Vooral dat ‘de dieren mogen gezellig meekomen’ vind ik wel geestig.

Wanneer mijn werkster komt ontvlucht Guus het pand.
Zo ook vanochtend.

Gewoonlijk keert hij tegen half twaalf terug en gaat dan vanaf het terrasje haar zitten wegkijken.
Heel soms waagt hij zich zelfs al even in de keuken.

Vandaag niet.
Zodat ik in de tuin ga kijken, over afrasteringen in buurtuinen loer en er steeds meer van overtuigd raak dat hij ergens hartstikke dood ligt te zijn.
Of erger: *bijna* dood.

Ik pieker over wanneer ik zal gaan zoeken en wáár.
De meeste kans heb ik denk ik bij de buren aan de linkerkant van mijn tuin – al zou rechts ook kunnen.
Maar die van links slapen ’s middags dus dat kan niet voor een uur of vier.

Overal in huis gezocht.
Nerveus in de sloot gekeken of hij is verzopen.
In gedachten al het crematorium gebeld en erheen gereden.

Dan kleppert om half twee het luikje: Guus.
Die er niets van begrijpt dat ik hem optil en tegen me aan klem.

Wat hij wel snapt is de rosbief die hij meteen krijgt.
Waarom Sammie al een tijd zat te zeuren want die kon het natuurlijk ook niet helpen dat Guus niet binnenkwam en dat ik daarop wou wachten.

Waar ik naar streefde was de troep in de toegang tot het magazijn in elk geval zodanig weg te werken dat de deur dicht kan.
Deels heb ik de troep écht opgeruimd.
Tot ik er schoon genoeg van kreeg en de rest (inpakspullen) naar achteren heb geduwd met een ‘dat komt later wel’-plan.

En toen besloot Guus dat dit zijn nieuwe slaapplek moest zijn…

Wie wat bewaart en eens in de 10-15 jaar wat opruimt blijkt vaak véél meer te hebben dan ze dacht.
Zo vond ik gisteren een map met veel foto’s van Lodewijk.
Vooral van zijn werk.
Ook een paar van ons samen.

Verder vond ik veel voor ‘kan weg’ en heb ik sinds gisteren ook iemand die zegt ‘geef maar mee’ bij spullen waarvoor ik niemand kan vinden maar wat ook zonde is om weg te doen.
Dit maakt het opruimen aangenamer.

Directe aanleiding voor mijn drastisch er tegenaan gaan is dat ik de troep bij de ingang van het magazijn niet kan wegwerken (tenzij ik alles met een ferme worp ergens die kamer in smijt en dan de deur dicht trek – maar dat is geen echte oplossing).

Zodat ik gisteren een begin maak met opruimen.
Zo zag het er eerder uit (foto gemaakt toen begin december na de storm opeens de dakbedekking voor het raam hing).

Vanochtend is het al een stuk beter.
Alle planken rechts zijn leeg op twee kleine lampjes na.
En niet alleen ‘leeg’ maar ook wat erop stond geordend en deels weggegooid.

Vol goede moed wil ik er weer tegenaan.
Maar tussen goede moed en daad staan praktische bezwaren resp. ligt Guus.

Zolang ik nog geen vegetariër ben ‘flex’ ik een beetje en betrek ik vlees alleen van bedrijven die ervoor instaan dat hun speklapjes ooit een goed leven hebben gehad.

Gisteren bereid ik een varkenshaas die ik kocht bij Waterlant’s Weelde.
Ik eet er een klein stukje van en leg het restant in een plastic bakje dat in de koelkast gaat zodra het vlees helemaal is afgekoeld.
Het dekseltje druk ik daarom niet helemaal toe.

Een half uur later loop ik naar de keuken.

Huh?

Dat wordt de komende dagen voor *mij* dus géén varkenshaas…

@Nan de foto van Sammie die kwam kijken en er geen belangstelling voor had.
Zodat Guus het hele stuk vlees op een klein rauw stukje binnenkant na (dat ik vanochtend terugvond) helemaal in zijn eentje moet hebben opgegeten.

De afgelopen dagen ben ik de troep in de open kast op mijn werkkamer te lijf gegaan.
Eerst zag die er zo uit.

