Maar waar is Guus?

Aha.

Ff kijken

Met dank aan Jonneke

En Sammie kijkt niet zielig omdat hij pijn heeft maar omdat ik hem stoorde terwijl hij zo lekker in de wasmand lag.

Helaas krabt-ie de wond zelf open.

Nu (een uur na de foto) is hij weer dicht.

Gisteravond kwam er mooi, helder, wit-lichtgeel vocht uit de wond op het hoofdje van Sammie. Meteen was hij opgevrolijkt, wou eten en knuffen. Mooi.
Vanochtend nog even gekeken: een beetje plakkerige haartjes, opgewekte kat dus *niet* mee naar de dokter.

Begin middag een nadere inspectie. Toch wel een nare wond. Maar netjes dicht en droog.

Tot Guus zich ermee bemoeide en de wond intensief ging likken. Au! deed Sammie. En nog meer au!
Maar hij onttrok zich er niet aan en tolereerde zelfs Guus z’n nagels in z’n koppie (die ik er toch maar uit tilde).
Gevolg: de wond is nu écht open en nat en hij stinkt.

Sammie is nog steeds opgewekt (en eet rosbief).
En misschien weten zij het beter dan ik. En moet de wond zo schoon gehouden worden.

En voor wie nou wil commenten ‘ik zou toch maar even met ‘m naar de dokter gaan’ – jij komt hier vast nog niet lang want met deze kat ga je niet zomaar ‘even’ naar de dokter.

Sammie heeft een half dicht rechteroogje en een bult op z’n kop.
Gevochten, vermoed ik. Of ergens tegenaan geknald.
Hij doet zielig en wil geen rosbief. Wat raar maar waar vaker voorkomt, dat laatste.
Hij is niet ‘verstopt’, hij ligt tegenover me op de monitor.

Ik besluit het een dag aan te zien.
Morgen gaan R. en ik voor de jaarlijkse inenting plus check-up met de vier konijnen naar de dierenarts. Zo nodig nemen we Sam ‘gewoon’ mee.
‘Gewoon’.

Mental note: R. mailen dat-ie z’n stevigste bouwvakkershandschoenen moet meenemen.

Halve nacht niet geslapen wegens Guus-moet-gevangen-en-naar-de-dierenarts.
Wanneer ik opsta zit Guus op het overloopje. Hij staat óók op en: hij loopt. Op alle pootjes.
Het rechterpootje ontziet hij een beetje maar hij hinkt niet meer.
Bovendien gaat het écht goed met hem leid ik af uit de muis naast mijn bureaustoel.

Dolblij mail ik R. dat hij niet moet komen.
En besluit hem een kwartier later toch maar uit bed te bellen want dat is beter dan dat hij zonder zijn mail te lezen in de bus stapt.
R. zegt dat hij dat ook vindt.

Ergens midden in de nacht irriteer ik Sammie (ik ga verliggen) dus vliegt hij Guus aan die op het voeteneind ligt te slapen.

Vanochtend ligt Guus op het overloopje. Wanneer hij opstaat (het duurt even) likt hij aan zijn rechterpootje. Hij strompelt naar beneden, kan haast niet op het pootje staan.
Eten wil hij wel, aangeraakt worden niet. Toch draag ik hem naar boven en leg hem op bed (zijn normale routine na het ontbijt – daar liggen, niet het opgetild worden).

Wanneer ik thuis kom van te kort geknipt zijn ligt Guus beneden op het kleed. Hij is erg op zijn hoede voor me. Rosbief wil hij wel, een aai niet. Hij duikt zelfs weg.
Alsof hij wéét dat ik vanochtend direct een afspraak voor morgen met de dierenarts heb gemaakt en R. heb gebeld om te komen assisteren met Guus met geweld in het mandje duwen.