In Pioneertown komt buurhond Rosie me elke dag een paar uur bezoeken.
Een natte neus tegen mijn been, vragen om een knuffel, héél onopvallend ietsje bedelen (maar niet zo erg dat ik me gedwongen voel eraan toe te geven).

We gaan samen wandelen.
Daarna puffen we samen uit.

 

In Pioneertown ben ik perfect gelukkig.
Ik denk: hou dit vast.
Wanneer in Nederland de problemen zich opdringen, de zeikerds tegen je zeiken: blijf sterk in dit gevoel, laat je er niet onder krijgen, trek het je dit keer eens niet zo aan.

Ik ben acht dagen terug.
Zeven ervan gingen wel.
Vandaag, op dag acht ben ik het helemaal kwijt, het ‘zen’ (als je dat zo mag noemen zonder er iets bij te geloven).

Problemen kan ik, geloof ik, nog wel aan.
Maar zeikerds! als die maar genoeg hun best doen (en dat doen ze) krijgen ze me tot wanhoop en in tranen.
Waarover ik nu kan vloeken maar dat zet ook weer bitter weinig zoden aan de dijk.

L. en ik waren fanatieke wandelaars en wildkampeerders.

In m’n eentje komt wandelen (‘hiken’) er niet meer van.
Tot nu.
Ik heb een aantal wandelingen uitgeprint en op 5 mei verruil ik de slippers voor de loopschoenen en klim met in 1 hand een flesje water en in de andere m’n camera een heuvel op.
Het is een mooi, ruim, tamelijk vlak pad, de omgeving is schitterend.

Ik kijk om me heen en na zo’n twintig minuten is mijn hoofd in de wolken en stappen mijn voeten bijna op een slang van ongelogen wel twee meter.
Krijs! (in gedachten natuurlijk)
en: hevig kloppend hart en o got en paniek.
Maar: wél fotograferen.

Zodat ik me later op Facebook kan laten uitleggen dat de slang een bullsnake (‘stierslang’) is.
Niet giftig – wat fijn is.
Het is een wurgslang.
Mm.
En indien boos wordt hij héél agressief en bijt – wat pijn doet en niet zo fijn is.

Op Facebook schrijf ik dat ik de wandeling heb afgemaakt.
Wat slechts half waar is.
Ik ben niet terug gehold naar de auto. Ik heb de heuvel tot bovenaan beklommen.
Maar ik heb de tweede heuvel (waar de rotstekeningen zouden zijn, het uiteindelijke doel van de excursie) links laten liggen.
Aangezien mijn hart te hard bonkte en er niet meer ‘in’ was bij die klim.
Bovendien zag ik een groep wandelaars van een sportschool die via een kortere, steilere route naar beneden klom.
Ik volgde ze op afstand opdat we elkaar niet zouden storen.

Ik was erg blij toen ik weer bij mijn auto was.
En zag daar op het informatiebord dat ik de bekende wél giftige slang, de sidewinder, helemaal had gemist.

Wanneer ik op reis ben, is dit weblog van R.
Hij maakt er gebruik van of niet (dit keer niet) maar ik blijf er vanaf en uit me elders.

Op Facebook met name.
Met verhalen en foto’s (slangen!).

Dan kom ik thuis en laat ik Facebook vrijwel links liggen en schrijf weer híer maar het voelt raar om dan te gaan herhalen wat ik al op Facebook schreef en Diepe Conclusies schieten me niet altijd te binnen.

Ik zal binnenkort mijn foto’s wat beter bekijken.
Want ik weet nog dat ik dáár dacht: hier moet/wil ik later iets mee.
Dingen uitzoeken bijvoorbeeld.

Misschien chronologisch, misschien ook niet.
En eens kijken of bij de vele honderden onscherpe vogelfoto’s er misschien een paar zitten die toch wel aardig zijn.