Als er iemand is die hoopt dat het niet waar is ben ik het maar ik denk: Eebje gaat dood.
Het valt me al weken op dat ze afvalt. Meer dan ze al afviel. Echt afvallen=invallen. Een soort gat tussen haar heupjes en haar ribbenkast.

Vannacht was ze niet ‘lastig’ = steeds dichter in me willen kruipen, nageltjes in mijn gezicht, bovenop mijn gezicht liggen etc.
Ze lag eerst naast me en toen iets verderop op de kussens.
Wat ik wel rustig vond. Want die nageltjes bijna in mijn ogen houden me nogal uit mijn slaap.

Vanochtend wil ze niet eten. Maar ze komt wel vaker pas later naar beneden en krijgt dan alsnog. Midden ochtend wil ze wel wat op bed geserveerde rosbief. Ziejewel- niets aan de hand.
Vanavond komt ze weer niet naar beneden om te eten.
Ik breng een klein bordje met blikvoer op bed. Ze ruikt eraan, ze hóeft niet.
Even later zit ze op het overloopje. Ik haal rosbief. Ze ruikt eraan maar hoeft ook dit niet.
Ze loopt de badkamer in, waar altijd vers water staat voor de katten.
Ruiken – ach laat maar.

Ik denk: toen ik vanmiddag een kort slaapje deed lag ze aan de andere kant van het bed, keek op, knorde maar kwam *niet* naar me toe.
Wat ik wel rustig vond omdat ze anders altijd op mijn arm (liefst beide armen) wil liggen en vol op m’n gezicht zodat ik geen oog dicht doe.

Ik denk: ze gaat dood. Zomaar dood. Niet aan ziekte dood. Dit is gewoon het einde.
Ik denk ook: wat moet ik doen als ze morgenochtend nog steeds niet eet maar wel leeft.

Eebje is panisch voor de dierenarts.
Om half tien gaat de praktijk open.
En natuurlijk hoop ik: dat ze even een dipje heeft en vannacht weer ontzettend aan m’n kop gaat zeuren. Of anders: dat ze morgenochtend dood is.

Ik zit te zwoegen op een artikel dat niet lukt wanneer ik in de achterren Bella Donna totaal in de stress zie schieten. Langs de ren loopt Guus. Denk ik.
Maar de kat die ik voor Guus houd springt op een paaltje van de ren en dat doet Guus nooit.
Ik kijk beter: het is een lapjeskat. Een vreemde kat.
Die mij wat al te belangstellend naar m’n caafjes kijkt.

Ik ren naar beneden, ik roep “nee!” en andere pakkende teksten.
Kat springt in de ren, ik til kat uit de ren. Heel tamme kat is het, lieve kat ook wel.
Alleen: een kat met een missie. Dus loopt ze naar de andere kant van de ren, springt er weer in en jaagt opgewekt op Bella Donna die via de tamtam alle andere konijnen in Grootschermer informeert over het Gevaar.
Dan naar de caafjes die opgewonden doen en pieppiep en o, wat zijn ze klein en ik kan me voorstellen dat die kat ze aanziet voor grote muizen.
Ik til de kat uit de ren. Ik zet de kat bij de afscheiding met de buren. Ik zet de kat bij de vijver (daar drinkt ze even uit). Ik til de kat omhoog om te laten zien aan Sammie die toekijkt vanuit mijn kamer.

Ik besluit het anders aan te pakken, zet kat weer neer en haal Sammie naar beneden.
Die protesteert maar dat doet er niet toe. Ik plaats Sammie beneden op de vensterbank en samen zien we dat de vreemde kat ons kattenluikje inspecteert.
Raam open, Sammie naar buiten, dikke staarten, kat binnen twee seconden over de schutting gevlucht.

Sammie, mijn Held.
En nu maar hopen dat de onverlaat genoeg is geschrokken.

Gevloerd ben ik door de ruzies in m’n leven door het werk dat moet door al het andere dat moet door m’n opgevreten goudvissen (ja! je kunt hóuden van goudvissen als het er twee zijn die je jarenlang koestert in een vijver).

Er is ook nog een konijn dat niet eet.
Er is meer dat ik hier niet deel (wegens: niets mee te maken).
En ik heb rare dromen over mijn vader en mijn man.

Hoe doen andere mensen dat toch, denk ik voor de zoveelste keer.
Zijn die stevig in schoenen. Worden die gestut door een partner.
Hebben die misschien gewoon een ziel die zo verdomd veel steviger en sterker is dan de mijne.

Elke dag kijk ik naar Eebje en denk: oud vrouwtje, je houdt je kranig maar je kunt ook elke dag dood zijn. Omdat ik dat denk mag ze slapen op mijn arm en me midden in de nacht krassen over mijn ogen en als ze Weltschmertz moet jammeren dan moet ze dat vooral doen en dan slaap ik maar niet.
Elke ochtend denk ik: gotzijdank, je leeft nog.
En ook: hoe nog veel erger, hoe totaal ben ik gevloerd als je dat dadelijk op een dag niet meer doet.

