Sinds ik een mooie, nieuwe Samsung ultrabook heb, heeft Roelof mijn 1e kleine notebook.
Die eigenlijk een netbook is. Een Toshiba.

Ik droeg hem over met de grootste troep eraf gehaald, een handleiding erbij gedaan mbt wat er nog wel op stond.
Helemaal volledig was ik niet geweest.
Want ergens moest R. inloggen en werd toen geconfronteerd met een vraag.

Hij mailt me dat hij ‘een vraag moest beantwoorden’.
Ik gok: is de vraag misschien wie de ‘love of my life’ is?
Klopt.
R. was denk ik discreet want: wil ik wel vertellen wie de love of my life was en wil hij het wel weten?

Het antwoord is een makkie.
Guus natuurlijk!
O ja, reageert R.

Op twitter krijg ik van een Amsterdamse dierenarts de tip: Easypill.
Iemand reageert: bij mij hielp dat 1x, toen had kat het door.
Maar ik ga het wel proberen.

Dierenarts stuurt me ook nog dit filmpje ‘hoe de kat een pil te doen innemen’.
Erg geestig voor als je *niet* zo’n slome troela hebt als dit fotomodel.

Op hun website staat een tip waar ik wél iets aan heb:

• De meeste katten accepteren tabletten in een stukje voedsel, erg bruikbaar is smeerkaas, daar valt een tablet niet gemakkelijk uit. Soms kan het handig zijn de tablet te vermalen.
• Wat ook erg goed werkt is de truc met de 3 stukjes eten:
• Leg 3 stukjes klaar, 1 met en 2 zonder tablet.
• Maak uw kat eerst enthousiast met een stukje voer zonder tablet.
• Maak de kat daarna enthousiast voor het 2e stukje (met tablet)
• Wanneer u het 2e stukje voer geeft houdt u meteen het 3e stukje in de aanslag.
• Uw kat zal zo snel het 2e stukje opeten om ook het 3e stuk (zonder tablet) te pakken dat hij niet eens in de gaten had dat er in het 2e stukje een tabletje zat.

Bij de Plusmarkt gekocht: tonijn in water, tonijnpaté, ándere Sheba (2 soorten) dan hij gewend is, kalfsleverworst met varken, ambachtelijke leverworst, filet américain, kattensnoepjes (2 soorten), kattensticks (3 soorten) en toen ik in de rij bij de kassa stond te wachten nog zo’n goedkope Saksische leverworst.

Thuis gegokt op die laatste leverworst.
Onopvallend in een bolletje van dat spul 1 pil gestopt.
Aan Guus gegeven.
Jammie! lekkur! erbij staan doen.

Guus is het met me eens en wég is de leverworst mét de pil.

Dit is de eerste dag van de rest van Guus’ en mijn leven.
En van z’n kuur.

Ik vraag het op twitter: hoe krijg ik een pil in Guus.
Na het ‘gewoon even bekje open doen en erin werpen’ en ‘ergens in verstoppen’ tref ik tweeps die het probleem kennen.
Samen komen we er niet uit (daarom delen we immers een probleem) maar vannacht wijst iemand me nog op deze tips.
Van deskundigen die begrijpen dat ‘kat vastpakken’ of (nog erger) ‘kat in handdoek wikkelen’ niet altijd helpt.

Heeft u een nerveuze of bange kat, dan zijn alle bovenstaande trucs niet echt bevorderlijk voor de onderlinge relatie.
Het komt er dan op aan om slimmer dan uw kat te zijn en te zorgen dat hij de pil binnen krijgt zonder dat hij het merkt.
Gewoon in zijn eten verstoppen helpt niet, u zult ongetwijfeld merken dat uw kat zorgvuldig om het pilletje heen eet.
Wat dan wel?
• stop een pilletje in een klein balletje paté of iets vergelijkbaars, vries het in en laat voor gebruik de buitenkant een beetje ontdooien. Zo merkt de kat niet dat er iets hards inzit en het bevriezen neemt veel van de smaak weg.
• wrijf het pilletje fijn tussen twee lepels en meng het door iets kleverigs met een sterke smaak (leverworst, paté, smeerkaas, pindakaas, beetje tonijn op water uit blik, kattenmelk etc).
• gebruik gewoon blikvoer om de fijngemaakte tablet mee te mengen, maar roer er tevens een fijngemaakt (gist)snoepje door zodat de smaak van de pil verborgen wordt
• gebruik een product als Easypill. Hiervan kunt een laagje om de pil kneden om deze te verstoppen
• ook kauwsticks zijn prima geschikt om een pil in te verstoppen
• gebruik uw fantasie en wissel regelmatig af. Zodra de kat iets ruikt of proeft wat hij niet vertrouwt, zult u de volgende keer iets nieuws moeten verzinnen!

