijn Nikon, de Lumix en de smartphone.
Ik kreeg er niet genoeg van.
En nog steeds denk ik: ik moet terug! want als er 1 plek is waar ik kan rechargen als de wereld hier me teveel wordt is het dáár.