R. en ik waren vanochtend weer bij Ranzijn.
Er waren erg veel leuke kattenmandjes te koop.
Ik maakte dus ook erg veel foto’s. Hieronder een kleine selectie.

Eebje is jarig.
Ze wordt vandaag 21.

Gisteren probeerde ik een foto van haar te maken – voor het log.
Ik flitste haar in de oogjes, ze vond het niet leuk en toen waren de foto’s ook nog eens mislukt.
Dus: geen foto.

Extra verwennen zou een idee zijn als ze al niet verschrikkelijk verwend wérd.
Ik bedoel: nog meer rosbief leidt alleen maar tot kotsen.

Nog liever voor haar zijn dan?
Kan ook al niet.

Zodat ik nu mensen die ik niet eens goed ken zit te mailen dat ze jarig is.
Die me dan feliciteren. En haar.
Zodat ik me vrolijk en veel meer feestvarken voel dan een week geleden.
Feestpoes.

Ik ga naar bed en daarop liggen geen katten.
Dat valt tegen.
Ik word wakker om twaalf uur en tegen mijn hoofd ligt iets zachts en warms. Ik voel: Guus. Of toch Sammie?
Ik kijk: allebei. Allebei tegen mijn hoofd en ook nog in elkaars pootjes.

Om half vier (ik heb net bedacht dat ik mezelf ga dwingen tot zeker kwart over vijf in bed te blijven): Eebje. Hard spinnend en erg hartelijk door mij begroet.
Knuffel, knuffel. Ja, lik mijn hand maar. Gezicht mag ook.
Ik gun haar d’r favoriete houding, met haar buikje op mijn arm.
Aai, streel, praat.

Zodat ik om vier uur hartstikke wakker ben (althans: niet meer kan slapen) en maar opsta.
Moe maar gelukkig – zoals dat geloof ik heet.

Wanneer ik terug kom is het vaste patroon dat Guus het pand verlaat (ik zie nog net zijn staart wegglippen door het luikje naar de bijkeuken), dat Sammie zich verstopt onder het bed en dat Eebje in de woonkamer zit en wanneer ik haar benader reageert met: ‘ze komt me vagelijk bekend voor maar echt pluis is het niet dus ik ga onder een stoel zitten’.
Vandaag lijkt Eebje iets toeschietelijker: ik kom haar niet alleen bekend voor, ik zou ook best wel eens ‘ok’ kunnen zijn maar daar moet ze even over nadenken.

R. zet koffie voor me, wijst me wat veranderingen aan (mooie! goeie! grote!) en dan breng ik hem naar de bus en kom tien minuten later terug.
Eebje weet nu zéker dat ze me kent. Ze ruikt aan mijn hand, geeft die een voorzichtig kopje, mar aaien is link.
Sammie komt binnen. Hij loeit enthousiast maar mij laten aaien? Liever kopt hij Eeb en draait achtjes.
Dan Guus, ook al binnen (nat – net geregend). Ik vóel ‘blij’ maar ook hij kiest voor rondjes maken, de andere katten kopjes gevend.
Ik zit op de keukenvloer, ze naderen, ze ruiken, ze geven *bijna* kopjes.

Een uur later val ik in bed (ik sliep een etmaal niet). Sammie loeit een kwartier om het bed heen (heel fijn: kom er dan gewoon óp liggen, man!).
Dan kruipt hij in mijn armen en wanneer ik twee uur later wakker word ligt Guus tegen mijn hoofd en nog een uur later liggen Sammie én Guus tegen mijn hoofd en ook nog in elkaars armen.
Eebje kwam even kijken. Ik noodde haar op bed. Maar ze is nog niet zo ver.
Straks misschien. Of anders morgen.

Ergens na drie uur stapt Guus met huis binnen met een gedempte versie van ‘grote prooi’.
Waarna hij naast het bed de kaken zet in iets dat hard kraakt. Stevige botten heeft het slachtoffer. En lang duurt het.
Wanneer het stopt slaap ik weer in maar dan begint het opnieuw.
Kraak-kraak.
En wéér duurt het lang.
Zodat wanneer ik een uur later ga plassen ik voor alle zekerheid het licht aandoe – ik wil nergens in trappen.
Terecht, want er liggen ongeveer 20 centimeter lang ingewanden voor het bed.
Daarna wéér: kraak-knaag.
Later: hevig gekots in de gang (o nee).
Dan tien voor zes een kermende kip onder het raam: ze moet een ei leggen en dat moet in de schuur.
Ik kon uitslapen tot half zeven maar dit kan ik niet aanhoren dus ik sta op.
Het gekots blijkt slijm te zijn.
En de ingewanden zijn nu nog maar een centimeter of drie.

Eebje en Sammie willen ontbijten.
Guus ligt in een zeer tevreden bodemloze slaap.
Nu óp dat bed.