Guus heeft vaak honger.
Dat komt door z’n schildklier.
En wanneer Guus honger heeft, krijgt Guus eten.

In de tijd dat ik pilletjes in Guus probeerde te krijgen, ben ik hem lekkere hapjes gaan voeren.
Omdat ik anders de pilletjes er niet in kreeg.

De situatie is nu dat Guus bij elk gevoel van honger iets lekkers verwacht.
Daar een paar hapjes van neemt, de rest laat liggen óf over de rand van het schoteltje duwt.
En dan graag de volgende lekkernij.

Sammie eet een beetje mee.
Soms.
Het vuile werk laat hij doen door zijn makker.

Guus z’n oortje is weer beschadigd.
Iemand heeft er een nagel in geslagen of er de tanden in gezet.

Ik bekijk Sammie of die ook verwondingen heeft.
Geen krasje.

Raar, want ik kan me niet voorstellen dat Guus buiten met een vreemde kat heeft gevochten.

Dan zie ik bloed op de vloer van de keuken.
Dikke rode druppels.

Sammie heeft het dus toch gedaan.
Het loeder.

Steeds vaker zit kattenvoer in zakjes.
‘Portiezakjes’.
Dat zou dan handig zijn.

Ik probeer ze te mijden maar laatst kocht ik ze per ongeluk omdat ik dacht dat in de kartonnen verpakking blikjes zouden zitten.

De zakjes hebben bovenaan links en rechts een kleine inkeping.
Niet dat je door daar te trekken ze kunt openen.
Mij lukt dat in elk geval niet.
Dus pak ik een schaar (die dan onder de smurrie komt te zitten dus moet worden afgewassen).

Ik druk het voer uit het zakje.
Alleen krijg ik niet alles eruit.
Zodat ik alsnog met een vork moet gaan peuren.
Of het zakje helemaal openknippen (schaar is nu toch al vies).

Ik vind het onhandig en vies.
Want niet alleen de schaar zit nu onder de troep, mijn handen zitten dat óók.

De katten vinden de inhoud van de zakjes trouwens wel lekker.
Maar dat kan komen omdat het nieuw is.
En het is vast duurder.

Ik probeer nu dus al een paar uur mijn koffer in te pakken terwijl Sammie in zijn doosje op de scanner ligt en Guus een wandeling maakt in de tuin.
Wat regelmatig voorkomt – maar dus niet NU.

Guus heeft de koffer nog niet ontdekt, waarmee ik bedoel: hij zit er niet op.
Maar wandelen, ho maar.

Wanneer ik om kwart voor zeven opsta: geen Guus.
Ligt ergens te slapen denk ik.
Of maakt een kleine wandeling.

Een uur later nog steeds geen Guus.
Ik doorzoek het huis.
Niets.
Ik denk: hij zal toch niet buiten aan het sterven zijn.
Of al dood.

Maar nóg een uur later: daar is Guus.
Hij komt de trap af en heeft dus een nieuwe (verstop)slaapplek.

Ik pak hem op, houd hem tegen me aan en realiseer me weer eens hoe ontzettend dun hij is geworden.

Dit was Guus op zijn 10e verjaardag.
Een lekkere dikke jongen.
We zijn nu zeven jaar verder.

De tuin aan de rechterkant is minder weelderig dan die links (richting sloot gezien steeds) maar toch heel aardig.
Wel heel jammer dat er op het pad iets groeit dat verdacht veel op vlier lijkt. En dat een deel van het perk wordt ingenomen door iets met  dunne bloempjes dat ik ook niet kan plaatsen.

 
 
Maar het allerliefste dat hier groeit en nog steeds een beetje bloeit blijft natuurlijk Guus.

Wanneer 1 van mijn lievelingsdieren doodgaat, mag mijn grote liefde Guus natuurlijk nóg meer alles dan hij anders al mag.

Zelfs mijn bijna-affe puzzel in de vernieling helpen.

Ik heb een Sharp tv en een Ziggo modem.
Je zet de tv aan door op ‘aan’ te klikken op de afstandsbediening van de Sharp.
Die leg je dan weg en je bedient de tv via de afstandsbediening van Ziggo.
Moet je even weten, daarna appeltje-eitje.

Vanavond wil ik om half acht tv kijken terwijl ik een vanochtend ontdooid tartaartje bak.
Verheug me er op: bord op schoot met tartaar en vers gekochte knoflooksaus en tv.
Zeker omdat ik nu al twee dagen niets heb gegeten ’s avonds omdat het er gewoon niet van kwam.

Ik sta aan het aanrecht, Guus springt op het aanrecht, Guus (de liefde van mijn leven) begint ongelooflijk irritant te zeuren en te zeiken.
Ik druk op ‘aan’ op de Sharp en afgeleid door het gezeur en gezeik van Guus op ‘1’ op de Sharp.
Sneeuw.
O got 🙁

Volgt een hoop geprobeer en een hoop zinloos gegoogle en de herinnering dat me dit eerder is overkomen (in 2011 leert me dit log) en er is een moment dat ik zelfs vloek tegen die lieve Guus maar daarvoor schaam ik me zodat ik hem mijn tartaartje aanbied wat hij graag accepteert.

Nu nog de Helpdesk bellen?
Geen fut.
Morgen dus.
En hopen dat ik bij het call center iemand tref die dit probleem herkent en die van wanten weet.

Guus is terwijl ik weg was erg veel dunner geworden.
Je ziet het niet direct op de foto maar hij is vel over been, scherpe ribbetjes.
Klitten in zijn vacht (die ik eruit kam met een speciale borstel en de ergste knip ik weg).

