Vanmiddag op het kippenhok: een rode kat.
Sammie is terug! denk ik.
En wie denkt ‘dat kan toch niet’ heeft blijkbaar nooit Pet Sematary van Stephen King gelezen.

Na een tijdje draait de kat het hoofdje naar me toe.
Het is niet Sammie, zie ik nu.

Toch laat ik hem mijn hand ruiken, aai hem zacht en vraag of hij misschien bij me wil komen wonen.
De waanzin komt alleen van mijn kant (en Loki had het waarschijnlijk ook geen goed idee gevonden).

Toen Loki hier kwam, was hij ontzettend lief.
Knuffelen, spinnen.
Wou ik hem optillen – wat niet meevalt met zijn gewicht – dan liet hij zich braaf over mijn schouder draperen.
Om eten zeuren? deed hij niet.

Loki is hier nu zes maanden.

Loki is nog steeds aanhalig en lief.
Maar wanneer hij geen zin heeft in knuffen geeft hij me een zacht tikje.
Of hij bijt.
Ook: zachtjes.

Verder zeurt hij om eten.
Niet hinderlijk (vind ik, die wat gewend is met mijn vorige katten).
Maar rond mijn benen draaien en veelbetekenend aankijken… dat zit nu in zijn repertoire.

Het besef is doorgedrongen: dit is (eindelijk) zijn forever home.
En ik ben zijn toegewijde slaaf.

Ons mooiste moment is overigens ’s ochtends vroeg.
Dan komt Loki op bed en terwijl ik op mijn buik lig na te slapen legt hij zijn lieve hoofdje op mijn schouder, sluit de mooie oogjes en zet zachtjes de spinmachine aan.
Niks zeuren: opstaan! voeren!
Maar samen genieten van dat we er allebei *zijn* en dat we sámen zijn.

Ik ben weer terug.
Zondagmiddag kwam ik aan in Salt Lake City.
Zondag begin avond kreeg ik een mail: R. ligt in het ziekenhuis op de Intensive Care.

Ik was de hele avond bezig met het veranderen van mijn terugreis (Delta Helpdesk had het te druk, ik stond 2 uur in de wacht).
Geregeld dat ik maandagmiddag om twee uur kon terugvliegen naar Amsterdam.

Had toen nog steeds geen idee wat er aan de hand was.
Dús de hele nacht om het kwartier mail checken.
Eindelijk antwoord: R. ligt in kunstmatig coma, wordt beademd, artsen hebben geen idee wat het is.

Ze blijven onderzoeken.
Mogelijk hoor ik morgen meer.
Vragen om méér uitleg hier is dus zinloos.
Als ik zelf meer wist zou ik het vertellen.

Loki is trouwens wél heel blij dat ik (al) terug ben.
Wijkt niet van mijn zijde.

De nieuwe buurvrouw komt zich voorstellen.
Aangezien ze vanaf vandaag zijn begonnen met herrie maken (het huis wordt zo te horen grondig gesloopt) leek haar dat wel een goed idee.
Sympathiek.

Ik vraag haar even binnen te komen en meen schrik op haar gezicht te zien.
Wat een goed teken is want dan is het waarschijnlijk geen aanpapperige gezelligerd.

Ik zeg dat ik haar niet het huis ga laten zien, alleen de kat.
Die op dat moment uit zijn slaap op de toren wordt gewekt.

Voor het geval Loki de komende reis gebruikt om in hún buurhuis zich te laten insluiten.
Ze zal goed opletten, belooft ze.

Facebook stuurt elke dag herinneringen.
Dit kreeg ik vandaag.
Ik mis Guus nog heel erg.

Toen ik in het voorjaar naar Amerika was, voerde R. Loki blikvoer.
R. vertelde me dat Loki dan niet meteen toetastte maar gaande de dag at hij zijn bordje wel leeg.

Zodra ik mijn vermiste lieveling op de zolder van de buren in de armen had geklemd, beloofde ik dat hij nóóit meer blikvoer hoefde eten.
En sloeg ik mini blikjes Gourmet in en allerlei soorten Sheba en zakjes Felix en laatst ter afwisseling zakjes huismerk van de Plus.

Vooral die laatste twee zakjes vond Loki héérlijk.
Tot deze week.
Eerst liet hij Felix staan – tot later op de dag.
Vandaag vindt hij het huismerk óók niet meer aantrekkelijk.

Dús koop ik vandaag de allerduurste Sheba en gelukkig! dát blieft Loki wél.
Voor zolang het duurt.

Overigens heeft R. al gezegd dat hij het weer met blikvoer gaat proberen.
Arme, arme Loki…

Loki vindt het leuk om me de voordeur voor hem te laten open doen.
Dan gaat hij op het stoepje om zich heen zitten kijken tot hij er genoeg van heeft (na een paar minuten) of tot er een auto aankomt.
Ik leg een blok hout tussen drempel en deur om de terugkeer makkelijk te maken.

Gisteren keert hij *niet* terug na de 1-2 minuten.
Zoek de kat.

Daar dus.

Het duurt dit keer tien minuten voordat meneer weer op huis aankomt.

Ik wou alleen dat hij niet eerst nog een tijdje midden op straat ging zitten…

Loki is voor een oppasser een ideale huisgenoot.
Hij is makkelijk, hij is lief, aaien vindt hij fijn, knuffels komt hij na een paar dagen zelfs hálen.
Dat is anders dan zijn voorgangers die eerst een tijdje ‘ik ben in paniek’ ‘o wat eng’ etc deden.

Het enige dat bij het vorige oppassen op Loki niet zo prettig was, was dat hij twee dagen voordat ik terug kwam zoek raakte.
(hij zat op zolder bij de buren)

Natuurlijk hopen we dat zoiets zich nóóit meer zal voordoen.
Maar voor het geval dát heb ik vanmiddag miniposters uitgeprint met Loki’s foto waar R. dan zo nodig tekst onder kan zetten.
En instructies achtergelaten voor hoe nog meer posters af te drukken.

Verstandig maar niet leuk.

Loki is ’s nachts vaak vele uren weg.
Niet fijn vind ik.
En helemaal niet fijn, vindt R.

Ik fantaseer dat hij mogelijk ‘gewoon’ achterin de tuin wat ligt te suffen.
Zoals hij dat overdag ook wel doet.

Vandaag spreek ik de buurvrouw van de overkant.
Die vertelt me dat wanneer zij ’s nachts gaat plassen ze ook altijd even door de lamellen kijkt en dan ziet ze Loki over de straat wandelen.

Ook waarschuwt ze me voor mensen die hem misschien wel willen *meenemen*.
Omdat hij zo mooi is.

Ik neem me voor Loki te waarschuwen: “ga niet mee met vreemde vrouwen”.
Ook niet met vreemde mannen maar vreemde vrouwen lijken me net iets enger.

Loki wandelt graag – ook over de daken.
Dat betekent springen tussen de huizen.
Je kunt het op de foto’s niet zien maar hier overbrugt/springt hij bijna anderhalve meter.
(de foto’s kun je met een klik vergroten)