In Kingman voerde ik kittens.
Het kwam zo: naast mijn kamer (die op een hoek lag) stond een afvalbak. Daar zag ik eens een zwarte zwerfkitten bijna in springen en toen weer snel weg, uit angst voor mij.

Dus legde ik turkey neer aan het begin van het steegje achter mijn kamer – daar kwam ze nl vandaan.
Op de foto lijkt het steegje nog breed, maar ik had er bv alleen schuin doorheen kunnen schuifelen, niet echt lópen.

Naast mijn kamer was ook een grasveldje waar honden mochten worden uitgelaten. Dat gebeurde vooral ’s ochtends. Zodat ik dan geen eten neerlegde.
Een beter moment was halverwege de middag. En dan nog een keer om zes uur en een keer tegen tien uur.
Een vast ritme was daarbij belangrijk, want dan wist kitten ook dat ze op me kon rekenen.

Op een avond om zes uur loop ik met een hand vol turkey uit mijn kamer de hoek om wanneer daar een man een soort terrier uitlaat die hard staat te blaffen tegen een boom. In die boom op 2 meter hoogte: m’n kitten.
Er waren er twee, vertelt de man lachend. Maar de andere was hard terug gehold. En hij hád er nog over gedacht de hond (‘Paisley’) er achteraan te laten hollen maar dit was ook leuk. Want Paisley vond jagen op katten dolletjes. En dús vond de man dat ook.
Ach ach, deed ik. Die Paisley toch. En vroeg me af hoe ik kon duidelijk maken dat na tien minuten de kitten doodsangst bezorgen het wel mooi zat was.

Na een kwartier vertrokken man en hond. En drie minuten later waren daar vróuw en hond want de echtgenote wou Paisley ook nog wel een kwartiertje lol gunnen.
Laffe ik zei niks. Laffe ik wachtte tot iedereen weg was en legde turkey neer. En nog eens en nog eens.
En daarna nog twee dagen en toen moest ik weg.

Arme kittens. Ook al zijn ze misschien reuze stoer en avontuurlijk.

“Je moet die grote eend, denk ik, een beetje schoonmaken,” zei R.
Zal wel, dacht ik.

Vanmiddag loop ik naar beneden en hoor Sammie érg hard spinnen.
Aha.
In zijn koppie luistert hij naar Lady Gaga:
I’m on a mission and it involves some heavy touching, yeah
You’ve indicated your interest, i’m educated in sex, yes
And now i want it bad, want it bad
I love game, i love game
Hold me and love me
Just want to touch you for a minute

Er zijn keren dat ik nauwelijks last heb van de jetlag.
Dit is niet zo’n keer.

De nutteloze nachtelijke uren vul ik met Sammie knuffelen en ‘dingetjes doen’ ipv ‘achterstallige administratie bijwerken’ wat verstandig zou zijn. Sammie knuffelen is natuurlijk wel nuttig. En leuk.

Over Radio 1 Journaal schrijf ik op Fanlog drie saaie, suffe stukjes.
Daarna probeer ik weer te slapen. Lukt niet.

Sammie en Guus zeuren om rosbief. Er is nog 1 ons. Ik besluit de helft te geven.
Helaas: het blijkt rosbief met peper te zijn wat slecht voor ze is en wat Sammie niet eens lust.

Terug naar mijn bureau waar Guus op de monitor wil springen en met monitor en al omlazert.
Ik schrik en roep iets, Guus schrikt en vlucht weg.

Ik probeer te troosten met een schoteltje melk. Willen ze niet.
Harde brokjes dan maar.

Moemoemoe

Ik had een droom met tegenslag waarin ik me opgelucht voelde hoewel  ik iets was kwijtgeraakt.
Het verhaal speelde in een fictief verleden maar eenmaal wakker begreep ik direct waarop het sloeg (en dat ik daar over moest nadenken).

Toen Fanlog.
En het werd na lezen VK half elf en ik wist niet wat ik moest gaan doen.
De ingevoerde kinderboeken in dozen stoppen, bedacht ik.
Doosje gepakt, boeken gepakt, database in stelling gebracht.

En dan

Eindelijk onweer.
En eigenlijk alweer voorbij.
Nog een paar druppels, heel in de verte nog wat donder.

Te dichtbij, vindt Guus.
Die blijft voorlopig onder het bed zitten.
Waar ik af en toe met hem ga praten.
In de illusie dat mijn lieve angstige kater daar iets aan ontleent.

over een poes.

Guus is jarig.
Hij wordt vandaag 12 jaar.

En hij tracteert.

Ik slaap niet (vannacht weer om vier uur op) en op het ontbijt na eet ik ook niet maar dat is niet erg want dat is ‘ik’ en dat trekt wel weer bij na een tijdje.

Guus slaapt wel en Guus eet een beetje.
Hij eet niet helemaal *niets* (gisteren een paar plakjes rosbief). Hij ligt ook niet de hele dag als een dweil in een hoek (hij wandelt af en toe naar buiten). Maar enthousiast aanvallen op eten en er om zeuren: nee.

Nu ís mogelijk dat hij tussendoor iets eet.
Bij de overbuurvrouw (die altijd eten voor katten buiten zet). Of hier in huis omdat als eten niet meteen wordt opgegeten ik het ook laat staan ‘voor later’.
Dat eten verdwijnt nl wel.

Vanochtend wou Sammie wel eten maar niet meer dan een paar droge brokjes en helemaal geen melk.
Guus kwám wel maar wou niets eten.
Sammie ligt nu op bed te slapen (mogelijk at die vannacht al het eten van gisteravond op?).
Guus ligt nu in het magazijn te slapen.
Ik vind het razendmoeilijk wanneer het moment dáár is om te beslissen: naar de dierenarts.
Aangezien ‘naar de dierenarts’ in het geval van Guus betekent dat R. moet komen en dat we hem dan samen met geweld moeten vangen en in een mandje duwen waar hij volledig in de stress gaat.

Wel heb ik net de overgebleven droge brokjes terug in het blik gedaan.
Dan zie ik tenminste of er gegeten wordt.