Ik had nog een stukje honingpeerpaté van de biologische slager.
Daarin heb ik de pil verwerkt en het ligt nu in te vriezen.
Hopelijk werkt dit want bidden tot een God aan wiens bestaan ik twijfel, werkt in elk geval *niet*.

Vanochtend hoop ik opnieuw een pil via de rosbief in Guus te werken.
Ik straal rust en vertrouwen uit.
Nou ja. Dat wil ik graag uitstralen.
In feite is het spanning en lichte wanhoop.

Ik wens. Ik bid. Ik zeg naar het plafond: God, doe het niet voor mij, doe het voor die arme zieke kat.
Maar God hoort me niet of hij vertikt het omdat ik verder niet geloof of hij bestaat niet.
Doorhalen wat… etc.

Het probleem is dat die pil er vandaag echt in moet.
Omdat Guus gisteren aan een kuur is begonnen. Die hij moet afmaken.
Daar kan niet een dag tussenuit vallen.

Ik word hier heel somber van.

[pil 6 wou Guus ook niet innemen]

Guus heeft oogontsteking.
Ik heb antibiotica voor hem gekregen.
Veertien pilletjes.
Kuur moet uiteraard afgemaakt.

Sinds vrijdag probeer ik pilletjes in Guus te krijgen.
In rosbief, in tartaar, in filet américain, in sheba.
Guus eet er zorgvuldig omheen.
En laat wat er in móet gewoon liggen.
Zodat ik nu drie pilletjes heb weggegooid.

Vanochtend haal ik runderpoulet uit de vriezer.
Denkend: straks proberen of hij zich laat foppen als ik daar een pil in verstop.
Maar eerst nog één keer een pil in de rosbief.

Guus eet de rosbief en laat de pil liggen.
Nog een poging.
Guus eet, en eet, en eet heel langzaam.

Ik sta naast hem te bidden en smeken en ja! ja! ja! en dat natuurlijk onhoorbaar en onopvallend.
Ook straal ik géén foute energie uit (geleerd van de Dog Whisperer: foute energie is de allerergste energie en als het dan mis gaat met je dier is het enkel en alleen helemaal 100% aan jou te wijten).

Pilletje is op.
Morgen weer proberen.
En later deze week terug naar de dierenarts voor dit keer een vierdubbele portie.

Guus heeft vrijwel continu oogontsteking.
Altijd een beetje. Soms erger.

Wanneer het ‘erger’ is, los ik het op met medicijnen.
Als het kan ontstekingsremmers en pijnstillers.
Toen dat de laatste keer niet hielp: antibiotica.

Omdat Guus panisch is voor de dierenarts, hoeft hij maar heel zelden erheen en lossen we het meestal op met foto’s voor het stellen van de diagnose.
Zo kreeg hij twee maanden geleden ook de pilletjes die toen hielpen.

Vrijdag bel ik op en krijg een assistente die mij niet kent die gaat overleggen met een dierenarts die mij niet kent.
(het is bij Dierenkliniek Oudorp de laatste tijd écht veel minder leuk dan de afgelopen 15 jaar dat ik er kom)
Maar ik mag pilletjes komen halen.
Vorige keer tien nu veertien.
Ik probeer gisteren pilletje 1 en dan pilletje 2 in Guus te krijgen.
Hij vertikt het.
Of ik het in rosbief stop of in tartaar of in filet americain – Guus heeft het door, eet er omheen en laat de pil liggen.
Vandaag nog eens. Guus laat zich niet foppen.

Ik weet het nu ook niet meer.
Deze pilletjes krijg ik er dit keer niet in.
Maandag vragen om de ontstekingsremmers? Hopend dat ik die wel naar binnen kan toveren.
En dat ze dit keer wel helpen. In elk geval een beetje.
Anders is er maar 1 alternatief: Guus moet naar de dierenarts.
Voor een prik.

Guus vangen.
O got. O got.

