Loki en ik zijn heel blij met elkaar.
Deze foto is van vanochtend.

Loki en ik hebben het geweldig samen.
Hij was blij toen ik thuis kwam.
Hij lag bij me op bed toen ik wou slapen.
Hoofdje op mijn hand.

Soms (zoals nu) is hij even weg.
Meestal ligt hij op mijn bureau op zijn handdoek.
Of op bed.

Ik heb de indruk dat hij erg blij is dat ik er weer ben maar ook erg relaxed omdat zijn oppas goed voor hem heeft gezorgd.
Loki is denk ik ‘gewoon gelukkig’ wat precies is zoals ik mijn kat wil aantreffen.

Loki spint!

Woensdag vlieg ik naar Salt Lake City.
Het gaat nu snel.

Ik ga Loki zo verschrikkelijk missen.

 

 
 

Loki vindt het fijn wanneer ik de voordeur open doe.
Meestal eet hij dan wat gras en gaat op het stoepje zitten kijken naar de wereld om hem heen.
Wanneer een auto nadert, komt hij weer binnen.

Soms gaat hij na een lichte aarzeling écht op avontuur.
Net nog.
(hij is alweer veilig thuis – na twee uur was het welletjes geweest)

 

Aan de sloot achter mijn huis ligt een steiger.
Vroeger hadden L. en ik een Canadese kano.
Daar konden we dan zo instappen.
Ook zaten we wel eens op de steiger met stoeltjes.
Direct aan het water.

Intussen is de steiger overwoekerd door klimop.
Er staat een kleine afrastering voor om de kippen te weerhouden op avontuur te gaan.

Toen mijn nieuwe huisoppasser langs kwam vergat ik hem op de steiger te wijzen.
Later stuurde ik foto’s maar daarop was slecht te zien dat de steiger er idd wás.

Vandaag sprong Loki er even op en weer af.
Hopelijk is het zo duidelijker.

 

Ik wou in een reactie reageren op een reactie van Truus en in theorie moet dat kunnen met een plaatje maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Toen mijn webmistress gemaild om hulp en die is drie dagen weg.

Daarom maar zo:

Over 37 dagen vlieg ik naar Salt Lake City.
Ik wil natuurlijk niet dat Loki verhongert.

Dit is zijn voorraad.
Verschillende merken – zodat de verveling niet kan toeslaan.

Dit is zijn reserve-voorraad.

Dit liet ik deze week bezorgen voor het geval de kleine man écht honger krijgt.

Af en toe sta ik midden in de nacht op om een ijsje te eten.
Een mini magnum.

Ik ben ermee begonnen voordat ik werd geopereerd.
Het stond in een folder die ik had meegekregen.
Dat het goed was. IJs eten.

Daarna bleef ik het doen wat prima kon want ik stond nog stijf van de stress en dan blijk je te kunnen eten wat je wil zonder dat je dik wordt.
De stress is wat gezakt dus dan is het uit met de vreet-pret.
Vandaar het ‘af en toe’.

Vannacht was het zover.
Geen idee hoe laat het precies was, ik vermoed een uur of twee.
Ik loop de trap af en Loki springt van de stapel truien van tafel en rent voor me uit naar de keuken.
Verwachtingsvolle blik over de schouder.

Dan moet je wel keihard zijn om *niet* een zakje van 50 mg overheerlijke Sheba op een schoteltje te legen.
Waarna Loki de rest van de nacht hard spinnend tegen me aan kroop op bed (dat laatste was niet waar, hij ging gewoon weer op zijn stapel liggen).

Ik heb al voldoende voer voor Loki in huis om vijf aanlopende katten (én hem) twee jaar gul te voeren.
Toch denk ik: jamaar als tijdens mijn volgende reis blijkt dat hij opeens 1 soort voer niet meer blieft en iets anders héél lekker vindt…

Dús bestel ik bij Zooplus voor € 110 aan Sheba (veel) en ook Gourmet, Felix en Whiskas.
Maaltijdzakjes.
Droge brokjes speciaal voor de fijngevoelige Maine Coon hééft hij nog.

Intussen ligt Loki naast me op mijn bureau te slapen.
Ik denk dat dit een mooi moment is om een klit uit zijn vacht te knippen.

Knauw! doet de man in mijn leven.
Tandjes staan *hard* in mijn hand.
“Sorry” zeg ik en leg de schaar weg.
Ik krijg mijn hand terug maar Loki slaat die nog wel een keer.
Waarop ik zwakjes zeg “dat ik toch al sorry zei”.

Soms denk ik dat onze relatie niet helemaal op gelijkwaardigheid is gebaseerd.