Twee dagen heb ik het luikje nu op ‘open’ staan (met plakband) en twee dagen doet Guus of er een stalen plaat zit tussen hem en de toegang tot de buitenwereld.

Dan verzin ik een list.
Ik haal de ham uit de koelkast en open het pakje.
Guus springt op het aanrecht (zou misschien niet moeten maar sinds hij dodelijk ziek is verklaard mag hij álles en doet hij ook alles).

Ik haal snel een plakje ham uit het pakje, sluit het af en ren met de ham naar de bijkeuken.
Houd daar de ham achter het luikje.

Guus kijkt.
Guus ruikt.
Guus stapt door het luikje en eet de ham.

Ik ga terug naar de keuken, sluit de deur en houd nu ham aan de keukenkant van het luikje.
Guus stapt er probleemloos doorheen.

Morgen nog eens proberen en dan met luikje dicht.

Ik zit boven en hoor het luikje klepperen.
klap-klepper-klap

Dat is niet het geluid van een kat die er doorheen gaat.
Dat is het geluid van een kat die er tegen duwt en dan terug deinst.

Ik kijk en zie Guus.
Kijken naar het luikje en kijken naar de spleet ernaast die ik om frustratie te voorkomen openliet.

 

Ik denk dat we nog een paar dagen moeten oefenen en laat vannacht de deur naar de bijkeuken in elk geval open.

Toen mijn poes Eebje oud werd, werd ze doof.
De laatste jaren van haar leven hoorde ze echt helemaal niets meer.

Guus wordt nu ook doof.
Wat voor een schrikachtige kat best fijn is.
Want niet meer vlucht hij de tuin in als de postbode aanbelt.
Of als het onweert.
Terwijl hij vroeger bij de eerste vage donderslag kilometers ver weg al onder het bed zat.

Eerst denk ik dus: best fijn voor ‘m.
Laat maar zo.
Want de dierenarts zei toch dat hij maximaal tot september had te leven?

Dan denk ik: maar wat als hij wél langer leeft.
En is het doof zijn verder wel zo fijn?

Zodat R. en ik gaan proberen Guus op 13 augustus naar de dierenarts te brengen.

Intussen heb ik het badlaken gewassen en in gebruik genomen.

Jammer alleen dat Guus heeft gemeend aan een kant zijn nageltjes eraan te moeten scherpen zodat de lussen erbij hangen.

Maar ja, je houdt van zo’n kat…

Ik sta iets onduidelijks te doen in de keuken en hoor een klap in de schuur en geraas in de bijkeuken en dan springt Sammie door het luikje de keuken in en rent naar boven.
Ik loop naar de schuur: geen andere kat.
Buiten: ook niet.

Geen idee dus wat er gebeurd is maar het luikje hangt uit zijn voegen.
Ik probeer het voorzichtig te repareren maar dan valt het helemaal uit elkaar.

 

Ik zoek Sammie.
Die zit helemaal achteraan in het magazijn.
Verstard van angst.
Hij kijkt langs me heen.
Alsof hij daar iets héél engs verwacht.

Ik laat hem even.
Ik kijk een kwartier later nog eens.
En een kwartier daarna.
Ik spreek de kleine man geruststellend toe.
Zinloos.

Dan, wéér een kwartier later, zit hij op de fax.
Hij kijkt om het hoekje.
Hij luistert naar elk onverwacht geluid.
Ik zet dingen opzij zodat hij een vrij uitzicht heeft.
De angstige blik blijft.

Het moet een érg enge andere kat zijn geweest die Sammie het huis heeft ingejaagd.

Al vele jaren staat ergens in de tuin links een stoel die ‘Guus z’n stoel’ heet omdat Guus er vaak op zit en soms Sammie maar meestal Guus.

Dit jaar was het weer zo slecht dat ik de tuin liet woekeren en Guus z’n stoel staat er nog steeds maar daarvóór staan erg veel planten en er boven hangt erg laag de vlier.

Net loop ik de tuin in en daar, ergens in het onkruid, zit op de grond Guus en ik weet dat het riskant is een kattenblik te duiden maar volgens mij kijkt hij *vies*.
Dus aarzel ik niet en ruk onkruid uit en knip planten weg en haal de stoel naar voren, maak ‘m schoon en nu is alles klaar voor Guus om te gaan zitten op zijn eigen stoel.

En nee, dat doet hij dus *niet*.

Bij de Plusmarkt kun je sparen voor een badlaken.
Ik spaarde en koos er een die grijszwart was (erg veel te kleur-kiezen viel er niet).

Omdat je een nieuwe handdoek altijd eerst moet wassen legde ik hem even op het overloopje en haalde intussen uit de wasmand in de slaapkamer wat méér was.
Toen ik terugkwam lag Guus erop.

Nu, twee weken later, ligt Guus er nóg op.
Hij staat natuurlijk wel eens op.
Hij wandelt af en toe.
Maar áls hij op het overloopje slaapt (wat hij zo’n 20 uur per dag doet), ligt hij op het badlaken.

Ik ben nu aan het sparen voor een nieuwe, dit keer voor mezelf.

Op donderdag doe ik boodschappen voor het weekend.
Het meeste bij de Plusmarkt en vier ons rosbief bij de Keurslager ernaast.

Een enkele keer (bv bij een aanbieding) koop ik nog rosbief bij de Plus.
Maar meestal wordt het de Keurslager die én vlees verwerkt van biologische koeien uit de buurt én lekkerder rosbief maakt.
Dat laatste is van belang omdat hoe lekkerder de rosbief, hoe gretiger Guus die eet (met daarin zijn twee ochtendpilletjes).

Vanochtend om half elf is de rosbief bij de slager nét gebraden en kan nog niet worden gesneden.
Zodat ik om 1 uur terug ga en vier ons amper snijdbare heerlijk bloederige rosbief aanschaf voor Guus.

Thuis wil Guus best rosbief.
Maar *niet* de pilletjes die ik erin verstop.

Alsof hij het erom doet.
Maar dat is niet zo want dieren ‘doen het er niet om’.