Twee maanden geleden (dacht ik) is de laatste keer dat Sammie me ’s nachts aanvloog.
(ik check het net even op dit log en het blijkt 12/6 te zijn)

Sindsdien sluit ik de katten ’s nachts buiten.
Gisteravond staat Guus me verwachtingsvol aan te kijken voor de gesloten slaapkamerdeur wanneer ik ga slapen.
Vooruit, denk ik.
Die ene keer moet kunnen.
Want Sammie weet intussen dat ik de macht heb over de slaapkamer.
Mocht hij me ooit willen aanvallen, dan zeker niet de eerste nacht.

Ik laat Guus toe. En Sammie, want die volgt direct.
Guus ligt op mijn kussen. Sammie dringt zich aan hem op. Guus springt van het bed en ligt op het overloopje.
Verdomme! dat was dus net *niet* de bedoeling!

Wat ook niet de bedoeling was: dat Sammie me ergens in de nacht slaat.
Uit het niks, op mijn oor.
Niet erg hard.
Ik bedoel: het had ook mijn oog kunnen zijn en *wel* hard.
Maar Sammie wist verdomd goed wat hij deed.
En ik ook.

Dus doe ik daarna de slaapkamerdeur weer dicht.
En denk: dit kan dus nooit meer.
Arme Guus, arme ik.

Sinds een aantal jaren slaat Sammie me.
Zomaar opeens in de nacht.
Op mijn gezicht en bij voorkeur op/bij een oog.

Er zit een ritme in.
Tussen de vier en zes maanden.
De aanpak is (volgens de dierenarts en zijn in dierengedrag doorgestudeerde assistente): twee weken buiten de slaapkamer sluiten.
Zodat tot de hersentjes van mijn rode kater doordringt dat *ik* de baas ben in die ruimte.
En ook verder mijn gezag laten gelden.

De eerste klap was de ergste klap.
Blauw oog dat na tien dagen nog steeds alle kleuren van de regenboog toonde. Bloed all over the place.
Latere klappen waren soms kort ‘au!’ maar ook een keer alle pootjes met nageltjes uitgeslagen in mijn achterhoofd.

Vannacht was het een korte klap net onder de linker wenkbrauw.
Mini wondje. Amper bloed.
Waarna ik het monster van het bed mepte en het monster even hard terugkwam en me nog een keer sloeg.
Maar nu op mijn lijf onder het dekbed.
Dat wordt dus weer buitensluiten.

Ik ga na wanneer de laatste keer was.
Geen vier maanden geleden maar 6 weken geleden.

Ik denk dat het mijn schuld is.
Ik heb de kleine man de laatste tijd te zeer vertroeteld.
Hij interpreteert dat niet als “wat is ze lief!” maar als “wat een watje, ik ben dus de baas”.

Lieve reageerders: ik weet dat dit niet leuk is.
Ik weet ook dat het gevaarlijk is.
Niet alleen bij de grove halen. Ook zo’n klein krasje twee centimeter lager had me mijn oog kunnen kosten.

Maar ik maak ‘m niet af.
En over twee weken laat ik ‘m ook weer toe tot de slaapkamer.
Met Guus. Die niet zal begrijpen waarom ik hem vannacht buitensluit. Hij heeft immers niets gedaan.

Guus alleen toelaten is geen optie.
Dat deed ik ooit maar Sammie weet niet waarom de deur dan niet voor Guus maar wel voor hem gesloten blijft.

Over twee weken zal ik strenger zijn.
Rechtlijniger.
Nooit meer verwennen.
Niets toeschuiven, niets aanreiken.

Het is mijn verantwoordelijkheid.

Iets meer dan een week geleden gaf Sammie me weer eens een rake klap.

Volgens de dierenarts moet ik hem dan twee weken buiten de slaapkamer sluiten om hem in te prenten dat *ik* de baas ben over het bed en niet hij.
Die twee weken zouden a.s. maandag voorbij zijn.
Ik overwoog zelfs het langer te doen nl tot mijn vertrek naar Amerika om te voorkomen dat hij me een paar dagen voor vertrek nog een kapot oog zou slaan.

Eergisternacht liet ik de slaapkamerdeur open.
Sammie lag heel even op bed, Guus lag op het overloopje naar me te kijken. Hoe ik ook noodde, hij kwam niet binnen.

Gisteren wel. Zodra ik in bed lag sprong hij naast me en likte mijn gezicht en mijn handen en was niet tot ‘ga jij maar rustig slapen’ te bewegen – zoveel liefde moest hij aan me kwijt.
Ook Sammie was de aanminnigheid zelve.

Het zal wel onverstandig zijn.
Maar zo was er tenminste nog iets leuk vannacht.

