IJselijk gekrijs in de achtertuin.
Guus. En nog een kat.
Mijn moederhart zegt: red ´m maar mijn kattenmoederhart zegt dat een kater ´n eigen strijd om ´n eigen territoir moet bevechten dus lamaar.

Twintig minuten en een hoop gekrijs later.

Stoer!
Zeg ik.

En waarom laat je je verdomme dan toch weer in dat kleine stukje vijver duwen dat *niet* is afgeschermd.
Denk ik.

Te doen door mij:

* boekenleggers invoeren in de Winkel (ivm morgen nieuwe Kadotips en Nieuwsbrief)
* artikelen in Winkel op juiste volgorde zetten (wegens idem)
* pakjes inpakken – voor R., voor D., voor L., voor B
* post die deze week op tafel is beland opruimen
* tafel verder opruimen op zoek naar wat ik nodig heb voor aangifte IB 2005 (kan tijdens Buitenhof)

Te doen door Sammie:

Drie dagen binnen houden, zei de dierenarts over Guus.
Of in elk geval twee.
En bij open wonden waar zand in kan komen snap ik dat maar ik weet dat als ik Guus ´zomaar´ opsluit hij zich in de stress gooit dus eind middag ging het luikje open.

Guus maakt een kleine wandeling, en nog een.
En om negen uur hoor ik buiten een ijselijk gekrijs.
Ik ren de voordeur uit en naast het huis is Guus aan het dreigen met een zwart-witte collega-kat.
"Ophouden" roep ik. En ik ren op ze af.
Waarna de collega, een schattig klein katje, het huis inloopt op zoek naar, ja – naar wat? Geborgenheid.

Slappe ik (weerloos met welke kat dan ook) aai en hij strekt zijn rug en we hebben contact maar dit kan natuurlijk niet.

Guus laat ik binnen door het kamerraam.
Het kleine katje zet ik toch maar buiten (sorry!) en achter mij gaan Guus en Sammie fel krijsend met zeer hoge ruggen elkaar staan imponeren.

Ik ben zo ongelooflijk moe.

En dan is het half twee en Guus zit wat waterig voor zich uit te staren en aan rosbief wil hij wel ruiken maar eten niet en lief van me dat ik hem melk voorzet maar nee, laat eigenlijk ook maar zitten.

De pijnstiller raakt kennelijk uitgewerkt.
En de dierenarts heeft me vijf pillen meegegeven voor de pijnbestrijding maar die krijg ik er niet in als Guus niet eet.

Gourmet met veel sju en enkele zachte brokjes op zo´n sheba-schoteltje gedaan en er 1 pil in verborgen.
Guus kijkt, Guus ruikt, Guus likt.
Gespannen wacht ik of hij álles op eet of het pilletje laat liggen.

Hij eet alles.
Opluchting.
(en ik vanochtend nog even denken dat alles meteen helemaal ok zou zijn)

Na een halfdoorwaakte nacht R. van de bus gehaald en het beste scenario voor Guus-vangen bedacht.
Dat vangen lukt in 1x. Zo snel dat we allebei het ergste vrezen, want zo kennen we onze kater niet.

Met een heftig loeiende Guus naar de dierenarts waar blijkt dat mijn lieve man geen mes heeft ingeslikt dat slechts door een zéér riskante chirurgische ingreep kan worden verwijderd (een vrouw bedenkt wat als ze zich zorgen maakt) maar dat hij keelontsteking heeft.
"Komt wel vaker voor in deze tijd van het jaar," zegt de dierenarts.
Hij geeft pijnstiller en antibiotica en vocht.

Guus naar huis gebracht, Roelof op de bus gezet, booschappen gedaan.
Drie kwartier later thuis. Guus geeft kopjes, ik geef rosbief.
Guus eet als ik het maar in kleine stukjes scheur.
Daarna drinkt hij een bakje water leeg.

Guus, kortom, is herstellende.
Ik duik nu in bed.

Guus is terug.
Hij zit op het overloopje boven.
Soms probeert hij wat hem dwars zit eruit te hoesten.
Het lukt niet.

Hij oogt ongelukkig en dat is hij ook.
Net als ik (geen foto).

Het is katten-etenstijd en ik bel met R. en aan mijn voeten staan Eebje en Sammie te krijsen.
Guus zit ernaast. Smal kopje. Halfdichte oogjes.

R. en ik maken een ´hoe morgen Guus te vangen´-plan dat neerkomt op dat hij handschoenen aandoet (de vorige keren werden zijn handen lelijk open gekrabt) en ik een dikkere broek (omdat mijn bovenbenen toen golvend bloed vertoonden).
Verder dan ´kattenmandje in de voorhal zetten en luikje dicht doen´ komen we eigenlijk niet.
En samen hopen we dat hij voordien magisch herstelt.

Waarna ik drie bakjes (je weet maar nooit) vul met Whiskas en Guus wil niet en loopt naar de bijkeuken en ik open de deur zodat hij niet door het luikje hoeft en ook die naar de schuur en hij loopt daar wat onduidelijk rond en gaat dan op de kattenbak-voor-plassen en plast niet en snuft aan het luikje naar buiten wat open is want dat hebben ze er ooit uit gerend.

En heel, heel langzaam sleept hij zijn lijfje er doorheen en gaat op pad.
Ik denk: is dit een goed teken (nl. ´normaal gedrag´) of juist niet (´zoeken plek om dood te gaan´).

Maar ik heb al besloten dat het zijn leven en zijn keuze is.
Alleen wou ik dat ik me nu niet zo ongerust en klote voelde.

Guus is ziek.
Eigenlijk was hij dat gisteren al (hangerig, wilde niet eten, hoefde niet naar buiten) maar met het voor morgen aanmelden bij de dierenarts is hij *erkend* ziek.
Mijn diagnose: er zit iets klem bij het slikken.

Morgen om acht uur haal ik R. op van de bus. We hebben dan drie kwartier om Guus op te jagen door het huis tot hij nóg meer kapot is dan wij en zich laat vangen.

Tot dan ga ik elke tien minuten kijken hoe het met hem is en dat is ziek en héél erg zielig.

19!