Over mezelf en andere dieren
Ik wil vandaag nog het vieze beddegoed wassen zodat de werkster er morgen mijn bed mee kan verschonen. En ik wil de vaatwasser aan het werk zetten.
Beide tegelijk kan niet omdat dan mijn riool wordt overbelast weet ik na een giga overstroming in het kruipgat.
Eerst de was, besluit ik. Dan is die zeker vanavond klaar. En dan straks na het eten de afwas.
Helaas.
Ik heb me er al bij neergelegd wanneer ik de wachtkamer van de dierenarts binnenstap.
Met R. en met Guus die we wonderbaarlijk snel te pakken hadden.
Konijn is dood.
Maar konijn is (nog) niet dood.
Het gaat er niet goed mee maar ook niet zo slecht dat het nu al dood hoeft.
De dierenarts houdt Tjib dus nog twee dagen. Hij zal hooi van huis gaan halen (van zijn schapen) en haar goed verzorgen. Dan bellen we maandag eind ochtend over het ‘wat nu’.
Dan Guus die géén oorontsteking heeft. Maar wel jeuk bij z’n oren.
Waar hij nu een prik tegen heeft gekregen. En meteen ook maar Stronghold in z’n nek tegen de wormen. En -we zijn nu toch bezig- een chip.
Waarna mijn stoere krijger geheel in coma glijdt.
Tot we thuis zijn waar hij én wil ontsnappen (kan niet, luikje is dicht) en héél graag dicht bij mij wil zijn en wil knuffelen.
Een ons rosbief in z’n eentje eten wil hij ook.
En daarna een ons runderpoulet.
Nu zit hij naast mijn voeten op de grond, maar slapen lukt niet (durft-ie niet?).
Misschien moeten we maar samen in bed kruipen.
Ik ben ook heel moe.
Slecht geslapen en kon niet vroeg opstaan want Guus mocht z’n valium niet te vroeg krijgen en eerst voeren en een uur later een pil aanbieden was geen optie.
Strak plan bedacht: eerst wat brokjes waarna ik de schuur in sloop en Femke en Agnes vrij liet, kattenbak mee nam, luikje dicht.
Nu lekker voer uit blik, vers geopend, allemaal een heel klein beetje en bij Guus de pil erbij.
Die laat Guus natuurlijk liggen.
Pil nu verpulverd en nog meer voer. Guus eet er grotendeels omheen.
Sammie wil de rest wel maar dat mag natuurlijk niet.
Twee uur later ligt Guus in een doos te slapen. Een doos waarin hij nog niet eerder lag.
Slaapt hij alleen? Ligt hij half in coma?
Over een uur weten we het zeker.
En o ja: het lekt.
Guus schudt met zijn kop en krabt aan zijn oren.
Guus heeft, zegt internet, oorontsteking. Guus moet naar de dokter.
Dus rijd ik naar Alkmaar om bij de dierenarts valium te halen in de hoop dat Guus morgen wanneer R. komt ongeveer comateus is aangezien hij anders niet bereid is plaats te nemen in het reismandje.
De dierenartsassistente vraagt of ik even binnen kom.
Op de behandeltafel zit mijn zielige kleine Tjib-konijn waarmee de dierenarts net bezig was.
Het gaat niet goed, zegt de dierenarts. Kijk maar hoe moeilijk ze ademt.
Hij zal haar nog 1x antibiotica en een pijnstiller geven. Dan hoor ik morgen wel of ze het redt. Maar hij denkt van niet.
Of ik erbij wil zijn wanneer ze “gaat slapen” (super-eufemisme). Nee.
Of ik haar dan nog wel even wil *zien*.
Ik weet het niet. Moet ik dat nu beslissen? Nee, hoeft niet.
Doe maar niet, zeg ik.
Hoogeveen – De dierenambulance deed zondagavond een beroep op de brandweer. Aan de Listerhof in Hoogeveen had een vijf maanden oude poes zich verscholen in een ruim tien meter hoge conifeer. De brandweer kwam ter plaatse met een hoogwerker om de poes te redden.
Toen brandweerman de Groote de poes te pakken had, sloeg Tijgertje zijn klauw uit in het gezicht van de redder. De brandweerman raakte daarbij gewond bij zijn oog. De eigenaresse was in ieder geval blij dat haar poes weer veilig beneden was en bood de gewonde brandweerman een kop koffie en een pleister aan.
(Bron)
Na met moeite drie stukjes uit het Radio 1 Journaal te hebben gepeurd voer ik de katten hun eerste ons rosbief.
Dan hoor ik knagen. Hard. Ergens in de buurt van de deur naar het halletje.
Overal daar staan dozen met boeken. Worden die opgegeten? Zo klinkt het niet.
Het klinkt als iets heel groots dat door iets heel groots wordt aangeknaagd.
Voorzichtig kijk ik rond. En luister. Is het links, is het rechts?
De katten volgen me maar horen niets – hoe kán dat nou.
Ze willen alleen de rosbief die ik vast houd.
Ik deel uit in het bewuste hoekje. Horen ze nou écht niets?
Knaag-knaag gaat het door.
Ik dénk dat het boven me is. Dat er geknaagd wordt aan het board (als dat zo heet).
Ik sta er direct onder. Knaag-knaag. 
Hé! roep ik dan.
Het knagen stopt. Ziejewel dat het echt was, denk ik.
Maar dit bewijst natuurlijk niets.
Het bewijst alleen dat ik dénk iets gehoord te hebben dat ik ook weer dénk te hebben gestopt.
(btw ze *zijn* er nog wel, de muizen -voor wie al direct denkt dat ik knettergek ben; ze woonden tot een paar dagen geleden in een keukenkastje waar ze leefden op koekjes en wokkels enzo, maar dat is donderdag uitgeruimd)
Ik maak me zorgen om de ogen van Eebje. Om 1 oog mn. Daar zit een rare bruine vlek.
Wordt ze blind? Halfblind? Kan de dierenarts (waar ze panisch voor is) er iets aan doen?
Een nieuwe dag, nieuwe kansen.
Het vriest maar de wind is gaan liggen (=positief).
Het Radio 1 Journaal was leuk (=idem).
Ik hád aantekeningen voor vier stukjes maar dacht ‘lamaar, twee is ook mooi'(=?).
Sammie lag een deel van de nacht onder de dekens tegen me aan. Bloot lijfje tegen bloot lijfje lepeltje doen (=zeer positief).
Nu de kou in voor dieren voeren.
En dan: who knows.
Een prachtige jonge rat