De grijze bak is nu bijna vol met wat ik hieruit heb gehaald en heb weggegooid (een klein deel is verplaatst naar elders).
Toch is de kast nog verre van ‘opgeruimd’.
En aarzel ik tussen ‘nu heb ik er schoon genoeg van’ en ‘nu even doorpakken’.

 

Vijftien maanden hebben Guus en ik zijn pilletjes erin weten te krijgen.
De laatste weken is het hommeles.

De traditie van minipilletje in eerste hapje rosbief leidt ertoe dat hij het eerste hapje laat liggen.
Dan proberen in niet het eerste maar het tweede hapje.
Dat werkt heel even.
Hierna een iets groter pilletje.
Dat geeft al meer problemen.

Om het extra lekker te maken betrek ik de rosbief van drie verschillende slagers en wissel zo de smaken af.
De laatste dagen is de hele rosbief al suspect.
Vandaag laat Guus na een enkel zuinig proefje álles staan.
Terwijl (ik proefde zelf een plakje) het écht heerlijke rosbief is.

Heb de laatste weken ook geprobeerd: tartaar, leverworst, smeerkaas.
En natuurlijk al die overheerlijke loeidure allemaal verschillende miniblikjes.

Guus wil geen pillen.
Guus wil ook niet per se dood, denk ik.
Maar dat komt zo wel steeds dichterbij.

Steeds vaker denk ik: zal ik maar stoppen met die zinloze pogingen.
En Guus gewoon z’n eigen eind op een voor hem prettige manier zonder gedóe laten naderen.
Maar dat kan ik niet.
Nóg niet.

‘Normaal’ zit Guus nu al dagen verstijfd van angst onder het bed.
Door het knallen.
Nu moet het wel érg hard knallen wil hij een beetje de oortjes bewegen: hoor ik soms iets?

In tijden van vuurwerk en rundjes die ermee stunten kan ik alleen maar blij zijn dat Guus doof is geworden.

http://youtu.be/oHWsCy8u_0Y

Verwen jezelf! raden aardige mensen, die zelf uitbundig met familie eten, me aan.

Nu ben ik niet zo’n verwenner maar ik smeer wat toastjes met een restje zalmsalade en zet die vast neer terwijl ik éven boven mijn mail check.

Wanneer ik weer beneden kom, zit Sammie (die géén probleem heeft met ‘zichzelf verwennen’) mijn toastjes smakelijk af te likken.

Om vervolgens zgn achteloos uit het raam te kijken alsof het hem zéér boeit dat daar net Greta komt aanlopen.

Gisteren ben ik bij de dierenarts om extra medicijn te halen voor het geval nog meer caafjes schimmel krijgen.
Aangezien ik er tóch ben vraag ik om meer schildklierpilletjes voor Guus.

Tot nu toe gingen die pilletjes per 100.
Nu heeft de dierenarts een ander, goedkoper, merk dat gaat per 30 per strip.
Hoeveel strips ik wil.

Wat me confronteert met dat Guus de laatste dagen niet meer zo actief is.
En -erger- niet veel honger heeft.
Wat het onmogelijk maakt zijn pilletjes erin te krijgen.
Dwingen is geen optie, verleiden was al ruim een jaar de manier.

Maar een kat die niet gretig is zit enorm te klieren met de pilletjes in de rosbief en werkt die eruit.
Waarbij hij desnoods stukjes rosbief waarmee niks mis is óók laat liggen.

De middagsnack dan.
De blikjes van bijna een Euro per stuk áls hij maar de pil mee naar binnen werkt.
Ook die hoeft Guus niet meer.
Een enkel hapje, vooruit.
Maar niet als er gemalen pil in zit.

Nu al twee dagen helemaal geen pillen in Guus gekregen (de dagen ervoor een beetje wel, een beetje niet).
Verleiding met andere hapjes (tonijnsalade bv) heb ik geprobeerd.
Guus wil best wat – maar *niet* met pil en ook niet erg véél.

Ik denk dat we binnenkort afscheid gaan nemen.
Op de gewetensvraag van ‘hoeveel schildklierpillen’ zeg ik: 60.