‘Grote prooi’ doet Guus beneden en op het kleed ligt een mini-muisje. Te snoezig voor woorden.
De echte liefhebster moet even klikken op de foto.

Ik maak een foto en zie nu aan de helderheid van de oogjes dat dit een levend muisje is.
Dit beseft het muisje zelf óók zodat het een sprint trekt naar onder de kast waar zéér veel dozen (een deel: tijdelijk, maar daar hebben we nu niets aan) voor staan.

Goh. Denkt Guus. Die even kijkt in de richting waarin het muisje verdween en dan loopt naar de koelkast waar volgens hem (verwachtingsvolle blik naar mij) het échte voedsel uit moet komen.

Ik vrees dat we een nieuwe huisgenoot hebben.
Die misschien vriendjes kan worden met die ándere door Guus gevangen en weer vrijgelaten muizen die intussen in 1 van de keukenkastjes zijn getrokken.
Een keukenkastje waar al het voedsel wordt opgeborgen in plastic tonnen.
Maar aan de keutels te zien mag dat de pret niet drukken.

Telkens wanneer ik Amerika inreis vraagt de douane me: heb ik er vrienden?
Nee. Die heb ik er niet.
Wel ken ik er mensen.
Bij de motels waar ik verblijf. Met sommige van die mensen heb ik een gezellig babbelcontact.
Wat ik aangenaam én genoeg vind.

Bij het postkantoor in Yuma werken mensen die ik ook ken.
Mij terug-kennen doen ze niet.
Maar dit keer raakte ik in gesprek met Lee (met wie ik al eerder praatte maar dat herinnerde zij zich niet).
Lee is een vrouw van, schat ik, midden veertig. Ze heeft dieren. Katten. Ook honden. Mogelijk méér.
Eén van haar doelen in het leven is zwerfkatten laten ‘helpen’.
Dat betaalt ze uit eigen zak. Veertig dollar per keer.

Toen ik de eerste week in Yuma was hadden we het daar over toen ik mijn pakketten inleverde.
Ze had net die ochtend een foto gekregen (op haar mobiel) van een gevangen zwerfkitten die goed terecht was gekomen en toonde die mij.
Ah – lief!! Kitten lag slapend in de armen van een kind dat ook slapend lag.

Lee had nu een andere zwerfkat op het oog.
En haar dochter (ergens werkend als serveerster) loerde op wéér een andere.

Ik bedacht: laat ik ook een gebaar maken.
Dus toen ik in mijn laatste dagen Yuma terugkeerde in het postkantoor bood ik € 40 aan – voor het helpen van de volgende zwerfkat. Discreet in een envelopje.
Lee schoof het geld terug: nee! Ik schoof het heen. Zij: terug.
Na een tijdje liggen-in-het-midden accepteerde ze het geld. Omdat ze begreep dat het voor mij veel betekende.

Bij mijn allerlaatste keer postkantoor trof ik een collega van Lee.
Terwijl die mijn pakket afhandelde, liep Lee langs: schrijf je adres op. Dan stuur ik een foto van de kat die dankzij jou wordt geholpen.

Heb ik vrienden in Amerika? Nee.
Heb ik bijzondere momenten en bijzondere contacten?
Nou en of.

In de Best Western in Kingman werkt achter de balie Miss Pat.
Er werken méér mensen, maar met Miss Pat heb ik een bijzondere band.
Nu is het besef dát ik die heb, voor mij eigenlijk genoeg.
Als er spontaan een leuk gesprekje ontstaat is dat mooi meegenomen, maar het hóeft niet.

Miss Pat is een vrouw van mijn leeftijd (schat ik) met krulletjes en een accent uit de zuidelijke staten.
Daarom wordt zij ‘Miss Pat’ genoemd terwijl haar collega’s alleen een voornaam hebben zónder Miss of Mrs of Ms of Mr.
Echt uitbundig is ze niet, maar ze verwacht wel: contact.
1x kwam ik pas na twee dagen even langs bij de balie. Dit werd niet gewaardeerd.
Zodat ik me nu meteen meld wanneer ik weet dat zij werkt.

Contact 1 was snel gevuld met ‘great to be here’ en wat fijn dat ik mijn vaste kamer had (daarover werd moeilijk gedaan toen ik bij een collega van haar reserveerde). Toen moest contact 2 en ik had niets te zeggen. Want wat ik wél aan -voor mij- bijzondere dingen had meegemaakt, daarvan zou zij, dacht ik, niet blij worden.

Verzin dus een list.
Die list was dat ik op mijn fototoestel met opzet een paar foto’s van Sammie en Guus had laten staan om er zelf af en toe naar te kijken.
Die liet ik zien aan haar en collega Anne. Met uiteraard ‘oh’ en ‘ah’ en ‘schattig’ als resultaat.
Alleen de foto waarop Sammie op versgewassen wasgoed lag.
Kijk eens hoe schattig! deed ik.
Maar Miss Pat zou haar kitty cat nóóit op een mand versgewassen was tolereren.
Sterker: ze zou die mand nooit onopgevouwen hebben gelaten.

Toen Eebje nog leefde, stonden er altijd twee kattenbakken in de schuur die intensief werden gebruikt.

