En nog een beetje

Vanochtend vroeg, het is net licht, springt Loki op bed.
Hij doet speels.
Om mij te dwingen op te staan en hem te voeren?
Of hééft hij wat.

Loki hééft wat.
Hij mept het van links naar rechts en terug en van het bed af en dan brengt hij het weer terug op bed en speelt naast mijn hoofd verder.
Ik krijg een muis kado, vermoed ik.

Dan gaan de kaakjes kraken en blijkbaar smaakt de muis.
Tot op zekere hoogte.
Want dit vind ik daarna terug.

Begin december gaf ik Loki een das.
Het was een das die ik zelf had gebreid maar bij een wasmachinebeurt bleek dat ik de bollen slecht aan elkaar had geknoopt: er vielen gaten in de das.
Steeds grotere gaten, bij elke wasbeurt.

En *vies* dat die das wordt! na twee dagen kan hij weer in de was (wat niet gebeurt, maar het zou eigenlijk wel moeten).
Dus dacht ik vandaag, toen ik weer een kast aan het opruimen was: ik heb misschien nog wel wat truien die Loki leuk vindt.
Als ik geluk heb kiest hij er daar 1 uit als nieuwe ‘das’ zodat ik de echte das geleidelijk kan afvoeren.

Ik bied hem een katoenen blauwe trui, een wollen donkergroene trui, een wollen lichtergroene trui en een fluweelzachte felblauwe trui.

Die laatste vindt Loki niks.
Die probeert hij niet eens.
De andere wil hij alle drie wel houden.
Maar zijn das óók 🙁

Dinsdag waren Loki en ik naar de dierenarts.
Het was voor zijn jaarlijkse check-up en z’n spuitjes.
Maar ook wou ik graag dat er iets werd gedaan aan zijn klitten.
Een stuk of drie op zijn kontje.
En een wirwar op zijn borst tussen de voorpootjes.

De dierenarts die Loki verder gezond verklaarde en me prees omdat hij sinds vorig jaar geen gram is aangekomen (hij weegt nog steeds 6,1 kilo), begreep wat ik bedoelde toen ik zei dat hij zich niet *liet* kammen of borstelen.
Die katten had je, wist ze.
Zelf had ze ook een langharige kat maar die had er geen bezwaar tegen als ze wat aan zijn vacht zat te plukken.
Maar ja, dat lukt niet bij elk poezebeest.

Ik vroeg of Loki NU kon worden bijgewerkt (de vorige keer moest ik hem apart daarvoor inleveren en nuchter en moest hij onder narcose).
Jazeker kon dat! er waren vier assistentes in the house en eentje kon de klus wel even klaren.
Wou ik wachten of hem later ophalen?
Wachten.

Loki werd in de armen geduwd van een assistente met de tekst dat het ‘een lieve kat’ was dus: makkie.
Een klein half uur later kreeg ik Loki terug in zijn mandje.
Hij was gekamd en het plekje tussen zijn voorpoten was geschoren en ze hadden hem met twee vrouwen moeten vasthouden terwijl de derde hem te lijf ging.
So much for ‘lieve kat’.

In de auto terug zag ik Loki roerloos liggen en even dacht ik dat het hem allemaal teveel was geworden en dat zijn hart stil was gezet. Maar hij was alleen maar (..) doodmoe en in diepe slaap.

Nu merk ik dat 1 plek op zijn kontje er nog steeds zit en 1 plek onder zijn oksels óók.
Ik overweeg een professionele kattentrimster.
Hopend dat die de klus wél perfect zal klaren.
Maar dat moet dan maar na mijn Amerika-reis.
Nu even niet.

Loki lag eerst altijd op zijn toren maar sinds ik hem een door mijzelf gebreide sjaal gaf (die de wasmachine slecht had overleefd – zodoende), ligt hij alleen nog maar dáárop.
Op tafel.

Sammie lag graag op een zacht kussen en op een neushoorn en liefst op een combinatie ervan.
Omdat de sjaal snel vies wordt en bij elke wasbeurt meer ontregeld raakt, probeer ik Loki te verleiden tot slapen op kussen of neushoorn.
Eerst het kussen.
Nadat het een paar dagen genegeerd was, ging Loki erop liggen.
Op 31 januari.
Voor één keer.

Toen de neushoorn.
Idem.
Op 3 februari.
Ook: één keer.
 
Vooruit dan maar, dacht ik toen.

Gisteren tref ik dit aan.

Loki op mijn stoel.
Ik kán nu een quiz doen: wat deed ik toen ik dit zag?
a) ik heb ik Loki vriendelijk maar daadkrachtig verwijderd
b) ik ben zelf op de bank gaan zitten (waar ik anders nooit zit)
Maar alleen wie dit log nooit leest zou ‘a’ kiezen.

