Ik zoek via ‘vacation rentals near Cortez, Colorado’ naar een leuk vakantiehuis voor volgend jaar mei.
Een aantal spreekt me aan, ik vraag nadere informatie.
Het mooiste huis vermeldt dat het tv heeft en dvd en omdat ik die truuk intussen ken vraag ik of de eigenares bedoelt dat ze kabeltv heeft én een dvd-speler of dat ze een televisietoestel heeft staan waarop je via de dvd films kunt kijken.
Het blijkt het laatste en dat wil ik niet.

Ik kom uit bij een verhuurder die op een eerste vraag (“wat is dat tweede gebouw op de foto, woont daar iemand??”) direct en bevredigend antwoordt.
Ik lees de reacties en begrijp daaruit dat de buren schapen hebben die wel eens mekkeren,  een haan die ze wakker kukelt (yes!) én twee honden die nieuwe gasten plegen te begroeten.
Blaffen doen die honden soms ook.

Ik vraag er niet eens naar maar de verhuurder legt uitvoerig uit dat de buren de schapen en de honden intussen beter ‘onder controle’ hebben.
Wat ik erg jammer vind.
Want na Rosie uit Pioneertown die haar aanwezigheid eerlijk verdeelt tussen haar eigen huis en dat van de gast heb ik in gedachten aan mijn eisenlijstje van ideaal huisje al toegevoegd: hond!

Vandaag rijd ik van Grand Junction naar Denver.
Een schitterende weg.
Jammer dat er zoveel kronkels in zitten en hoog en laag.
Met de laatste 100 km voor Denver, wanneer ik het helemaal gehad heb en nu gewoon naar mijn motel wil, ook nog eens wegwerkzaamheden.

Deze foto nam ik in het begin, toen ik net het gebied van Grand Junction verliet.

Het was een hoop gedoe om dit huisje te krijgen.
Ik wou het eigenlijk zes dagen huren maar tenminste vier.
Dat moest kunnen volgens de agenda op de website die de bemiddeling deed.
Maar de vrouw die het verhuurt doet dat buiten de boeken om.
Althans gedeeltelijk.

Zodat ik ook niet ‘gewoon’ via de bemiddelingssite met een credit card kon betalen want ze wou een cheque die je volgens haar “bij elke bank” kon krijgen.
Ja – in Amerika.
NIET in Nederland.

Dus moest ik iemand inschakelen in Amerika die voor mij zo’n cheque kon kopen en haar toesturen en dat kostte weer 10% van het totaalbedrag (wat toch al hoger was dan indien via die site gehuurd).

Er was méér maar daar laat ik het even bij als inleiding tot: ik mag toch van harte hopen dat het huisje het waard is.
Het is het waard.
Het is schitterend.
Eigenlijk heel groot.
‘Rond’ ingedeeld zodat je steeds van kamers in anders kamers loopt en het is best verwarrend en na een aantal uren heb ik nog steeds het gevoel te verdwalen.

De vrouw die me ontvangt waarschuwt dat er een raccoon kan opduiken (en die moeten we haten – ben even vergeten waarom).
En garter snakes. En een soort squirrel deugt ook niet want die graaft perkplanten uit.
Verder is er een bird feeder die de hele middag vogels aantrekt (vooral mussen maar ook een paar andere) en hangen er drie feeders voor kolibri’s die in grote groepen erop aanvallen.
De gewone vogels houden het om een uur of zes voor gezien, de kolibri’s zijn om acht uur nog bezig.

De foto’s zijn nu nog matig omdat het bewolkt was en zelfs heeft geregend.
Ik kom hierop terug.

Ik ben twee volle dagen in Moab.
Toen ik hier een paar jaar geleden was, vond ik het vreselijk.
Zo toeristisch, zo vól en zo geplaveid ook (“they paved Paradise and put up a parking lot”).
Ik vergeleek het met hoe het was toen ik hier met Lodewijk kwam.

Nu ben ik terug en vergelijk ik het met toen ik er de vorige keer was.
En voel ik me een stuk beter.

Vandaag wil ik gaan winkelen.
Vanwege de lange rit van gisteren.
En nog slecht geslapen ook.
Maar eerst een klein tochtje door het dorp maken en daar steken opeens twee moeder-reeën met hun kalveren over.

Ik maak een paar foto’s en weet heel zeker: laat maar zitten die winkels, kan morgen ook nog (dan is bovendien slechter weer voorspeld) – ik ga de La Sal loop weer eens rijden.
In de hoop op méér dieren.

Dat valt tegen.
Er steken eekhoorntjes over, er vliegen vogels en op het wegdek aan de andere kant ligt een slang (vermoedelijk te zonnen).

Thuis maak ik (ja! toch avontuurlijk!) een foto van 1 van de uitzichten van mijn huisje met de smartphone.

Ik vind de kleuren wat hard vergeleken met die met de Coolpix (die ik vaak weer wat te vaag vind) maar wat me erg aanspreekt: het is wijder zonder te vertekenen, wat een normaal fototoestel vaak wel doet als je een grote (brede) foto wil maken.

Vandaag reed ik naar Moab.
Een lange rit.
Prachtig landschap maar na een uur of zes-zeven zie ik sterretjes en tegelijk de weg wat minder scherp.

Het mooiste moment was toen ik onderweg even stopte in het Dixie National Forest.
Niet eens vrijwillig maar opgejaagd door een pick-up truck die me met liefde in een gevaarlijke bocht naast een ravijn van de weg had geduwd.

Ik reed de pull-out op en daar, op een rots, zat een snoezige eekhoorn aan een strootje te knagen.
Eerst dacht ik: door het raam fotograferen.
Toen toch het raam van de passagier laten zakken en gekiekt.

Hierbij een paar foto’s.