“Niet stoer zijn” schrijft Mieke in een commentje.
Maar ik ben niet stoer.

Ik ben ontzettend geschrokken. Ik ben bang van mijn kat. Ik weet niet ‘hoe nu verder’.
Alleen op korte termijn en ‘praktisch’ kan ik iets bedenken.
Zoals dat ik zoals ik er nu uitzie niet ‘onder de mensen’ wil komen.
Dus vraag ik buurvrouw L. of ze maandag boodschappen voor me kan doen.
Niet veel stel ik gerust: alleen voor de knagers en uiteraard rosbief voor de katten.
En, neem ik me voor, bel ik maandag de nieuwe tandarts af met wie ik voor woensdag een afspraak had.
Want volgens mij is dit dan nog niet over.

Maar: geen dokter. Daar ga ik sowieso niet heen als het enigszins valt te vermijden.
Ook geen dierenarts.
Die zal ik wanneer ik er binnenkort sta met een aan een cyste te opereren cavia vragen of hij er iets op weet.

Intussen is mijn grootste echte probleem dat ik Sammie helemaal niet meer aardig vind.
Maar dat zakt vast wel.
Kwestie van dagen.
Back to normal.

Vroeger had ik een bevriende kennis die haar kat liet inslapen omdat die haar opeens aanviel. Ze zat op de bank tv te kijken en opeens hing er een kat met al d’r nagels in haar achterhoofd.
Ik dacht: wat gemeen (van haar). En: het ligt vast aan háár. Ze is te weinig thuis. Of ze gedraagt zich anderszins ongewenst in de ogen van de kat.

De laatste maanden valt Sammie mij soms aan. Altijd ‘s nachts wanneer ik lig te slapen.
Opeens krijg ik een haaltje over mijn gezicht. Met nageltjes.
Niet leuk maar nou ja.

Vannacht is het weer raak, maar nu dus écht raak.
Ik voel een harde klap op mijn oog, ik voel bloed, ik ben bang dat ik niets meer zie.
Dat laatste valt mee. Ik ben niet blind.
Verder weet ik het ook even niet meer.

Tot een uur of drie, soms vier slapen we met ons vieren op bed.
Dan gaat Guus op jacht. En komt weer terug – al dan niet met ‘grote prooi’.

Sammie wil best gewoon doorslapen maar wanneer ik ga draaien wordt hij boos en springt met een grote sprong demonstratief van bed af: als het zó moet, dan hoeft het voor hem niet.
Tien minuten later is hij terug en kruipt weer dicht tegen me aan. Tot ik zo lomp ben om nóg een keer om te draaien.

Eebje wil alleen maar slapen. En in mijn gezicht kruipen. Zodat ze midden in de nacht met haar pootje onder mijn ogen gaat krabben opdat … ja, opdat wát.
Ik vermoed dat ze denkt dat ergens onder/in mijn gezicht een plekje is dat nóg closer kan worden beknuffeld. Het plekje is er niet maar haar geheugen wordt er niet beter op zodat ze blijft proberen.
En ik blijf lief omdat ik denk: ze is 20 jaar en drie weken en stel je voor dat ik haar van het bed mep en morgen is ze dood.

Ergens vlak voor ik opsta, om een uur of vijf, moet Eebje plassen. Ze laat zich zakken van het bed, loopt naar het overloopje, plof-ploft langzaam de trap af, de keuken door, de bijkeuken door en dan in de koude schuur op de bak.
Dan weer terug. Tegen mijn gezicht. Pootje in mijn ogen. Tevreden knorren. En wat jammer nou dat een kwartier later de wekker gaat.

Ik vind haar zo lief. En zo stoer. Dat ze nog steeds helemaal naar beneden gaat om te plassen.
Ik denk wel eens: zal ik in de badkamer ook een bak zetten. Net als nu al een waterschaaltje.
Nee. Niet doen.

Na een lichte mail-mot stap ik niet opgewekt in bed maar val toch (moe, moe) in slaap.
Tot drie uur.

Wanneer Guus binnenkomt met de ‘grote prooi’-loei en meestal duidt dat op een gevangen  erg klein muisje maar aan het langdurige vermalen van botten op het overloopje naast de slaapkamer leid ik af dat prooi dit keer écht groot was.

Een half uur later (ik ben net in slaap gesukkeld): wéér ‘grote prooi’.
En wéér langdurig kraak-kraak van botten.
De rest van de nacht wil het niet meer.

Zodat ik om half zes voorzichtig uit bed stap. Snel een lamp aan voor ik in restanten stap.
Daar zijn ze. Net voor de deur naar de badkamer.

En dit is de situatie nu.
Met mini-man die die dingen niet doet.

Soms doet hij iets anders dan slapen en rosbief eten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een muis is na twee maanden geslachtsrijp. In de periode tussen 2 en 12 maanden kan een muis 6 tot 10 nesten van 5-6 jongen voortbrengen. In hoeverre een populatie muizen zich uitbreidt hangt af van de nestgelegenheid en de hoeveelheid en kwaliteit van het beschikbare voedsel. Wordt een nest te groot, dan kan er een natuurlijke uitdunning plaatsvinden van het aantal muizen of kunnen muizen besluiten een andere nestplaats te zoeken en zich afscheiden van de bestaande populatie.

Afgezien van knaagschade aan verpakte levensmiddelen, textiel, papier, isolatiematerialen, leidingen en kabels (met als gevolg storing en kortsluiting) verspreiden muizen ook ziektekiemen. Gevolg hiervan kan zijn dat mensen voedselvergiftiging oplopen, maar ook dat men huidziekten oploopt. Kortom, die lieve, aaibare diertjes brengen wel degelijk risico’’s met zich mee voor de volksgezondheid. Daarom is het noodzakelijk om te zorgen dat u zo snel mogelijk van muizen in uw huis of bedrijf afkomt.

Tip:
De aanwezigheid van een kat is vaak voldoende om muizen op de vlucht te jagen. Vraag eventueel een kat te logeren.

Dat laatste ervaar ik als een zieke grap.