Vannacht. Ik word wakker en op mijn kussen ligt Guus.
Wat lief, denk ik. En: Guus ligt nooit op bed.
Nou: vrijwel nooit. Wel wanneer ik terug kom van vakantie en toen na zijn operatie, toen hij zo bang was geweest.

Vanochtend. Het onweert.
Onder het bed: Guus.

Aha. Dat was het dus.
Want ik herinner me opeens de lichtflitsen door de nachtelijke kamer.
Arm Guusje. Doodsbang.

En zelfs rosbief wil er niet in.