Ooit breide ik zelf wel eens een das.
Lekker lang en breed en warm.
Zo’n das vond ik een paar dagen geleden terug en ik wierp hem in de wasmachine en toen in de droogmachine en verheugde me erop hem te dragen.
Alleen bleek ik de div. bollen wol slecht aan elkaar te hebben gehecht want overal waar een nieuwe bol begon, viel een gat.

Ik vroeg Loki of hij de das misschien wou hebben.
Dat wou hij wel.

 

Gisterochtend gebeurt er iets verschrikkelijks.
Ik kan voor ik vertrek de dieren nog voederen, geef eerst de konijnen eten, laat dan de kippen los en die ellendeling van een Loki staat ze op te wachten en zet een charge in op kip 1 (Andrea) die luid kakelend op de vlucht slaat.
“Nee! Loki!” roep ik wat niks uithaalt.
Zodat ik zonder erbij na te denken de kat een ‘corrigerende tik’ geef.

Echt, meer dan dat was het niet!
Even een tikje om hem uit de valse concentratie te halen.
Maar Loki vlucht de tuin in en ik voel me hartstikke schuldig want uitgerekend nu ik twee dagen weg ga is mijn lieve kat opeens bang voor me en dadelijk denkt hij dat ik hem heb verlaten.
We maken het nog wel goed op een ‘even aanhalen’-manier.

Maar ik voel me er niet gerust op dus bel ik vanaf Schiphol Lyda met het verzoek te gaan kijken of Loki wel binnen is en ik geef haar toestemming alles in de kleine man te stoppen dat hem maar lekker lijkt.

Vandaag is Loki in-en-om het huis en lijkt alles normaal.
Alleen zeurt hij als een gek om méér en méér en nóg meer eten.
Hij staat op zijn achterpootjes tegen het aanrechtkastje (deed hij nóóit).
Ik zie ook aan de zakjes die ik heb klaargelegd dat Lyda hem lekkere dingen heeft gegeven (op mijn verzoek!).

Morgen en overmorgen ‘sterk’ zijn dus.
Voor ons aller bestwil.

Morgen ben ik jarig (en ik vier het nóg meer *niet* dan anders – ik zal later uitleggen waarom).
Toch wordt er vandaag een pakje voor me bezorgd.
Er gaan een paar namen door mijn hoofd.
Zou…? of misschien …?

Het blijkt iemand te zijn die af en toe mijn log leest.
Wat een ontzettend lief gebaar! en wat een verrassing.

Heel erg bedankt! (mede namens Loki) en de plaatjes kunnen groter door erop te klikken.

 
 

Ik vertelde al eens over Duif, een supertamme Turkse Tortel die nog nét niet uit de hand eet maar als ik dat echt zou willen, zou ik hem/haar dat volgens mij kunnen leren.

Laatst had ik een angstdroom waarin Loki Duif te pakken had genomen en naar binnen had gesleept om ‘m te plukken.
Overal lagen veren maar ik kon Duif nog net op tijd redden en buiten loslaten.

Vandaag wacht ik op een belangrijk telefoontje.
Dat eigenlijk gisteren al had moeten komen maar uiterlijk vandaag.

Wanneer ik vanuit het open raam in de woonkamer de kippen sta te voeren (raam is open omdat ik zo de eenden wat op afstand kan houden) gaat de telefoon.
Ik ren erheen en ja: hét telefoontje.

Ik moet een afspraak noteren en nog het 1 en ander en doe dat staand aan het aanrecht terwijl door het open raam Duif de woonkamer binnenvliegt.
Om te landen net voor de toren van Loki.
Die geïnteresseerd toekijkt maar vóórdat hij heeft besloten dat de tanden zetten in Duif een aardige onderbreking van de middag zou zijn, is Duif gelukkig alweer door het open raam verdwenen.

De vrouw aan de telefoon zegt dat ze me nog een brief zal sturen met de gegevens.
Dat is fijn zeg ik, want ik heb wel alles geprobeerd te noteren maar misschien is dat niet helemaal gelukt.