Mijn lieve rode katertje Sammie slaat me sinds viereneenhalf jaar.
Eens in de vier-zes maanden. Wat volgens de dierenarts door ‘dominantie’ komt.
Zodat ik consequent moet zijn en er ook nog eens een verstuiver met kalmerende dampen in de slaapkamer hangt.

De laatste klappen kreeg ik in november.
Het waren harde klappen. Terwijl ik lag te slapen zomaar érg veel nageltjes keihard in mijn achterhoofd.
Daarna sloot ik hem een aantal weken buiten (de slaapkamer).
Dat is nl het advies van de dokter.
Opdat Sammie dan beseft dat niet hij maar ik de baas ben over die ruimte.

De afgelopen weken dacht ik: zou het voorbij zijn, dat slaan.
Of: ben ik weer bijna aan de beurt. Omdat de laatste keer vijf maanden geleden is.
Ik hoop het eerste. Het wordt het tweede.

Vanochtend om vijf uur.
De kleine man ligt tegen me aan. Zoals vaak. Als het even kan op mijn gezicht. Hard spinnend.
Nu net onder mijn kin.
Ik aai hem. Hij slaat van zich af.
Niet hard maar omdat hij *niets* mag kwa slaan doe ik boos en duw hem van het bed.

Ik draai me om.
Sammie springt weer op bed, slaat me op mijn achterhoofd en rent hard weg.
Het is dus echt mis. Zodat ik de deur dicht doe en probeer nog wat te slapen.
Wat niet lukt.

Wanneer ik om zes uur opsta zit Guus niet-begrijpend achter de deur.
Sammie ligt beneden op zijn neushoorn.
Hij komt eten wanneer ik eten neerzet en gaat dan diep liggen slapen – op bed.
Mij *ziet* hij niet eens.

Ik had er dus goed aan gedaan de gewassen was wél meteen in de kast te ruimen.

Er was een tijd, niet eens zo lang geleden, dat ik om half elf én om twee uur een ons rosbief verdeelde over de katten.
Was ‘zo gegroeid’.

Omdat we allemaal de denkbeeldige broekriem moeten aanhalen heb ik de laatste maanden de middagrosbief vervangen door een kuipje Sheba.
Dat kost maar 62 cent (een ons rosbief iets meer dan 2 Euro).

Ik probeerde een paar soorten uit en ‘reepjes kip’ beviel het best. Zodat ik mezelf suste met dat het er vast niet in zat en het elke middag presenteerde.
Tot een paar weken geleden.
Toen bliefden Sammie en Guus het opeens niet meer.

R. en ik maakten een studie van het aanbod bij Ranzijn.
We kochten van alles wat en de afwisseling maakte het eten weer aantrekkelijk dus wat ik ook opende (telkens iets anders): smullen maar.

Tot vanmiddag.
Het is iets vissigs en het ruikt smerig wat meestal een goed teken is.
Maar beide katten kijken me aan met de ‘is dit eten??’-blik die al snel overgaat in ‘dit is geen eten! waar blijft het echte eten?’

Jullie bekijken het maar, denk en doe ik.
En net zie ik Sammie een beetje proeven en ergens vanavond of vannacht is het vast helemaal óp.

Ze denken misschien wel dat ik gekke Hendrika ben, maar dat valt reuze mee.

Toen Eebje oud werd, werd ze doof.
Guus is bijna vijftien dus vermoedt R. dat die ook doof wordt.
Omdat Guus me niet staat op te wachten wanneer ik thuis kom.

Ik denk dat het anders is.
Ik denk dat Guus op zijn hoede is omdat R. hier vorige week is geweest.
Dat hij denkt: dadelijk is R. er wéér bij en moet ik naar de dierenarts.
Niet erg logisch aangezien het de vorige keer werkster E. was die hem ving voor de dierenarts.
R. heeft hem al erg lang niet gevangen.
Maar logisch denken is niet elke kat gegeven.

Laatst sta ik in de woonkamer en Guus ook wanneer de postbode een enkel poststuk in de bus laat glijden.
Guus bedenkt zich geen seconde maar sprint de trap op.
Het vege lijf moet immers gered.

Zodat ik gisteren nadat ik ben weggeweest direct naar boven loop.
En wie kruipt plat op de buik onder het bed uit?
Juist, Guus.

Net nog eens geprobeerd.
En jawel.
De kleine held had zich opnieuw verstopt toen hij me hoorde binnenkomen maar nu blijkt dat ik alleen ben durft hij.

Met z’n oortjes is in elk geval niets mis.