Wanneer ik mijn bord niet leeg eet zet ik het met de restjes op de grond voor het geval de katten trek hebben.

Vanochtend hebben de lieverds mij uit pure dankbaarheid ook een lekker hapje gebracht.

Wel even inzoemen.

Ik snap het ook niet maar opeens was-ie er: een moedervlek op het voorheen zo mooie, egaal-roze neusje van Guus.

En dat daar net boven is een wondje dat hij heeft opgelopen toen een vrijpartij met de kleine man wat uit de hand liep.

 

Lang geleden kwam Cypertje bij me wonen.
Cypertje was een kater die na tien jaar werd weggedaan door zijn vrouwtje omdat hij haar opeens aanviel. Zomaar uit het niks alle nageltjes in haar hoofd.
Ze vermoedde dat het was omdat hij vond dat ze niet genoeg thuis was.
Bij huismus ik gedroeg Cyper zich voorbeeldig en is hij nog aangenaam oud geworden.

Sinds een paar dagen ben ik zelf slachtoffer van volgens mij niet geprovoceerde aanvallen.
Door Sammie.
Midden in de nacht opeens een kras over mijn wang. Of – gisternacht en ook vannacht – een klauw met uitgeslagen nagels diep in mijn hoofdhuid.
Au! roep ik en zie de kleine kater op een halve meter belangstellend toekijken wat er gaat gebeuren.

Ook overdag moet hij weinig van me hebben.
Eten wil hij wel. En soms komt hij ook tegen me aan liggen.
Maar als ik wil aaien krijg ik een grauw.

Willen de kattenpsychologen die dit log lezen nú opstaan en me van advies dienen?

 

Ach ja – waarom niet…