De telefoon gaat.
"Uw telefoonnummer staat op een kattenbandje".
Klopt.

De kat blijkt te wonen op Galjoen 3 in De Rijp.
En hij wordt ook gevoerd. Denkt de vrouw die me belt want de mensen van de kat zijn op vakantie maar haar dochter zit met het zoontje van de kat op school en ze zal het vragen.
Heel fijn.
Of ze mij dan belt als ze het zeker weet.
Nou – ok.

Een uur later.
Ze heeft de man/jongen die de kat moet voeren gesproken en die zal hem ophalen bij het winkelcentrum. En er wordt echt goed voor gezorgd.

Ik geloof er niets van.
Maar ik heb nu, denk ik, alles gedaan wat ik kan doen behalve de kat ontvoeren.

Naar de Plusmarkt waar voor me uit een katje naar binnen loopt.
Cypers met witte voetjes en een wit befje. Mager. Erg mager.
"Is hij van jullie?" vraag ik aan de vrouw van de drogist.
Nee. Van de Plusmarkt dan. Ook niet. En de kat wordt weer buiten gezet.

"Hij was hier gisteren ook al," vertelt een vrouw me. En heen en weer pratend vinden we allemaal dat er iets moet gebeuren en iemand moet iets doen en morgen misschien.

Thuis denk ik: iemand is ik.
Dus bel ik de Dierenbescherming Alkmaar.
Die noteren de gegevens van de kat en van mij. En willen dat ik hem (of haar? Niet goed gekeken) een bandje omdoe met "Van wie is deze kat?" en een telefoonnummer want ze willen eerst zeker weten dat ze niet een kat van de straat plukken die toch van iemand is.

De Plusmarkt gebeld. Gevraagd naar Helga aan wie ik net nog heb toevertrouwd dat ik mijn katten rosbief voer.
Zij zal de kat een bandje omdoen.
Mijn telefoonnummer komt erop.
Is ook wel logisch.
Ik heb me verantwoordelijk gemaakt.

Half zes.
De wekker wekt me luidruchtig uit een droom die erotisch had kunnen worden.
Húp uit bed en luisteren naar Lucella Carasso.
Stukjes schrijven. Pakjes maken.
Winkel, postkantoor.
Weer Lucella Carasso.
Stukje. Ook nog wat huishouden.

Tv gezapt en schande gedacht bij de moeder die haar zeven weken oude huilende baby zo hard door elkaar heeft geschud dat het kind ernstig gewond is geraakt.
En ik moet nog een pakje maken van vanochtend waar ik toen geen geschikte doos voor had en het is al bijna vier uur en over een uur begint Govert van Brakel die ik alleen moet ´doen´.
Opschieten dus met dat pakje.

En dat is het moment dat Eebje op mijn bureau gaat zitten en begint te marcheren en éh – éh gaat doen en aandacht wil en op mijn papieren neerstrijkt en dan wéér éh éh.
En tuurlijk zou ik haar nooit slaan.
Maar het scheelt maar *dit* of ik was hard gaan gillen waarvan ze schrikt zodat ze ophoudt.

Mijn ´schande´ mbt die moeder verstomt.

Foto: Maroesja Perizonius