Loki kon er niet bij dat ik het verschil tussen een muis en een rat niet kende!
Dús doet hij me nu een muisje kado.

Vannacht stap ik uit bed om even te gaan plassen en tref dit onder mijn voet.
Een kadootje van mijn lieve Loki!

Vanochtend er eens goed naar gekeken.
Het kán een grote muis zijn.
Of een kleine rat.

In denk niet dat het Loki veel kan schelen wát het is (was).
Hij wou alleen maar lief zijn door iets lekkers voor me te vangen.

Vandaag ben ik naar een Masterclass van Frank van Aken in Den Haag.
Ik verlaat het pand om acht uur, kom terug om iets na drie uur.

Tussendoor heeft Lyda 1x de knagers wortels gegeven en de kippen graan.
En Loki een mini (50 gram) zakje extra lekkere, extra dure Sheba.
Dat is niet bezuinigen – dat doe ik vaker.
’s Ochtends 100 of 85 gram, net als ’s avonds en dan tussen de middag de delicatesse van 50 gram.

Wanneer ik thuis kom staat Loki me niet op te wachten.
Hij ligt ook niet op zijn toren.
Hij ligt op bed.
Hij beweegt niet wanneer ik zijn naam zeg.
Hij doet alsof jij zéér diep slaapt en het is dat ik na een tijdje een oortje zie bewegen want even dacht ik: hij zal toch niet dood zijn.

Ik ga naar beneden, ik ga naar de keuken en hé daar is opeens de kleine man.
Die heel duidelijke signalen afgeeft van ‘ik heb al heel lang geen eten gehad! voer mij NU!’
Wat ik weer zo ongelooflijk schattig vind, dat ik het nog doe ook!

Sinds ik in mei thuis kwam uit Amerika en Loki was al twee dagen zoek (hij zat bij de buren op zolder maar dat hoorde ik pas na een dag stress en verdriet) nam ik me voor: deze kat hoeft nóóit meer gewoon blikvoer te eten.
R. zei dat hij dat wel degelijk at.
Alleen niet direct wanneer je het serveerde.
Soms ging er een halve dag overheen. Maar dan at hij het wel.

No more beloofde ik Loki.
Vanaf nu eet jij alleen maar lekker kattenvoer.
Uiteraard is hij ook daarin kieskeurig én het loopt in de papieren maar ik probeer dus in te kopen tijdens acties en verder vooral te voeren wat hij écht lekker vindt want met iets aanbieden dat hij toch niet blieft spaar je ook niks uit.

Deze week is er bij de Plus een actie van Whiskas.
En als je een doosje met zakjes koopt krijg je er gratis een speeltje bij.

Kijk eens, Loki! Speeltje!

Als ik geluk heb komt Loki in de vroege ochtend even op bed.
Hij kruipt tegen me aan, hij legt zijn hoofdje en een voorpootje op mijn rechterbovenarm en spint zachtjes.
Ik weet ook wel dat dit (in elk geval: deels) is bedoeld om me wakker en uit bed en richting voeren te krijgen.
Maar hij tolereert het als ik wel een uur daarmee wácht.

Dat is dus als ik geluk heb.
Vanochtend: geen Loki op bed.
Wanneer ik om acht uur opsta: ook geen Loki op de tafel of op zijn toren.

Ik maak eten klaar voor de buitendieren, doe de schuurdeur open, Loki komt aanrennen en gaat in de keuken zitten voor zijn bakje.
Een sterker mens zou zeggen: ik ga nu de buitendieren voeren, over een minuut of tien ben jij aan de beurt.
Ik ben niet sterk dus ik voer eerst Loki.

Dán voer ik de buitendieren en wanneer ik weer binnen ben is mijn kattenvogel alweer gevlogen.
Sinds het besef dat dit zijn forever home is zich stevig in zijn hersentjes heeft gevestigd, is Loki steeds meer een echte, eigenzinnige kat aan het worden.