Na Eebjes dood (in februari 2009) bleven de bakken staan maar niemand gebruikte ze nog. Regen, hagel, sneeuw, brandende zon – Sammie en Guus hadden ze niet nodig, ze poepten en plasten wel elders. Waarover ik nooit klachten kreeg van buren dus vermoedelijk was het in de eigen tuin of vele tuinen verderop waar niemand wist dat de onverlaten van mij waren.

Terwijl ik weg was, ruimde R. de bakken op.
Kon ik me iets bij voorstellen: ze werden toch niet gebruikt.
Ik weet ook niet precies wat ik dácht toen ik gistermiddag 1 bak toch weer op de grond zette.
Er lagen nog kranten in en een stapel zand. Iets te weinig zand, vond ik, dus haalde ik een emmertje nieuw zand uit de kattebakzandzak. Ik keerde me om en wou het in de bak gooien.
In die bak zat Guus al uitgebreid te plassen.
Waaraan ik kan toevoegen dat ik dat Sammie net óók zag doen.

Raadsel – uw naam is kat(er).

Wanneer ik om vier uur opsta (de jetlag is niet misselijk dit keer) komt Guus net via het kattenluikje de keuken binnen met een lekker hapje in de bek.
Ik complimenteer hem uitvoerig en hoop van harte dat hij het hapje van kop tot staart zelf opruimt(eet).

De kop vindt Guus een delicatesse.
De rest vindt hij ‘minder’.
Zodat ik die nu mag opruimen.

 

Sammie en Guus zijn zo blij dat ik er weer ben dat ze me aanvankelijk niet uit het oog willen verliezen.
Sammie, die al maanden slaapt in óf een doosje op de vensterbank achter de monitor óf in een kast in het magazijn, ligt opeens weer in een (klein) doosje op de scanner. Hij houdt me in de gaten. En als ik de tuin in ga, loopt hij me achterna.

Guus wijkt niet van het bureau. Liefst zit of ligt hij voor het toetsenbord en leunt tegen me aan. Ook hij volgt me de tuin in (ik zal dit keer toch niet zomaar vlak voor de steiger op de wieken gaan?). En wanneer ik ’s nachts ga plassen denkt hij niet ‘zal wel’ zoals gewoonlijk maar komt naar me toe voor aaien en kusjes op het kopje.

Tot een uur geleden.
Sammie ligt in het doosje in het magazijn.
Guus ligt op het overloopje.

Ze weten dat ik echt terug ben en dat ik niet zomaar verdwijn.
Misschien morgenochtend even – naar de Plusmarkt voor rosbief.
Maar dan niet meer.
Tot over precies drie maanden maar het concept ‘drie maanden’ is hopelijk te ingewikkeld voor kattenhersentjes.

En net nadat ik dit heb geschreven springt Guus op het bureau, nestelt zich direct naast het toetsenbord en spint érg hard.
Guus is of helderziend of zeer onzeker.
Wat prima kan samengaan.

Eerst op het overloopje.
Een lief klein muisje dat deze lente helaas niet mag meebeleven.

Beneden op het tapijt een rat (of beter: de helft ervan) waarvoor hetzelfde geldt.

Ik sta om kwart voor zes naast het bed, Sammie en Guus slapen uit.

Om kwart over negen wil ik gaan douchen.

Eh… dankjewel zal ik dan maar zeggen.

Ik vertelde er al eerder over en maakte zelfs ooit een filmpje: Sammie bedrijft graag de liefde met een pluche eend.
In dat filmpje viel eend van een doos en sprong Sammie er achteraan en ging dóór.
De laatste weken hielp ik Sammie wel eens wanneer hij bezig was en eend in een schuif raakte door eend een beetje recht te trekken.

Vanmiddag zit ik in de stoel ernaast te lezen terwijl Sammie er helemaal voor gáát en eend schuift. Ik aarzel over opstaan maar Sammie is me voor.
Hij springt van eend af en trekt hem met een aantal rukjes (5 ongeveer) naar beneden waarna eend geklemd ligt tussen de bank en een tafeltje en Sammie 15 volle minuten hem met overgave berijdt. Met zoveel overgave dat ik het een beetje genant vind.

Wel weet ik nu dat Sammie eend op die doos (schuivend) niet prefereert boven eend op de grond, stevig ingeklemd.
Dus laat ik eend op de grond liggen.
Me opnieuw bewust van een misser in mijn pogen dieren gelukkig te maken.

Als een spreekwoordelijk kipje zonder kop (het echte stel ik me liever niet voor) ren ik vandaag door het huis.
Hier iets opruimend, daar een boek invoerend bij bol.com, mailtje schrijvend, aanvulling makend voor mijn te-doen-lijstje.

Ook lees ik verder in The Girl Who Kicked the Hornet’s Nest, deel drie van de Larsson-trilogie.
Deel 1 en 2 vond ik geweldig. In deel 3 ben ik op blz. 95 nog steeds niet gegrepen en dat lijkt me voldoende ‘geprobeerd’ zodat ik het boek nu wegleg.

Wat o.a. op het te-doen-lijstje staat: tafel beneden opruimen.

Bij mooi weer (mooier weer dan het in feite is) wil Sammie graag via het raam van mijn kamer naar buiten.
Dús zit hij net zo lang te zeuren tot ik het raam voor hem open doe.

Interessant

Wat zit je nou te zeuren “het is koud”…

Nou, dan niet. Ik wou ook helemaal niet naar buiten.