Verder is Guus levendig.
Jat eten, springt op mijn bureau en op het aanrecht – ja, dat mag).
Maakt korte wandelingen.

We hopen nog een tijdje van elkaar te genieten.

Ruim anderhalf jaar geleden zegt de dierenarts dat Guus snel doodgaat.
“Tussen 1 maand en 1 jaar” geeft hij hem.
Ik slaag erin 15 maanden (bijna) elke dag vier pilletjes in Guus te krijgen.
Dan, in januari, vertikt Guus het.
Pilletjes no more.

Ik probeer en probeer en besluit dan: als je echt niet meer wil, dan gaan we nu zo aangenaam mogelijk (voor jóu) richting je dood tegemoet.
Dus geen gedoe meer met hapjes waardoor je je verneukt voelt en die je tóch niet eet.
Alles wat ik nu aanbied is gewoon lekker.
Zit niks pilvormigs zin.

Iemand wijst me op Hills y/d voer.
Zou hetzelfde effect hebben als de pillen.
Voor de schildklier althans. Wat de ergste kwaal is.
Tegen het hartprobleem doet het niks.

Blikjes vindt Guus al snel niets meer aan.
Harde brokjes eet hij – met mate.

Ik overleg met R.
We besluiten Guus te laten doen wat Guus wil doen.
= geen medicatie

Dus moet ik nadenken over wat te doen als Guus dood gaat terwijl ik weg ben.
Cremeren.
Op verzoek van R. zoek ik een dierencrematorium in de buurt uit.
Verdiep me in vormen van crematie, urnen en blik.
Erg vrolijk word ik er niet van.

Blijf alsjeblieft nog even leven, Guus!
Op z’n minst tot ik terug ben.

Gisteren ben ik bij het concert van Nelly Miricioiu geweest.
Ik schreef erover op Facebook in haar Fangroup. Als je lid bent van Facebook kun je het verslag hier zien staan.

Op de receptie na afloop tref ik twee andere fans.
Een ervan heeft een kat die net als Guus een schildklierkwaal heeft.
Hij vertelt me dat er ook blikvoer te krijgen is waar medicijnen in zitten.

Ik google, vind iets en bel de dierenarts.
Het blijkt waar.
Ik haal twee blikjes.
Ik bied het Guus aan.
Die blieft niet.
Sammie wél (wat geen probleem is, heeft de dierenarts me verzekerd).

Ik bel weer de dierenarts.
Beetje warm maken, adviseert de assistente.
In de magnetron of met warm water.
Ik probeer het.
Guus neemt een paar hapjes.
Hoera!!!!

Sammie eet de rest.
Met smaak.

Ik ga het proberen, maar ik wil nog niet juichen.
Heb ook anderhalve kilo droogvoer van dit voer besteld.

“Het is wel duur” zei de assistente.
Tja.
Liefde mag wat kosten.

Eén, soms twee keer per nacht wandelslaap ik naar de badkamer voor een nachtelijke plas.
Zo ook vannacht.

Bij het half soezend teruglopen trap ik naast het bed op iets zachts dat een kat móet zijn (die nog steeds niet heeft geleerd dat mensen NIET zien in het donker).
Ik schrik, maak een onhandige beweging en knal met mijn linker heup en bil en rug op de rand van het bed (het hout – *niet* de zachte matras) en dan voorover op mijn knie en linkerpols.
Au.

Vanochtend neem ik de eerste schade op.
Een lange diepe schram op mijn rug. Open wond.
Dus nu even *niet* onder de douche.

Eind van de middag ligt de schram ingebed (sic) in een grote rood-blauwe plek en zo’n plek zit ook op mijn linkerheup en bovenste stukje bovenbeen.
Linkerpols voelt beurs maar heeft geen kleurtje.
Linkerknie heeft kleur plus schram.

Dit is zo’n moment van: wat ben ik blij dat…
Want dit had véél erger kunnen aflopen.

Heb overigens geen idee welke kat het was die me stiekem heel graag had willen verhinderen naar Amerika te gaan.

Anderhalf jaar geleden krijgt Guus de diagnose schildklier/hartkwaal en de prognose dat hij maximaal een jaar zal leven – mits hij elke dag vier pilletjes slikt.
Guus wil geen pilletjes dus probeer ik hem tot slikken te verleiden door die ’s ochtends aan te bieden in rosbief en ’s middags in een klein blikje superlekker vlees/vis-voer.

Twee maanden geleden vertikt Guus de pilletjes helemaal en besluit ik hem niet langer te kwellen.
Lekkere hapjes krijgt hij natuurlijk nog wél, want daaraan is hij intussen gewend.

Zó erg gewend dat Guus ’s ochtends geen droge blokjes meer eet.
Gewone melk en halfvolle (koffie)melk laat hij ook staan.
Volle koffiemelk – héél soms.

Toen dus maar gewoon blik in de ochtend.
Rosbief wil hij nog wel maar wel graag afwisselend die van de Plus, de Keurslager en de diervriendelijke slager in Oosthuizen.

Mbt de kleine blikjes ook graag veel variatie.
Wat de ene week nog smullen is, blieft hij een week later niet meer.

Sinds een paar dagen is ‘gewoon blik’ ook te ‘gewoon’.
Miniblikjes eet hij wel (mits dus steeds iets anders).
Soms runderpoulet. Maar niet twee dagen achter elkaar.
Tartaar dan. Idem.

Guus is gruwelijk verwend.
En ik breng het niet op tegen een kat die al een half jaar voorbij zijn prognose is te zeggen: je bekijkt het maar, dáár staan de harde brokjes en andere katten eten óók gewone blikjes Felix en Whiskas.