Wanneer ik opsta geef ik eerst Loki zijn ontbijt.
Dan maak ik het mijne.
En ben dus bezig in de keuken.

Zodat Loki eerst een duw geeft tegen het luikje van de keuken naar de bijkeuken en er dan naast gaat zitten en me aankijkt met de ‘komt er nog wat van’-blik.
Hierna verkast hij naar de deur naar het halletje richting voordeur.
Weer die blik.

Nu valt bij mij het kwartje en loop ik voor hem uit naar het raam aan de achterkant dat ik openmaak zodat de kleine man de tuin in kan.

Hink – stap – sprong.

Wanneer Loki naar buiten wil, wil hij dat ik de deur voor hem open houd.
Ev. meerdere deuren (afhankelijk van welke route hij kiest).
Of een raam.
Idem bij het weer binnen komen.

Meestal gaat hij er aan de achterkant uit (ook omdat ik er de pest aan heb de voordeur met dit koude weer op een brede kier te laten staan zodat de kleine man zodra hij dat wenst ook weer op die manier kan binnenkomen).

Net ga ik even naar beneden.
Ik kijk aan de achterkant (waar Loki vaak direct achter het raam zit en ik hem dan aan zijn witte baard nog nét kan herkennen).
Geen Loki.
Ik kijk achter de voordeur – en ja hoor, daat zit hij alsof hij er al een uur wanhopig zit te wachten.

Ik open de voordeur.
Loki komt binnen en loopt in een rechte lijn naar het raam aan de achterkant.
Geen probleem: ik *open* dat raam.
En wég is wolbaal.

Tot de volgende keer.

Ik oefen met div fotoprogramma’s.
En dat valt niet mee want bijsnijden en verscherpen wil nog wel lukken maar volgens mij vertikken beide progs op de tablet te resizen.
Dat is dus lastig wanneer ik op mini trip mijn idool wil kieken, foto wil bewerken en die op Facebook wil zetten.

Intussen blijken FastStone en IrfanView toch niet zo intuïtief als ik eerst dacht en het *is* dat ik net wat leuke foto’s heb gemaakt zodat ik wel iets wil proberen.

Dit was vanmiddag.
Loki lag op straat te rollen.
Geen idee wat dat betekent.
Kijk mij eens relaxed zijn??

In elk geval haalt het ut bloed onder de nagels uit van een buurkat.
Die agressief gaat zitten blazen.
Wat hij beter niet had kunnen doen want mijn dappere wolbaal zet een charge in en daar heeft de ander niet van terug.
 
Daarna lag Loki 3-4 uur uitgeteld op bed.
Te moe om zelfs zachtjes te spinnen wanneer ik af en toe even contact probeerde te maken.

Loki heeft al een tijdje klitten.
Niet heel erg, niet zoals die keer toen hij onder narcose half kaal moest worden geschoren.
Maar het leek me handig er iets aan te doen voordat ik naar het ziekenhuis ging.
En toen ik de afspraak maakte leek afgelopen maandag vér voor mijn opname in het ziekenhuis.

Mijn hulp ving Loki en zette hem in zijn kooi en in de auto.
Bij de dierenarts haalde de assistente hem er direct uit en we werden ook direct behandeld en toen mocht Loki weer naar huis en onderweg piste hij eerst op zijn dekentje en toen scheet hij ook de mand vol.

Eenmaal thuis was hij eigenlijk best relaxed.
Hij wou eten, hij wou op een buurkat loeren.
Hij vond de hulp niet eng.

Maar toen Lyda ’s avonds even langs kwam vond hij die wél eng.
En de oncologisch wijkverpleegkundige die vanmiddag langs kwam vond hij óók eng.
Mij niet.
Met mij lag hij de hele nacht te vrijen en hopelijk de komende nacht ook nog.

Ik kan alleen maar hopen dat hij snel over zijn angst voor (relatieve!!) vreemden heen is.
In zijn eigen belang en in het belang van die vreemden.

Ik ben lijstjes aan het maken voor het geval ik dood ga.
Mn waar de dieren heen moeten.

De kippen en de konijnen – ik heb het voor elkaar.
Maar Loki?
Die arme lieverd zal toch niet terug hoeven naar Lyda waar hij bang was van Tashi en 2x van hoog (!) van de trap viel?

Nee hoor, vertelt Lyda me vandaag.
Haar zoon wil Loki graag hebben.
Die wou hem destijds trouwens ook al hebben maar zijn vrouw wou het toen niet.

Loki al ‘besproken’.
Door een (aardige) man met een vrouw die Loki toen niet wou (nu wel?) en twee kleine meisjes en een ándere kat.
Ik denk dat Loki het vast naar zijn zin zou hebben of er in elk geval zou kunnen wennen.

Maar mij overvalt een heel sterk “ik wil niet dood!!!”-gevoel.
Ik wil mijn lieve kleine Loki-man niet kwijt.