“Look what the cat’s dragged in” is een Amerikaanse of Engelse uitdrukking.
Voor alle zekerheid zoek ik ‘m even op via google en hij betekent dit: “an insulting way of saying that someone has just arrived, suggesting that they are ugly and badly dressed”.
Ok.

Dit ter inleiding op dat ik aan het bellen was met R. en daarbij pleeg ik door het huis te lopen. Wandelend over het tapijt beneden voel ik iets onder mijn voet.
Ik til het kleed op. Gadver!

Anderhalve meter verderop slaapt Guus op z’n doos de slaap der zgn. onschuldigen, uitbuikend van z’n eerste ons rosbief.

Leg er iets op en probeer het zo op te rapen, adviseert R. terwijl ik naar adem sta te happen want ik dénk dat het een rat is maar misschien is het alleen maar een mol = minder erg.

Ik besluit tot fotograferen en erover loggen omdat dat mijn manier is om greep te houden op mijn wereld door mezelf te objectiveren.

Door de lens is diertje meteen minder eng.
Oppakken is een andere zaak (laat maar – dit stukje verdring ik).

Foto’s bewerkt.

En nu even op google zoeken naar foto’s van de mol en de rat.

Veilig Verkeer Nederland wil honden en katten voortaan in geteste dierentuigjes in de auto laten meereizen. Huisdieren en vooral honden worden bij een ongeluk anders levensgevaarlijk door de auto gekatapulteerd. 

De speciale hondenkooien achterin blijken bij ernstige ongevallen volgens Veilig Verkeer Nederland “levensgevaarlijk” voor de dieren. ” Bij botsingen met enige snelheid gaan die bijna als een mes door de hond” , aldus de woordvoerder. Waar Duitsland van autobezitters eist dat ze honden vastzetten – met riem of in een kooi – kent Nederland ondanks 1,5 miljoen honden die verplichting niet.

“Al vanaf 50 kilometer per uur zijn dieren bij ongelukken levensbedreigend, zo snel schieten ze door de auto”, reageert de woordvoerder van dierenverzekeraar Proteq. Als dieren met een hondengordel zijn vastgezet, verzekert dit concern de dieren voortaan kosteloos mee. Katten vallen er nog buiten.

(Bron)

Als ik geen pakjes hoef af te geven hoef ik niet naar de Plusmarkt.
Zodat ik bij voorkeur steeds boodschappen doe voor twee dagen. Betaalt er toch een klant, dan heb ik in die zin pech gehad en moet ik wel.
Betaalt er niemand, dan blijf ik lekker thuis.

Gisteren wou ik voor twee dagen eten enzo kopen maar: er was geen rosbief.
“Is dat er morgen wel?” vraag ik aan het meisje dat vlees staat te snijden. Ja.
Vandaag: weer geen rosbief. Hoe kán dat nou.
Omdat die net gebraden is en nog warm. Ze kan hem niet snijden.

Gotver denk ik en dat zeg ik niet (want: beleefd) maar ik blijf staan dralen en straal op z’n minst ‘teleurstelling’ uit.
Zodat ze uitlegt dat áls ze nu snijdt, het geen mooie plakjes maar stúkjes worden.
Helemaal niet erg! zeg ik. “Want, het is misschien een beetje raar, maar ik deel het met mijn katten.”

Wat niet erg was geweest, die opmerking, als het meisje maar had gedáán alsof ze dat normaal of desnoods ‘wel grappig’ vond.
Maar ze kijkt me aan of ik gestoord ben en als ik dan ook nog zeg dat ik vier ons wil (om te vermijden dat ik morgen wéér moet, maar dat weet zij niet) heb ik mezelf officieel tot raar kattenvrouwtje verklaard.

Volgende keer ophouden na “dat is niet erg” dus.

Dit moet het maar even zijn tenzij ik alles straks in een grote doos doe die ik onder het bed weer leeg stort.

(de decoratie gaat niet mee)

Om half zes op de keukenvloer: een paar, niet veel duivenveertjes. Ik besluit te denken dat ze toevallig aan een kattenpootje zijn vastgekleefd en dat er *niet* een vogel is gevangen.

Half zeven gefladder op het overloopje en Guus ernaast. Ik loop de trap af. Vogel vliegt achter een gordijn waar ik hem met enig gedoe achter vandaan haal. Het is een jonge Turkse tortel die zich in mijn handen verzet en de klauwtjes om een vinger slaat. Veelbelovend.

Ik zet hem buiten op de grijze bak voor zijn ouders om op te halen. Na tien minuten: daar zit-ie nog.

 

Ik ga douchen. Een kwartier later: hij is weg. Mijn katten slapen de slaapjes van onschuldigen.